To właściwie moje pierwsze, tak poważne spotkanie z prozą pana Grzędowicza. Muszę przyznać, że bardzo miłe. Czasami pojawiają się tak trafne, bezpośrednie teksty i riposty, że mimowolnie porównuję tą prozę do serialu Dr. House. Jest to może inny profil wypowiedzi, ale bardzo podobny sposób postrzegania świata z dużą dozą pesymizmu, i bez zbędnego owijania w bawełnę.

„Księga jesiennych demonów” to tak właściwie pięć porządnych, długich opowiadań, przez niektórych nazywane ‘mini-powieściami”. ”Klub absolutnej karty kredytowej”, „Opowieść terapeuty”, „Wiedźma i wilk”, „Piorun” i „Czarne motyle” są kolejnymi historiami, które można upchnąć razem w klimacie ‘jesienności’. Nie są to typowe opowiadania grozy, horrory czy tym podobne, bo byłoby to bardzo krzywdzące zaszufladkowanie, tylko raczej takie „weird story”. Historie niezwykłe z elementami groteski, grozy, science, fiction i fantasy. Autor bawi się tym tematem tworząc naprawdę diametralnie różne opowiadania. Każde podchodzi w inny sposób do innego ‘demona’. Taka specyficzna zabawa psychologią: miłość, samotność, melancholia, zagubienie – to wszystko tu jest, zaszyte głęboko w treść opowiadań, ale odczuwalne gdzieś między wierszami. Demony Grzędowicza to właśnie te wszystkie uczucia, wątpliwości i lęki targające człowiekiem najsilniej w ponure jesienne dni.

Muszę się przyznać, że przeczytałem książkę nieświadom, że za oknem jest już jesień. Jednak podziałała na mnie mimo tego. Poczułem, że książka dotyczy/może dotyczyć również mnie. Wszędzie ponuro, smutno, deszcz pada i kasy na książki brak. Specyficzny język, styl, ogólnie warsztat autora plus bezpośredniość i dosadność niektórych stwierdzeń spowodował, że po kilkunastu pierwszych stronach książki złapałem lekką jesienną deprechę. Zaskakujących i częstych zwrotów akcji tu nie użyczysz podobnie jak i wyszukanego języka. Akcja prowadzona jest spokojnie, czasami leniwie, ale konsekwentnie, co pogłębia jeszcze nastrój książki, ale ostatecznie nie można uznać tego za wadę.

Mógłbym się przyczepić (i wielu pewnie tak zrobi) do tego, że pomysły na opowiadania w większości są powielane. Mógłbym, ale mimo wtórności są ciekawie zaadaptowane i jakoś tak naturalnie wpasowują się w klimat książki. Do tej książki można podejść mocno krytycznie i mieć rację, można też po prostu ją przeczytać, a krytyką się wcale nie przejmować. Osobiście, książkę szczerze polecam. Ale radzę dawkować porządnie: jedno opowiadanie na dzień – tak się chyba najlepiej czyta :)

To właściwie moje pierwsze, tak poważne spotkanie z prozą pana Grzędowicza. Muszę przyznać, że bardzo miłe. Czasami pojawiają się tak trafne, bezpośrednie teksty i riposty, że mimowolnie porównuję tą prozę do serialu Dr. House. Jest to może inny profil wypowiedzi, ale bardzo podobny sposób postrzegania świata z dużą dozą pesymizmu, i bez zbędnego owijania w...