Od pierwszych stron łaziło za mną "nowy, gorszy Wiedźmin" i z każdą kolejną tylko utwierdzałam się w tym przekonaniu. Koniasz ma w sobie zbyt wiele z Geralta - najemnik z sumieniem i chęcią bycia dobrym człowiekiem, za którym śmierć podąża mimo jego własnej woli (aha, jasne...). Ma 47 lat, jest w stanie załatwić kilku zbójów naraz, do tego nie można mu zarzucić braku logicznego myślenia i olbrzymiej inteligencji - do tego mol książkowy. Nie za dużo w jednym ciałku, nawet tak brzydkim i pokrytym bliznami? I to nic, że co jakiś czas dostaje solidny łomot - rany goją się na nim jak na jakimś wiedźminie...

Sama historia jest całkiem ciekawa w odbiorze - wydawałoby się, chodzi o założenie zwykłej kolonii, co w tym takiego niesamowitego, a okazuje się, że dostajemy jeden spisek w drugim spisku, a tamten w jeszcze jednym. Każdy ma swój własny cel, gra na tyle frontów, na ile mu się zachce lub na ile może mu to przynieść korzyść, a pomiędzy lawiruje Koniasz, który podjął się tego zadania dla pieniędzy, oczywiście, ale z czasem stało się to jego celem życia.

Bohaterowie są prostolinijni do granic możliwości, ale da się ich lubić.

Tom pierwszy kończy się w połowie historii i akurat to mi się nie podoba. Nie lubię takiego sztucznego rozdzielania książek na więcej części (ja wiem, że byłaby gruba, ale bez przesady). Tak czy siak idę do biblioteki po kolejny tom.

Od pierwszych stron łaziło za mną "nowy, gorszy Wiedźmin" i z każdą kolejną tylko utwierdzałam się w tym przekonaniu. Koniasz ma w sobie zbyt wiele z Geralta - najemnik z sumieniem i chęcią bycia dobrym człowiekiem, za którym śmierć podąża mimo jego własnej woli (aha, jasne...). Ma 47 lat, jest w stanie załatwić kilku zbójów naraz, do tego nie można mu zarzucić braku...