Rozczarowująca...Może już po prostu robię się za stara na takie historie. "Siewcę Wiatru" czytałam gdzieś w gimnazjum bądź liceum i pamiętam, że mi się podobało, natomiast jego kontynuacja to już zdecydowanie inna bajka.
Daimon Frey nie może się do końca pozbierać po wydarzeniach opisanych w poprzedniej książce, więc w ramach terapii postanawia brać udział w nielegalnych walkach za pieniądze w Strefach Poza Czasem. Podczas jednej z takich walk objawia mu się Jasność i każe wykonać bardzo kontrowersyjne zadanie...Oczywiście nikt mu nie wierzy, zostaje nawet podejrzany o opętanie, więc ucieka przed swoimi dotychczasowymi przyjaciółmi i kryje się na Ziemi.
Generalnie coś mi strasznie zgrzyta w tej powieści: bohaterowie są irytujący i ciągle użalają się nad sobą bądż rzucają drętwymi tekstami, które chyba w zamierzeniu miały być takie bardzo ironiczne i luzackie. Archaniołom zupełnie amputowano jakikolwiek charakter i zdolność do zdecydowanego działania, a Hija okazała się jeszcze bardziej wkurzająca niż wcześniej. Jedyną osobą wartą uwagi w całym towarzystwie jest Hariel.
Denerwujące są także początki poszczególnych akapitów, w stylu "kiedy jesteś prostym skrzydlatym/regentem Królestwa/Głębianinem wysokiej rangi+jakiś pseudomądry bełkot". W ogóle w tej książce nie brakuje patosu, przesady i rozważań a la zraniona gimnazjalistka.
Pewnie kiedyś z czystej ciekawości sięgnę po drugi tom, żeby sprawdzić, jak to się wszystko skończy, ale raczej nie nastąpi to w najbliższej przyszłości.

Rozczarowująca...Może już po prostu robię się za stara na takie historie. "Siewcę Wiatru" czytałam gdzieś w gimnazjum bądź liceum i pamiętam, że mi się podobało, natomiast jego kontynuacja to już zdecydowanie inna bajka.
Daimon Frey nie może się do końca pozbierać po wydarzeniach opisanych w poprzedniej książce, więc w ramach terapii postanawia brać udział w nielegalnych...