E-book

E-book

Bardzo lubię Kurta Vonneguta, ale dawno nie czytałam jego dzieł.
Matka Noc jest ponura i przygnębiająca. Brakowało mi w niej zwariowanego humoru Autora, który w innych książkach powoduje, że łatwiej się czyta o wszystkich problemach naszego łez padołu.
Trudno polubić bohaterów powieści, narrator i główna postać to amerykański dramaturg Howard W. Campbell, wysługujący się hitlerowcom w czasie II wojny światowej jako propagandzista ich zbrodniczych idei. Równocześnie zostaje zwerbowany przez Amerykanów jako szpieg. Trafił on do Niemiec w wieku 11 lat, w związku z przeniesieniem służbowym ojca. Ożenił się z Niemką Helgą i został w Rzeszy kiedy wybuchła wojna. Jego wyznania mówią o tym, że nigdy nie krzywdził ludzi bezpośrednio, że jego „kłamstwa [były] wypowiadane z myślą o efekcie artystycznym”. To egzemplifikacja „banalności zła”.
„Jesteśmy tym, kogo udajemy, i dlatego musimy bardzo uważać, kogo udajemy”.
Losy Howarda są dosyć niesamowite, szczególnie osobliwe już w USA po wojnie – kiedy możemy obserwować ruchy szowinistyczne i faszystowskie w Ameryce. Pełno tam dziwacznych figur, działaczy takich organizacji jak Żelazna Gwardia Białych Synów Amerykańskiej Konstytucji czy Związek Niemców Amerykańskich. Wiele opisów zawiera elementy groteski, surrealizmu i czarnego humoru; to mistrzowsko wykreowane obrazy, jakże charakterystyczne dla Autora.
We wprowadzeniu, przedmowie i jako tło powieści widać grozę i okrucieństwa wojny. Vonnegut pokazuje, że nie ma ludzi tylko dobrych albo tylko złych. Jasne strony bohatera to miłość do żony oraz wstyd i swoista „pokuta” po zakończeniu wojny.
Nie namawiam, jest to przykra lektura, ale na pewno - dla zainteresowanych psychologią polityczną – ciekawe przeżycie.
Słuchałam audiobooka, który całkiem zgrabnie czytał Jacek Dragun (oprócz przedziwnej wymowy słowa „building”).

Bardzo lubię Kurta Vonneguta, ale dawno nie czytałam jego dzieł.
Matka Noc jest ponura i przygnębiająca. Brakowało mi w niej zwariowanego humoru Autora, który w innych książkach powoduje, że łatwiej się czyta o wszystkich problemach naszego łez padołu.
Trudno polubić bohaterów powieści, narrator i główna postać to amerykański dramaturg Howard W. Campbell, wysługujący się...

Dobrze napisana książka i dobrze się ją czyta – jednak uderza mnie w niej jakieś szczególne skrzywienie, na granicy cynizmu. Prześmiewczość, relatywizm, sprowadzanie do groteski spraw zasadniczych… Pomyślałam, że nie bez powodu Kurt Vonnegut należał do tych pisarzy amerykańskich, których bez zastrzeżeń i obficie wydawano w PRL.

Dobrze napisana książka i dobrze się ją czyta – jednak uderza mnie w niej jakieś szczególne skrzywienie, na granicy cynizmu. Prześmiewczość, relatywizm, sprowadzanie do groteski spraw zasadniczych… Pomyślałam, że nie bez powodu Kurt Vonnegut należał do tych pisarzy amerykańskich, których bez zastrzeżeń i obficie wydawano w PRL.

Oj ciężka książka i bardzo trudno mi ją właściwie ocenić.

Historia opisana w tej lekturze jest związana z polityką, chociaż trzeba przyznać Vonnegutowi że bardzo dobrze ulokował ją w czasie a także miał świetny pomysł na fabułę i tyle jeśli chodzi o plusy bo ogólnie odniosłem wrażenie że wykonanie kuleje, hm cóż można lubić Vonneguta za jego stylistykę ale to nie znaczy że każda jego książka będzie dobra w odbiorze, 🤔 taka refleksja mi się nasuwa.....

