Gdy otrzymałam propozycję objęcia patronatem medialnym książki Czterdzieści plus Pani Katarzyny Kostołowskiej, nie wahałam się ani chwili. Bardzo dobrze wspominałam pierwszą część, a przyjaciółki na dłuższy czas zapadły mi w pamieć. Zupełnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po tej części.

W tej serii bohaterki są troszkę starsze, tzn. przekroczyły już magiczną czterdziestkę. Czyli są bardziej w moim wieku . Od ostatniego spotkania z nimi wiele wydarzyło się w ich życiu. Anita urodziła dwójkę dzieci, Joanna wyjechała do Londynu, Magda samodzielnie prowadzi Czekoladziarnie, a Karolina dalej szuka swojego wyśnionego partnera.

Nie wiem co te kobiety mają w sobie, ale nie da się ich nie lubić. A ja nie jestem w stanie wybrać którą z nich lubię najbardziej. Ich problemy nie są takie wydumane. Są takie normalne, jak problemy czterdziestoletnich kobiet. Mają swoje traumy, zmartwienia i plany.

„Messenger: grupa Bardzo stare baby
dżo_ann: Jesteście?
Magdalena: Jesteśmy.
Carol: Oczywiście, że jestem tylko nie wiem, czy Anita jest.
aaa_nita: Z trudem ale obecna.
dżo_ann: Dlaczego z trudem, Anita? Co się dzieje?
Carol: Nic nowego. Anita ma spadek macierzyńskiej formy i chroniczny brak czasu nawet na bieganie. Znowu mi dzisiaj odmówiła. …
Carol: Anita, weź niepierdol, najlepiej podwójną dawkę. Co ty gadasz? Jesteś młoda, cudna, piękna.
aaa_nita: Oho, skoro koleżanka brzydkich słów używa, to popijać coś niechybnie musi.
Carol: A co? Pić nie można? Będąc dorosłym i sfrustrowanym?
dżo_ann: Można! Czynię to samo, Karola!
aaa_nita: Można, można. Czasem nawet trzeba. I sama bym zapiła frustracje, gdyby nie dzieci pod opieką. A niepierdolu, Karola, to ja mogę wziąć, zażyć, nawet sto dawek, co nie zmienia faktu, że jest mi źle, że mam napięcie przedmiesiączkowe, że obrosłam tłuszczem i dzieciakami, których nigdy nie chciałam mieć, a nazwanie mnie młodą i piękną kłóci się ze zdrowym rozsądkiem.”

Książka jest taka w sam raz. Nie za długa, nie za krótka. Czyta się ją tak dobrze, że pochłonęłam ją w jeden dzień. Uwielbiam dialogi w niej zawarte. A bijąca z nich serdeczność i wzajemna dbałość o siebie aż chwyta za serce.
To jest taka pozycja poprawiająca humor, nawet pomimo zawartych w niej dość złożonych problemów.

Czytając tę książkę, czułam się jak bym znowu spotkała się ze swoimi „starymi” koleżankami. Tylko one potrafią w tak dosadny sposób powiedzieć prawdę, a jednocześnie przy tym nie zranić i nie podciąć skrzydeł. Nasiadówki przy winie i gadanie do białego rana – to się nie zmieniło, tylko forma jest ciut inna. Ale o tym dowiecie się czytając powieść.
Ja ze swojej strony mam nadzieję, że Pani Katarzyna Kostołowska napisze kolejną historię czterech przyjaciółek.

Gdy otrzymałam propozycję objęcia patronatem medialnym książki Czterdzieści plus Pani Katarzyny Kostołowskiej, nie wahałam się ani chwili. Bardzo dobrze wspominałam pierwszą część, a przyjaciółki na dłuższy czas zapadły mi w pamieć. Zupełnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać po tej części.

W tej serii bohaterki są troszkę starsze, tzn. przekroczyły już magiczną...