Książkę czytałam kilka lat temu przy okazji pisania pracy maturalnej i zaczynając tę lekturę, nie wiedziałam, co mnie czeka. Sądziłam, że długo zajmie mi przeczytanie owej książki, ale pomyliłam się – potrzebowałam na to niewiele czasu. Zola stworzył portret człowieka, francuskiego górnika, upodlonego do granic możliwości. Żyjącego w brudzie, nędzy, o wiecznym głodzie, pracującego nad wyraz ciężko w kopalni, w której temperatura dochodzi do 50 stopni Celsjusza. I to wszystko Zola wziął z własnych obserwacji sporządzonych w miejscowości Anzin, przebywając tam kilka miesięcy.

I wtedy też odkryłam swoje uwielbienie dla naturalizmu. Szczegółowe opisy Zoli, właściwie forma dokumentu bardziej oraz skupienie się na rozwoju człowieka determinowanym przez środowisko – to jest to, co mnie w Germinalu zachwyciło. Mimo że kilka lat już minęło, to do dzisiaj pamiętam opisy ukazujące tragiczne warunki życia górników, a potem przeciwnie – życie mieszczan, bogatych ludzi, którzy żyli z dnia na dzień bez świadomości, że gdzieś tam ludzie żyją w skrajnej biedzie.

Niemniej jednak to nie jest książka dla wrażliwszych. We mnie nie wzbudziła żadnych szczególnych uczuć, potraktowałam ją jako… ciekawostkę? Jako wnikliwą obserwację ludzkiego życia, jak bardzo można być uzależnionym od tego, co jest (a jest źle) i nie chcieć tego zmieniać. Bo przecież nie ma innego wyjścia, tak musi być. Trzeba tyrać cały dzień, głodować, tak każą. I co najważniejsze – jak bardzo można upodobnić się do zwierzęcia, kierować się tylko instynktami? Jak bardzo głód może zmienić człowieka?

Do Zoli obiecuję sobie wrócić jeszcze i mam nadzieję, że jego inne książki również ukazują tak silne zezwierzęcenie, chęć przetrwania za wszelką cenę, choćby kosztem… wszystkiego.

Książkę czytałam kilka lat temu przy okazji pisania pracy maturalnej i zaczynając tę lekturę, nie wiedziałam, co mnie czeka. Sądziłam, że długo zajmie mi przeczytanie owej książki, ale pomyliłam się – potrzebowałam na to niewiele czasu. Zola stworzył portret człowieka, francuskiego górnika, upodlonego do granic możliwości. Żyjącego w brudzie, nędzy, o wiecznym głodzie,...