Kiedy czytałam przed laty "Samotność w sieci" miałam mniej więcej tyle lat co główna bohaterka. Porwała mnie tamta książka, zachwyciła. Takie pisanie o emocjach, takie przeżywanie, tak wielka wrażliwość na świat i życie. Właściwa książka we właściwym czasie.
Obecnie gdy jestem o 20 lat starsza mój odbiór rzeczywistości jest inny - bardziej dojrzały, bardziej wyważony, mniej emocjonalny. Emocje i wrażliwość dalej są we mnie, ale to nie one sterują większością moich działań, jak to bywało przed laty.
Sięgając po "Koniec samotności" miałam nadzieję, że autor także będzie pisał z dojrzalszej, mądrzejszej perspektywy. I tu doznałam rozczarowania. Mam wrażenie, że autor nie chce pogodzić się z przemijaniem i dojrzewaniem. Młodzi ludzie, kolejne pokolenie, są wręcz perfekcyjnie młodzi - piękni, mądrzy, ze wspaniale rysującą się karierą - pomimo, a może dzięki traumom swojego życia. Tak perfekcyjni, że aż... nudni. Z kolei starsze pokolenie ... też jest nudne. Agnieszka, namiętna, wirtualna kochanka z pierwszej części stała się nudną mamuśką wpatrzoną w swojego synka, koniec. A gdzie jej pasje, marzenia i własny świat? Trudno uwierzyć, że tak nietuzinkowa kobieta po urodzeniu syna przestaje dbać o własny rozwój i grzecznie godzi się na bycie z mężem, którego nie kocha. Mąż - pospolity facet jakich wielu - pokazany jest jak niemalże bohater, który pomimo braku namiętności ze strony żony i świadomy swojej przeciętności jest tak dobry i starający się. Zupełnie inny był jego obraz w pierwszej części.
Znudzona jestem już głównymi bohaterami pana Wiśniewskiego, bo wszyscy są tacy sami! Kobiety tylko młode (z pewnego fragmentu książki, w którym mowa o depilacji intymnej, można wnioskować, że kobiety czterdziestoletnie są po prostu stare, nie mówiąc o pięćdziesięcioletnich!), piękne, pijące alkohol, szczere do bólu, histeryczno-emocjonalne, z kieliszkiem wina lub porcją trawy, by jeszcze łatwiej było im się uzewnętrzniać, bystre, inteligentne i zaradne. Faceci - młodzi, przystojni, wrażliwi, wczuwający się do bólu w swoje kobiety i ich przeżywanie świata.
Pomysł piękny, cudny i nowatorski - na jedną książkę, może dwie...
Po latach i kolejnych przeczytanych tytułach niestety razi.

Kiedy czytałam przed laty "Samotność w sieci" miałam mniej więcej tyle lat co główna bohaterka. Porwała mnie tamta książka, zachwyciła. Takie pisanie o emocjach, takie przeżywanie, tak wielka wrażliwość na świat i życie. Właściwa książka we właściwym czasie.
Obecnie gdy jestem o 20 lat starsza mój odbiór rzeczywistości jest inny - bardziej dojrzały, bardziej wyważony,...