W Terapii jednego spotkania dzieją się cuda, albo magia, jak kto woli 🪄 Czy ktoś wierzy w to, że można pomóc człowiekowi w ciągu 50minutowego jednorazowego spotkania, też jest kwestią jego wiary i nic mi do tego.

Terapia jednego spotkania jest autorskim pomysłem Pani Ewy. Ja jestem w zachwycie ❤️ Przyjęło się, że terapia powinna trwać wiele godzin, wiele spotkań powinno się odbyć zanim klient, pacjent odczuje poprawę, albo i jej brak. Jak zwykle to tylko wyuczone na studiach schematy, bo autorka pięknie udowadnia, że może być inaczej 😍

Pani Ewa proponuje jedno spotkanie podczas którego można uświadomić sobie, w czym tak naprawdę tkwi sedno problemu i dostać narzędzia do samodzielnej pracy. Oczywiście, jeśli okaże się, że potrzebna jest dalsza pomoc - zawsze można umówić się na kolejną sesję, ale najczęściej bywa, że jedno spotkanie wystarcza!

W książce znajduje się 27 rozmów i każda z nich dotyczy czegoś innego, dzięki czemu na pewno każdy znajdzie coś dla siebie i o sobie 😅 : samotność, pracoholizm, prokrastynacja, spóźnianie się, depresja, przemęczenie, zdrada, złość, lęk przed podróżą, wstyd, zaburzenia odżywiania, brak odczuwania przyjemności, dzieci w związku i wiele, wiele innych innych.

W każdym przypadku autorka podchodzi do swojego GOŚCIA (cudowne określenie!) zgodnie z holistyczną wizją człowieka - skupiając się przede wszystkim na odczuciach i pracy z ciałem.

"Bo ciało nigdy nie kłamie, a głowa bardzo często"

str. 116.

Ile ja dobrych rzeczy wzięłam i biorę sobie z jej warsztatu pracy... Zachwyt nad czyjąś pracą jest dla mnie wstępem do wprowadzania zmian w swojej.

Pani Ewo 😍 - brak słów, pokłony uznania, zachwyt, ogromny szacunek i jeszcze większa ochota na więcej 😍

W Terapii jednego spotkania dzieją się cuda, albo magia, jak kto woli 🪄 Czy ktoś wierzy w to, że można pomóc człowiekowi w ciągu 50minutowego jednorazowego spotkania, też jest kwestią jego wiary i nic mi do tego.

Terapia jednego spotkania jest autorskim pomysłem Pani Ewy. Ja jestem w zachwycie ❤️ Przyjęło się, że terapia powinna trwać wiele godzin, wiele spotkań powinno...

Dzisiaj przychodzę do Was z innym typem recenzji niż zazwyczaj. Prawie wszystkie moje opinie skupiają się na powieściach fabularnych albo filmach typowo rozrywkowych. W tym wszystkim pominęłam literaturę naukową, którą czytam, cenię, szanuję i wprost ubóstwiam. Dlatego pewnie w tej chwili zastanawiacie się, czemu przez tyle lat nie napisałam ani jednej recenzji w tej tematyce. Odpowiedzi na to pytanie jest kilka. Przede wszystkim do literatury naukowej przekonałam się dopiero na studiach, a jestem na nich tylko trzy lata, więc moja przygoda z nią nie jest jeszcze zbyt rozbudowana. Jest to też dla mnie bardzo trudna forma i mimo mojego zamiłowania do pogłębiania wiedzy i odkrywania nowych rzeczy jest ona męcząca i momentami nużąca. W tej kategorii nie pochwalę się rocznym wynikiem kilkudziesięciu książek. Choć właśnie zdałam sobie sprawę, że nie pochwalę się takim wynikiem w żadnej kategorii poza fantastyką. Wręcz sobie w tej chwili uświadomiłam, że poza fantastyką, literaturą dziecięcą i erotyczną najczęściej czytam literaturę naukową. Ale wracając do tematu, przyznam się też, że nie wiem, jak napisać taką recenzję, by przekazać Wam swoje odczucia dotyczące książki, ale zachować też poprawność pod względem naukowym. Dlatego proszę, bądźcie dla mnie wyrozumiali – przynajmniej na początku. A naszą wspólną przygodę w nowej dla mnie dziedzinie rozpocznijmy książką na granicy literatury naukowej i poradników. Mowa tutaj o dziele pani Ewy Klepeckiej-Gryz – "Metamorfozie, czyli terapii jednego spotkania".

