Za pisanie tej książki zabrał się ktoś, kto ewidentnie nie potrafi tego robić. Wykreował powierzchowny, zbyt luźny i zupełnie nienakreślony świat, nie stworzył dla niego praktycznie żadnej historii ani ducha oraz osadził w nim bohaterów na pierwszy rzut oka ciekawych, których można polubić, lecz po głębszym spojrzeniu kompletnie pozbawionych motywacji, charakteru i historii.

To można przełknąć. Są jednak przynajmniej trzy rzeczy, które sprawiają, że czytanie Kronik Czarnej Kompanii to droga przez mękę, krew, pot i łzy, choć raczej z żalu nad zmarnowanym potencjałem i irytacji nad każdym napotkaną głupotą, niż z emocji czy choćby śmiechu.

I Główni bohaterowie nie są główni. Przez te trzy książki zebrane w jedną Konował dokonał może dwóch, trzech decyzji niosących za sobą jakiekolwiek konsekwencje fabularne. Rzeczy się dzieją, a postacie są zaledwie narzędziami historii...

II ...która nie trzyma w napięciu. To jest największy mój zarzut. Ani przez chwilę nie byłem ciekaw, co zdarzy się teraz. Ładunek emocjonalny? Budowanie napięcia? Grand scheme of things? Glen Cook nie słyszał o takich pojęciach. Polega na postaciach i tworzy nudną, nieciekawą historię, tylko że postacie to kartony. Wyglądają inaczej, czasem powiedzą coś w swoim stylu, ale z grubsza są tacy sami, a imiona nie pomagają. W dodatku autor pozbywa się ich, jak prawdziwy pisarz opisałby śmierć jakiegoś nieistotnego bohatera przynajmniej trzecioplanowego.

III Styl kronikarski. Nigdy nie byłem fanem narracji pierwszoosobowej, ale w Kronikach utwierdziłem się w tym. Z resztą, to nie żadne kroniki - niektóre elementy pisane są w trzeciej osobie, a te w pierwszej przypominają dziennik, nie kronikę. Wszystko jest chaotyczne do tego stopnia, że większość scen trudno sobie w ogóle wyobrazić. Nie pierwszych lepszych scen, ale punktów kulminacyjnych. Jak na autora powieści o kompanii najemniczej, Cookowi bardzo słabo wychodzą jakiekolwiek sceny batalistyczne.

Nie sięgnę po następną książkę w serii, bo obawiam się, że będzie tylko gorzej. Z resztą, Kroniki wcale nie sprawiły, że mam na to ochotę, wręcz przeciwnie. Według tyłu okładki Kompanią inspirował się Steve Erikson. To wielka szkoda - już miałem spróbować jego prozy, jeśli jednak miałaby ona być w stylu Kompanii, to się wstrzymam. Dla mnie książka ta zwyczajnie nie ma zupełnie niczego, co zrównoważyłoby multum jej bolesnych wad.

Za pisanie tej książki zabrał się ktoś, kto ewidentnie nie potrafi tego robić. Wykreował powierzchowny, zbyt luźny i zupełnie nienakreślony świat, nie stworzył dla niego praktycznie żadnej historii ani ducha oraz osadził w nim bohaterów na pierwszy rzut oka ciekawych, których można polubić, lecz po głębszym spojrzeniu kompletnie pozbawionych motywacji, charakteru i...