Cztery lata po pierwszym tomie zabrałem się wreszcie za kontynuację „Odysei kosmicznej”. Pierwsza część bardzo przypadła mi do gustu więc ciekawiły mnie dalsze losy, zwłaszcza biorąc pod uwagę to jak się owa pierwsza część kończy. Artur Clarke nie zawodzi i kontynuacja spełniła moje oczekiwania.

Autora ciągle nurtuje problem o życie i jego początki we wszechświecie. Było to zauważalne w cyklu o Ramie i jest to bardzo widoczne też w „Odysei kosmicznej”. Jego hipotezy i wynikające z tego pomysły są zaskakujące ale przemyślane i spójne. W bardzo ciekawy sposób łączy i miesza ze sobą filozofię, naukę i fantastykę w formie ciekawej powieści przygodowej. Aczkolwiek tom drugi różni się od tomu pierwszego – więcej w niej bohaterów (co troszeczkę rzutuje na jakość, interakcje między nimi są dość płytkie a nadmiar postaci powoduje, że wydają się trochę płaskie), więcej ciekawych wydarzeń i szybsze tempo fabuły. Obie części różnią się też klimatem, pierwsza bowiem sprawiała wrażenie bardzo klaustrofobiczne, pełne grozy spowodowanej nieznanym i niezbadanym. Tego też odrobinę mi w drugiej części zabrakło.

Bardzo natomiast podobało mi się rozwiązanie kwestii Monolitu, jego wpływ na Jowisza oraz zaskakujące zakończenie. Clarke ma potężną wyobraźnię i po mistrzowsku potrafi zaintrygować. I po mistrzowsku kończy kolejne części, od razu chce się sięgnąć po następne. Tym razem jednak nie będę zwlekał kolejne cztery lata.

Cztery lata po pierwszym tomie zabrałem się wreszcie za kontynuację „Odysei kosmicznej”. Pierwsza część bardzo przypadła mi do gustu więc ciekawiły mnie dalsze losy, zwłaszcza biorąc pod uwagę to jak się owa pierwsza część kończy. Artur Clarke nie zawodzi i kontynuacja spełniła moje oczekiwania.

Autora ciągle nurtuje problem o życie i jego początki we wszechświecie. Było...