Nie będę w ogóle ukrywać faktu, że podchodziłam do niej dość sceptycznie, gdyż nie mogę zrozumieć, jak w czasie pięćdziesięciu minut można pomóc ludziom z ich własną psychiką. Przecież z wiedzy ogólnej wiadomo, że terapia trwa często wiele tygodni. Na studiach psychologicznych też jest utrwalany ten schemat pomocy. Jednak mimo mojego sceptycyzmu postanowiłam otworzyć się na nowy rodzaj terapii i zobaczyć, jak on wygląda według cenionej psychoterapeutki. "Metamorfoza, czyli terapia jednego spotkania" ukazała mi, że ludzie potrafią mieć różnorodne kłopoty, które dla jednych mogą wydawać się niesamowicie skomplikowane i trudne psychicznie, a dla innych całkowicie niezrozumiałe i nieistotne. Stąd refleksja, że jako ludzie nie powinniśmy nigdy oceniać, jak czują się inni. Nie znamy ich historii, ich motywacji ani tym bardziej nie jesteśmy w stanie tak po prostu stwierdzić, skąd to wszystko się bierze. Lecz czasami wystarczy odpowiednia obserwacja, zaangażowanie i pojawia się iskra do działania, która sprawia, że osoba mająca problem, postanowi się z nim uporać i ruszyć dalej. Cała ta koncepcja pod tym względem zachwyciła mnie.

Książka ukazuje ponad dwadzieścia indywidualnych historii, dzięki czemu prędzej czy później możemy analogicznie spojrzeć na swoje własne kłopoty i dostać olbrzymi zastrzyk motywacji, by wreszcie się za nie wziąć. Różnorodność tych przypadków sprawia, że pojawiają się ciekawsze i mniej inspirujące. Niestety według mojej osobistej opinii tych mało interesujących było stanowczo więcej, przez co przez większość poradnika nudziłam się. W efekcie całą książkę czytałam naprawdę długo i często męczyłam się przy niej. Wydaje mi się, że lepiej byłoby wybrać kilka albo nawet kilkanaście wyraźniejszych i bardziej oddziaływających na emocje przypadków i je rozwinąć. Jako czytelnicy mielibyśmy wtedy mniejszy ogląd w całości, ale za to nie powstałoby uczucie traktowania po macoszemu niektórych klientów autorki.

Psychoterapeutka używa prostego języka, dzięki czemu całość jest łatwa w odbiorze. Tutaj nie trzeba być specjalistą ani znać się na psychologii. Wystarczy wnikliwie czytać, a pole do analizowania, przemyśleń i wyciągania wniosków tworzy się samo. Dla mnie to duża zaleta, którą wychwalałabym pod niebiosa, gdyby nie jedno tradycyjne ale. Przez ten prosty język i częste niespójności lektura traci wiele zaufania pod względem naukowym. Wiem, że w psychoterapii występuje kilka głównych nurtów i zasadniczo różnią się one od siebie, jednakże trafiały się momenty, które były wręcz przeciwieństwami informacji z tymi, które otrzymuję na uczelni. Nie wiedziałam, jak się do tego ustosunkować, ponieważ nie lubię ślepo wierzyć moim wykładowcom, ale jednak to ich wiedzę szanuję i opieram swój naukowy światopogląd na tym, co uzyskuje od nich. Stąd też wolę zaufać moim profesorom.

Niestety nie jestem usatysfakcjonowana z przeczytania tej książki. Czuję olbrzymi niedosyt i również irytację, która akurat w tym przypadku wynika z błędów stylistycznych w książce. Nigdy, dosłownie nigdy nie widziałam, żeby w jakieś książce było tak wiele błędów w druku. Powinna przejść jeszcze kilka razy korektę. Mimo mojego niezbyt pozytywnego nastawienia do terapii jednego spotkania planuję zgłębić ten temat i spojrzeć na niego jeszcze z jakieś innej perspektywy.

Dzisiaj przychodzę do Was z innym typem recenzji niż zazwyczaj. Prawie wszystkie moje opinie skupiają się na powieściach fabularnych albo filmach typowo rozrywkowych. W tym wszystkim pominęłam literaturę naukową, którą czytam, cenię, szanuję i wprost ubóstwiam. Dlatego pewnie w tej chwili zastanawiacie się, czemu przez tyle lat nie napisałam ani jednej recenzji w tej...

Książka mnie trochę zawiodła. Większość przykładów jest banalna i schematyczna. Myślę jednak, że mimo wszystko każdy może znaleźć w niej coś dla siebie.

Książka mnie trochę zawiodła. Większość przykładów jest banalna i schematyczna. Myślę jednak, że mimo wszystko każdy może znaleźć w niej coś dla siebie.