Oj ciężka książka i bardzo trudno mi ją właściwie ocenić.

Historia opisana w tej lekturze jest związana z polityką, chociaż trzeba przyznać Vonnegutowi że bardzo dobrze ulokował ją w czasie a także miał świetny pomysł na fabułę i tyle jeśli chodzi o plusy bo ogólnie odniosłem wrażenie że wykonanie kuleje, hm cóż można lubić Vonneguta za jego stylistykę ale to nie znaczy że...

Mniej humoru niż w innych książkach. Chyba jedyna książka Mistrza, która pozwalała się tak łatwo odłożyć. Mimo wszystko to dobra lektura.

Mniej humoru niż w innych książkach. Chyba jedyna książka Mistrza, która pozwalała się tak łatwo odłożyć. Mimo wszystko to dobra lektura.

"Zaskakującą rzeczą w klasycznym umyśle totalitarnym jest to, że każdy tryb, choć uszkodzony, może mieć na swoim obwodzie ciąg nieuszkodzonych zębów, nienagannie utrzymywanych i działających. Stąd diabelski zegar z kukułką chodzi idealnie przez osiem minut i trzydzieści trzy sekundy, potem skacze o czternaście minut do przodu, idealnie odmierza czas przez sześć sekund, skacze o dwie sekundy, chodzi idealnie przez dwie godziny i jedną sekundę, potem skacze o rok.

Tymi brakującymi zębami są oczywiście proste, oczywiste prawdy, najczęściej dostępne i zrozumiałe nawet dla dziesięciolatków."

W gruncie rzeczy zdania powyższe są niemal powieleniem tego co w 1938 roku pisał Herman Rauschning opisując idee NSDAP (Rewolucja nihilizmu).

"Im więcej sprzeczności zawiera właściwa doktryna, im bardziej jest irracjonalna, tym lepiej, tym ostrzejszych nabiera profilów. To tylko, co jest pełne sprzeczności jest pełne życia. Partia narodowo-socjalistyczna wie o tym, że jej zwolennicy ciążą jedynie ku poszczególnym hasłom, że masa nigdy nie zdoła ogarnąć całości."

Jak podsumowuje dalej Kurt Vonnegut – autor pierwszego pochodzącego z wydanej w 1961 roku powieści Matka noc:

"Dzięki temu Rudolf Hoess, komendant Auschwitz, mógł w obozowych głośnikach przeplatać wspaniałą muzykę wezwaniami po nosicieli trupów…"
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/matka-noc/

"Zaskakującą rzeczą w klasycznym umyśle totalitarnym jest to, że każdy tryb, choć uszkodzony, może mieć na swoim obwodzie ciąg nieuszkodzonych zębów, nienagannie utrzymywanych i działających. Stąd diabelski zegar z kukułką chodzi idealnie przez osiem minut i trzydzieści trzy sekundy, potem skacze o czternaście minut do przodu, idealnie odmierza czas przez sześć sekund,...

Nie mam problemów ze słowem pisanym, ale... przychodzą mi do głowy jedynie same komunały i oczywiste oczywistości. Mamy oto Howarda W. Campbella, który snuje opowieść o swoim życiu w czasie II WŚ i dość długo po. Amerykanina, który stał się wybitnym propagandzistą III Rzeszy jako spiker, w kwiecistych słowach przypominający, że jedynie Niemcy mają prawo do zwania siebie ludźmi i obowiązkiem ich jest wyplenić wszystkich podludzi. Lata całe po wojnie dla wszystkich jest znienawidzoną bestią równą wierchuszce SS. Dla wszystkich prócz trzech osób – dla nich jest bohaterem. Sam nie wstydzi się tego co robił i nie zaprzecza. Jednak – jak to u Vonneguta – nic nie jest „śmiertelnie poważne”. Mamy połowę wieku XX., Nowy Jork, a w nim stetryczałych Nazistów, bawiących się w piwnicy, w strzelanie do tarczy z karykaturą Żyda, a zwą się Żelazną Gwardią Białych Synów Amerykańskiej Konstytucji. Mamy rosyjskiego agenta – nieudacznika, szaloną kobietę, która kocha szalenie, amerykańskiego bohatera wojennego, który chce rozprawić się z bestią Campbellem, ale jest na to zbyt pijany. I choć Campbell opowiada o wojnie, która skłania człowieka do robienia rzeczy niepojętych, nader często wywołuje uśmiech u czytelnika, bo robi to ze swadą i ukrytą – a często i nie – ironią. A sama opowieść jest niezwykle uniwersalna, bo prawdziwe charakteryzuje ludzi. Zawsze będą „piwniczni Naziści”, płaskoziemcy, głosiciele jedynie słusznej idei. Pytanie tylko z jakimi konsekwencjami: czy będą to jedynie urodziny Hitlera w lasku przy biszkoptach czy kolejna wojna z kolejnym pogromem. To ostatnie to jedynie moja jarmarczna filozofia, bo Vonnegut poprzez Campbella się nad tym nie zastanawia.

