Wilk bardzo chce zdobyć pierwszą nagrodę „Wielkiego Złego Wilka”. Właśnie stoi przed lustrem i powtarza do siebie: „Och! Jaki jestem przystojny! Jaki jestem męski!”.

Bo żeby zdobyć taką nagrodę trzeba być we wszystkim „naj”. Oczywiście trzeba być też najbardziej złym ze wszystkich wilków. Wilk bierze udział w różnych konkurencjach. I we wszystkich jest najlepszy – choć przyznajmy – nie zawsze postępuje fair play. Ale przecież o to chodzi, prawda? Ma przecież być Złym Wilkiem. Taka nazwa przecież zobowiązuje. Przyjaciele, którzy też brali udział w konkursie, odchodzą urażeni, każdy w swoją stronę. Kiedy Zły Wilk wpada do głębokiego dołu ma dość czasu, by przeanalizować i przemyśleć swoje zachowanie. Czy warto być złym, poniżać obrażać innych, zrażać do siebie inne zwierzęta? Czy jednak lepiej być normalnym wilkiem, który jest przez wszystkich lubiany? Czy urażeni przyjaciele pomogą Wilkowi w tarapatach?

Kolejna część „Przygody Wilka”, która uczy dzieci pewnych zachowań. Bez nadętego moralizowania i wygrażania palcem, bez patosu. Ot na błędach innych, w tym przypadku Wilka, można naprawdę wiele się nauczyć. Książka jest po kozacku zilustrowana. Bardzo, bardzo mi się podoba. A Wilk z tej książki łamie stereotypy. Nie każdy Wilk taki zły, jak go malują.

Wilk bardzo chce zdobyć pierwszą nagrodę „Wielkiego Złego Wilka”. Właśnie stoi przed lustrem i powtarza do siebie: „Och! Jaki jestem przystojny! Jaki jestem męski!”.

Bo żeby zdobyć taką nagrodę trzeba być we wszystkim „naj”. Oczywiście trzeba być też najbardziej złym ze wszystkich wilków. Wilk bierze udział w różnych konkurencjach. I we wszystkich jest najlepszy – choć...

W tej opowieści poznajemy Wilka z zupełnie innej, wywołanej rywalizacją, strony. Gdyby nie morał tej opowiastki, znielubiłabym swojego ulubionego bohatera książkowego!

W tej opowieści poznajemy Wilka z zupełnie innej, wywołanej rywalizacją, strony. Gdyby nie morał tej opowiastki, znielubiłabym swojego ulubionego bohatera książkowego!