Książki Krzysztofa Daukszewicza nie starzeją się.
Niby IV RP a jakby dzień dzisiejszy.

Cytatu nie zamieszczę - cała książka powinna być zacytowana.

Książki Krzysztofa Daukszewicza nie starzeją się.
Niby IV RP a jakby dzień dzisiejszy.

Cytatu nie zamieszczę - cała książka powinna być zacytowana.

Kawałek naszej współczesnej historii okiem i piórem Mistrza satyry opisany. Lektura pokazała mi jak wiele spraw uleciało z pamięci. Odświeżone, doskonale współgrają z aktualną sceną polityczną. Wśród „miłościwie nam panujących” niektóre osoby nowe, ale metody działania i manipulacji doskonalsze, poczucie bezkarności powszechne, a mentalność knajacka dominująca. Zamieszczony w tej opowieści na str. 197 pod datą 25 października 2006 wiersz wspomnienie-pożegnanie wzrusza szczególnie.

Kawałek naszej współczesnej historii okiem i piórem Mistrza satyry opisany. Lektura pokazała mi jak wiele spraw uleciało z pamięci. Odświeżone, doskonale współgrają z aktualną sceną polityczną. Wśród „miłościwie nam panujących” niektóre osoby nowe, ale metody działania i manipulacji doskonalsze, poczucie bezkarności powszechne, a mentalność knajacka dominująca....

A czasami jest tak, że choć lubimy dokonania autora, to niektóre jego publikacje uciekają z pamięci. I tak się niespodziewanie stało z kolejnym zbiorem tekstów Pana Krzysztofa. Ogromnie lubię pierwsze wydawnictwa, zaczynając od „Izy Rajdera, czyli pieszego jeźdźca” czy ikonicznego dla Autora „Przeżyłem, Panie Hrabio”. Kolejne książki to zapis społeczno-politycznych wydarzeń w Polsce. Trochę strasznie, trochę śmiesznie – z przewagą tych ostatnich. A może moja niepamięć wynika z tego, że w latach 2004-2007 nie zdarzały się w moim życiu rzeczy przykre, wymagające książkowej śmiechoterapii ? Ale to musiało być dobre; chętnie zajrzę do tej książki ponownie, aby sprawdzić, co przykuło uwagę jednego z moich ulubionych satyryków.

A czasami jest tak, że choć lubimy dokonania autora, to niektóre jego publikacje uciekają z pamięci. I tak się niespodziewanie stało z kolejnym zbiorem tekstów Pana Krzysztofa. Ogromnie lubię pierwsze wydawnictwa, zaczynając od „Izy Rajdera, czyli pieszego jeźdźca” czy ikonicznego dla Autora „Przeżyłem, Panie Hrabio”. Kolejne książki to zapis społeczno-politycznych wydarzeń...

Książka niby nieaktualna, ale gdyby tak zmienić kilka nazwisk, to by się okazało,że przez tyle lat nic właściwie się w Polsce nie zmieniło.
"Wiem tylko, że w ciekawych czasach też mogę żyć, ale dlaczego w durnych?"

Książka niby nieaktualna, ale gdyby tak zmienić kilka nazwisk, to by się okazało,że przez tyle lat nic właściwie się w Polsce nie zmieniło.
"Wiem tylko, że w ciekawych czasach też mogę żyć, ale dlaczego w durnych?"

Podczas czytania miałem ładny ubaw :) :)

Podczas czytania miałem ładny ubaw :) :)

nasuwa mi się tylko jeden komentarz, pozornie bez sensu; "Kocham Pana, Panie Sułku!"

nasuwa mi się tylko jeden komentarz, pozornie bez sensu; "Kocham Pana, Panie Sułku!"

Co tu dużo gadać - Daukszewicz bawi jednych, innych nie, a ja jestem z tych pierwszych.

Co tu dużo gadać - Daukszewicz bawi jednych, innych nie, a ja jestem z tych pierwszych.

Genialne poczucie humoru i dystans do otaczającego świata. Historie z codziennego życie ale przedstawione niecodziennie

Genialne poczucie humoru i dystans do otaczającego świata. Historie z codziennego życie ale przedstawione niecodziennie

Niby człowiek żył w tamtych czasach, ale mało z tych politycznych przepychanek pamięta. Najlepiej się zapamiętało pana Giertycha i jego reformę edukacji i mundurki, które mnie na szczęście już nie objęły. Polecam w ramach powspominania i pośmiania się :)

Niby człowiek żył w tamtych czasach, ale mało z tych politycznych przepychanek pamięta. Najlepiej się zapamiętało pana Giertycha i jego reformę edukacji i mundurki, które mnie na szczęście już nie objęły. Polecam w ramach powspominania i pośmiania się :)

Niby sprzed nastu lat, a właściwie wciąż aktualne.

Niby sprzed nastu lat, a właściwie wciąż aktualne.