Nie mam problemów ze słowem pisanym, ale... przychodzą mi do głowy jedynie same komunały i oczywiste oczywistości. Mamy oto Howarda W. Campbella, który snuje opowieść o swoim życiu w czasie II WŚ i dość długo po. Amerykanina, który stał się wybitnym propagandzistą III Rzeszy jako spiker, w kwiecistych słowach przypominający, że jedynie Niemcy mają prawo do zwania siebie...

Nie wiem, czy "Matka noc" nie stanie się moją ulubioną powieścią Vonneguta. Jest ona zarówno prosta (a z tym bywa różnie w książkach tego autora),jak i celna oraz mądrze pokazująca absurd wojny, totalitaryzmów i ogólnie wszelkiego rodzaju izmów (tutaj akurat na KV zawsze można liczyć). Naprawdę super się to czytało.

Nie wiem, czy "Matka noc" nie stanie się moją ulubioną powieścią Vonneguta. Jest ona zarówno prosta (a z tym bywa różnie w książkach tego autora),jak i celna oraz mądrze pokazująca absurd wojny, totalitaryzmów i ogólnie wszelkiego rodzaju izmów (tutaj akurat na KV zawsze można liczyć). Naprawdę super się to czytało.

Odświeżam sobie twórczość Kurta Vonneguta po 20 latach i jak dotąd 'Matka noc' to jedyna książka, która przetrwała próbę czasu. Poważna, przewrotna, zaskakująca, surrealistyczna, czyli typowo Vonnegutowska. Znowu mamy tu wątek wojenny, podróże w czasie, Żydów, Nazistów i fanatycznych kaznodziejów, czyli to do w prozie Vonneguta najlepsze.

Odświeżam sobie twórczość Kurta Vonneguta po 20 latach i jak dotąd 'Matka noc' to jedyna książka, która przetrwała próbę czasu. Poważna, przewrotna, zaskakująca, surrealistyczna, czyli typowo Vonnegutowska. Znowu mamy tu wątek wojenny, podróże w czasie, Żydów, Nazistów i fanatycznych kaznodziejów, czyli to do w prozie Vonneguta najlepsze.

Pierwsza powieść "polityczna" jaka wpadła mi w ręce - rewelacja. Już od pierwszych stron wiedziałem, że to będzie mocna rzecz albowiem jeden z jej morałów został przedstawiony zaraz na początku a brzmi: "...Jasne jest dla mnie, że należałem wtedy, jak i teraz, do grupy ludzi występujących przeciw partom politycznym, których członkowie w imię utrzymania jedności partyjnej lekceważą fakty, odtrącają dobro i zdrowy rozsądek". "Wcześniej czy później jedność partyjna może zniszczyć wszystkich"
Oto źródło całego politycznego zła.

Pierwsza powieść "polityczna" jaka wpadła mi w ręce - rewelacja. Już od pierwszych stron wiedziałem, że to będzie mocna rzecz albowiem jeden z jej morałów został przedstawiony zaraz na początku a brzmi: "...Jasne jest dla mnie, że należałem wtedy, jak i teraz, do grupy ludzi występujących przeciw partom politycznym, których członkowie w imię utrzymania jedności partyjnej...