Co lub kogo ukrywa jowiszowy księżyc Europa i odmęty jego domniemanego wszechoceanu? Clarke uczynił z próby odpowiedzi na to pytanie oś fabularną tej powieści wokół której oplątane są poruszone we wcześniejszej odsłonie tego cyklu treści jak sztuczna inteligencja, natura świadomości, kontakt z obcą cywilizacją oraz próba zobrazowania futurystycznej geopolityki i astronautycznych technologii. Wszystkie te wątki częściowo zrzucają z siebie zagadkowość oraz tajemniczość, które były wcześniej skrupulatnie budowane oraz pielęgnowane, ale w to miejsce wyrastają nowe znaki zapytania stymulujące świeże pokłady zaciekawienia i zainteresowania. Ubrane jest to w charakterystyczną prostą, czytelną formułę, która nie zrewolucjonizowała literatury, lecz niewątpliwie sprawdziła się w przelewaniu pomysłów oraz wizji tego autora na papier.
Powieść ta nie wnosi nic nowego do kanonu fantastyki naukowej, ale trudno jest mi przejść obojętnie obok niej, ponieważ generuje ona podczas jej lektury sentymentalną i niepowtarzalną atmosferę wizji podboju kosmosu sprzed trzech dekad.

Co lub kogo ukrywa jowiszowy księżyc Europa i odmęty jego domniemanego wszechoceanu? Clarke uczynił z próby odpowiedzi na to pytanie oś fabularną tej powieści wokół której oplątane są poruszone we wcześniejszej odsłonie tego cyklu treści jak sztuczna inteligencja, natura świadomości, kontakt z obcą cywilizacją oraz próba zobrazowania futurystycznej geopolityki i...