Chociaż fakt ten jest dosyć przykry –niezaprzeczalnie jest również prawdziwy –mitologia jednoznacznie kojarzy się większości z nas z mitologią grecką tudzież rzymską i dziełami takich wybitnych twórców jak Parandowski lub Kubiak. Mity greckie są stale wpisane do kultury, do mediów szerokiego przekazu, są ogólnodostępne, przerabiane w polskich szkołach… I wszystko to jest wspaniałe, naprawdę, bo przecież mitologia –wierzenia ludzi z dawnych epok, jest naprawdę ciekawa! Żałuję tylko, że tak mało z nas sięga dalej. Nie zatapiamy się w wierzeniach innych nacji, nie szukamy korzeni własnej kultury, pozbywamy się folkloru i ludowości, która w wydaniu słowiańskim jest przecież tak bardzo magiczna…

„Mitologia Słowian” to utwór, który podejmuje naprawdę trudnego tematu. Wierzenia ludności słowiańskiej bowiem wciąż pozostają bardzo mało znane, mało zbadane. A co najgorsze –ludzkość na zawsze utraciła szansę bliższego poznania kultury przedchrześcijańskiej, która kształtowała się właściwie na terenach dzisiejszej Europy Środkowej i Wschodniej, a którą to właśnie chrześcijaństwo w gruncie rzeczy wyplewiło.

Moim pierwszym spotkaniem ze spuścizną kultury słowiańskiej była właśnie ta pozycja. „Mitologia Słowian” to jedna z pozycji, które znalazły się w cyklu „Mitologie świata”. Myślę, że książka ta, autorstwa Aleksandra Gieysztora jest naprawdę cennym utworem, który owocuje w przydatne informacje. Zastanawiam się jednak, czy na pewno jest to dobra pozycja na wkroczenie do świata Słowian. Język, którym posługuje się autor jest trudny, momentami zawiły, co może stanowić pewnego rodzaju przeszkodę. Z drugiej strony „Mitologia Słowian” daje nam proste informacje, które nie są ani przesadzone ani nie są wyniki zbyt śmiałej interpretacji.

Co zaś się tyczy samej treści książki… Przede wszystkim „Mitologia Słowian” oferuje nam dobre wprowadzenie w kulturę i całą tzw. otoczkę, która się z nią wiąże. Mam na myśli opisanie miejsc kultu, fotografie znalezisk itp., co stanowi dość ciekawe uzupełnienie treści właściwej. Osobiście przeszkadzały mi odrobinę ciągłe rozważania na temat etymologii poszczególnych nazw, ale z drugiej strony, gdyby były nieco mniej rozbudowane, stanowiłyby świetny punkt zrozumienia skąd poszczególne nazwy (na przykład bogów) się wywodzą i jakie to ma odzwierciedlenie w innych religiach, innych regionach. I właśnie te porównania między wierzeniami są w tej pracy strzałem w dziesiątkę.

Jeśli natomiast chodzi o sam poczet bóstw to niestety trzeba przyznać, że wiedza na ten temat nawet dzisiejszych badaczy jest względnie nieduża. Na szczęście Gieysztor przybliża nam najważniejsze postacie, bóstwa czy duchy. Wyjaśnia nam również, że to nie drzewa były święte i że nasza rodzima kultura obfituje w niesamowite historie, gdzie kołtuny na głowie są czymś zdecydowanie dobrym, a bóstwo może objawić się w każdej chwili. W „Mitologii Słowian” znajdziemy również przepięknie mity kosmogoniczne. Podobało mi się także przedstawienie mniejszych bóstw takich jak kuszące mężczyzn wiły, czy niosące niepokój latawce.

Mam nadzieję, że chociaż trochę przekonałam Was do wstąpienia w świat pradawnych bogów, obelisków i mitycznych stworzeń (wiły, latawce) i że już niedługo coraz więcej ludzi obudzi w sobie zainteresowanie mitologią nieco odmienną niż grecka.

http://puszokowa.blogspot.com/2014/06/mitologia-sowian.html

Chociaż fakt ten jest dosyć przykry –niezaprzeczalnie jest również prawdziwy –mitologia jednoznacznie kojarzy się większości z nas z mitologią grecką tudzież rzymską i dziełami takich wybitnych twórców jak Parandowski lub Kubiak. Mity greckie są stale wpisane do kultury, do mediów szerokiego przekazu, są ogólnodostępne, przerabiane w polskich szkołach… I wszystko to jest...