Bardzo lubię książki prawdziwe, których mottem przewodnim jest czyjeś życia.
Ucząc się od bohaterów jestem pewna, że są oni autentyczni i wszystkie rozwiązania problemów, ich rozterki, marzenia i pragnienia są zapisem losy, a nie tylko wytworem wyobraźni autora: śmiało mogę od nich czerpać tyle, ile na daną chwilę potrzebuję.
Sięgnęłam po tę książkę dopiero wtedy, kiedy po raz kolejny obejrzałam
niezapomniany serial Stanisława Bareji pt. "Zmiennicy".
Przeczytałam ją jednym tchem z wypiekami na twarzy, ale i z wielkim smutkiem, mając świadomość, że opisuje tragiczną historię małej dziewczynki, która poważnie zachorowała, a jej świat i świat jej najbliższych stanął na głowie... najboleśniejsze jest to, że zdecydowały o tym tylko (albo "aż?") cztery minuty.
Osobiste refleksje, trudne tematy: eutanazja, ciężka, nieuleczalna choroba, brak nadziei, śmierć i nieustanna walka z przeciwnościami losu, a także niezrozumienie - o tym wszystkim możemy przeczytać z kart tej książki. Można się z niej także dowiedzieć, jak rozwijała się kariera aktorki oraz jak kształtowało i układało się jej życie prywatne zanim córeczki przyszły na świat.
Przyznam, że nie mogłam się od niej oderwać i niektóre fragmenty czytałam więcej niż raz i polecam ją każdemu: zarówno tej osobie, która jest szczęśliwa, jak również tym, dla których los nie był łaskawy.
Polecam ją wszystkim, gdyż jest to książka, która uczy jak z podniesionym czołem przechodzić przez gęstwiny przeciwności losu.

Bardzo lubię książki prawdziwe, których mottem przewodnim jest czyjeś życia.
Ucząc się od bohaterów jestem pewna, że są oni autentyczni i wszystkie rozwiązania problemów, ich rozterki, marzenia i pragnienia są zapisem losy, a nie tylko wytworem wyobraźni autora: śmiało mogę od nich czerpać tyle, ile na daną chwilę potrzebuję.
Sięgnęłam po tę książkę dopiero wtedy, kiedy po...