Stefania Grodzieńska jest wielką damą. To się po prostu czuje. Kultura wyziera z każdego jej zdania, ba!, z każdego słowa, którym się posługuje, na zmianę przedrzeźniając, ganiąc, kokietując, poruszając i rozczulając czytelnika.
Odwieczne, nie podlegające modzie spory damsko - męskie i męsko - damskie to prawdziwy majstersztyk. Kłótnia młodych małżonków, "Żabka", czy przecudna historia Ewy wycisnęły mi łzy z oczu, oczywiście w chwili, gdy ze śmiechu wyplułam już połowę płuc i godności.
"Literatura kobieca wysokich lotów" nie jest tutaj wcale określeniem pobłażliwym. Grodzieńska rozprawia się z otaczającą nas rzeczywistością z klasą i dystansem, jakich żaden wielki pisarz płci odmiennej nie byłby w stanie osiągnąć. Dlaczego? Przytoczę Wam fragment słuchowiska radiowego, który Grodzieńska napisała wspólnie z córką:
"EWA: Opowiem ci o rybaku i rybce. Pewnego razu rybak wszedł do morza. W pewnej chwili podpłynęła do niego rybka i złapała go za nóżki. Na to rybak mówi - rybko, puść mnie, a ja spełnię twoje trzy życzenia.
KASIA: I co było?
EWA: Nic. Koniec bajki.
KASIA: Dlaczego?
EWA: Rybka przecież nie umie mówić, więc skąd rybak miał się dowiedzieć jakie to życzenia. Nie wiedział - nie spełnił. Rybka go nie puściła. Odgryzła nóżki i odpłynęła."
Właśnie dlatego.
Soczyste kawałki, owszem, przeplatają czasem kawałki nijakie, ale nikną one wśród naprawdę pięknie uchwyconej groteski ludzkiej egzystencji.
Gorąco polecam, na smutek i na śmiech.

Stefania Grodzieńska jest wielką damą. To się po prostu czuje. Kultura wyziera z każdego jej zdania, ba!, z każdego słowa, którym się posługuje, na zmianę przedrzeźniając, ganiąc, kokietując, poruszając i rozczulając czytelnika.
Odwieczne, nie podlegające modzie spory damsko - męskie i męsko - damskie to prawdziwy majstersztyk. Kłótnia młodych małżonków, "Żabka", czy...