Czytanie tej opowieści wywołuje bunt, oburzenie. Należy raczej do książek „ciężkich”, chociaż jest książką autobiograficzną. Powodem jest prosty język Irene, monotonność opowieści, przydługie opisy… Niespodzianką było dla mnie, że książka tak bardzo mnie pochłonęła. Gdzieś tak od jej połowy wzruszałam się, bałam i złościłam razem z Irene. Najgorsze dla mnie było to, że właściwie sama wybrała taki los. Irene Spencer urodziła się, jako Irene Kunz w 1937 roku w mormońskiej rodzinie praktykującej poligamię od kilku pokoleń. Dzieci wychowujące się w tej sekcie nie mają odpowiedniej edukacji. Dostępnych jest im jedynie kilka książek "religijnych", są odcięte od świata zewnętrznego a z każdej strony powtarza się im zasady wiary i ich przyszłego życia. Każde wątpliwości takiego dziecka natychmiast są uciszane. Mając to wszystko na uwadze łatwiej jest zrozumieć podejmowane przez kobiety wybory, a raczej wyrażanie zgody na decyzje innych. Ich mózgi są całkowicie wyprane.
Zanim Irene wyszła za mąż za Verlana LeBarona, poznała Glena, swoją młodzieńczą i prawdziwą miłość. Jednak nie poślubiła go, bo nie żył w poligamii i przez kolejne lata ponosiła konsekwencje tego wyboru, który był skutkiem wychowania w mormońskiej wierze. Obsesyjna wręcz religijność mormonów oraz surowy nakaz stosowania zasad wyznawanej wiary we wszelkich aspektach ziemskiego życia, które zgodnie z "Regułą" ma być bolesne i cierpiętnicze, gdyż daje to największą gwarancję na zbawienie pośmiertne. Mormoni wierzą, że wielożeństwo to warunek wymagany dla nagrody w niebie i że każdy mężczyzna może po śmierci zostać bogiem. Jednym z warunków jest posiadanie za życia minimum siedmiu żon. Dla kobiet jest to szansa na stanie się boginią, bo tylko mąż - bóg może ją "przeciągnąć" przez wrota śmierci do wiecznego życia. Podstawowym obowiązkiem żony jest rodzenie dzieci, by powołać do życia dusze oczekujące na ziemskie życie. Dlatego Irene mając szesnaście lat wychodzi za mąż za mężczyznę, który zgotował jej piekło na ziemi. Ślub bierze potajemnie(bo jest to niezgodne z prawem), by potem dzielić się swoim mężem z kilkoma kobietami. Zdarzają się sytuacje, gdy mąż wygania jedną żonę z sypialni, bo tę noc chce spędzić z inną, albo zabiera obrączkę jednej, by zaoszczędzić na zakupie dla kolejnej wybranki… Każda żona ma problemy z zaakceptowaniem pozostałych ale najbardziej zbuntowana była chyba właśnie Irene. Vernon nie chciał uprawiać z nią seksu w innym celu niż prokreacja. Wiara w regułę czystości była w nim tak silna, że cały czas jej odmawiał. Zakazane było uprawianie go podczas ciąży, okresu, dni bezpłodnych i po menopauzie. Praktycznie każdy akt seksualny, który nie może prowadzić do zapłodnienia był zakazany. Irene całe swoje małżeńskie życie buntuje się przeciwko prawom mormońskim. Domaga się od męża więcej miłości, zrozumienia. Awanturuje się przy każdym kolejnym ślubie.
Nie potrafi jednak od takiego życia uciec. Z miłości do męża, a także do dzieci jest w stanie zrobić wszystko. Bieda, brak prądu, jedzenia, ubrań( kobiety odzież i bieliznę szyły nawet z worków po mące). Przerażający brak higieny. Opis jak wyjmuje glisty z dziecięcych pup przyprawia o mdłości. Totalne oddanie i posłuszeństwo, ciąża za ciążą, wewnętrzne rozdarcie tak wygląda jej życie. Po wielu latach nadziei, pustych obietnic decyduje się odejść Wytrzymuje tylko rok i szuka pretekstu, by wrócić do dawnego życia, do męża. Z tego koszmaru uwolniła ją dopiero jego śmierć.
Dawno nie czytałam tak wstrząsającej książki. Ciężko jest u wierzyć, że wszystko, co opisuje jest prawdą. Dobra książka dla osób, które chciałyby poznać życie i kulturę mormońską.

Czytanie tej opowieści wywołuje bunt, oburzenie. Należy raczej do książek „ciężkich”, chociaż jest książką autobiograficzną. Powodem jest prosty język Irene, monotonność opowieści, przydługie opisy… Niespodzianką było dla mnie, że książka tak bardzo mnie pochłonęła. Gdzieś tak od jej połowy wzruszałam się, bałam i złościłam razem z Irene. Najgorsze dla mnie było to, że...