Truman Capote jest mistrzem słowa, metafor i historii które ślizgają się na granicy świata realnego i fantazji. Warto przeczytać, wspaniały klimat

Truman Capote jest mistrzem słowa, metafor i historii które ślizgają się na granicy świata realnego i fantazji. Warto przeczytać, wspaniały klimat

Debiut powieściowy Capotego. Bardzo dobrze zrealizowany stylistycznie, niestety sama historia mnie znużyła. Opowieść o 13-letnim Joelu, który po śmierci matki wyjeżdża z Nowego Orleanu na prowincję, by po raz pierwszy spotkać swojego ojca i zarazem skonfrontować się z własną tożsamością, nie jest klasyczną bildungsroman, a raczej psychologiczną - miejscami wręcz freudowską - inicjacyjną odyseją.

Zamieszkany przez groteskowe postacie (którym bliżej do figur z podświadomości niż realistycznego przedstawienia) świat powieści jest mocno symboliczny i poetycki, a przenikanie zewnętrznego i wewnętrznego pejzażu ciekawsze niż fabuła. Doskonale zbudowana perspektywa dziecka rzuconego w świat zarazem zmysłowy i niezrozumiały jest też jednak zbyt intensywna, osłabiająca narrację. Pływamy tu w przestrzeni zmitologizowanej przez wyobraźnię, rzeczywistość jest jednocześnie banalna i tajemnicza, pociągająca i wroga. Joel błąka się jednak po tym świecie przedstawionym bez większego celu, co można zrozumieć (taki wiek),ale autor zdaje się błąkać razem z nim, rezygnuje z dopowiedzeń tak często, że forma zdaje się zjadać tu zupełnie treść. To opowieść o wyobcowaniu, pragnieniu bliskości i odkrywaniu seksualności, przedstawiona z perspektywy podświadomości bohatera. Nie jest to wszystko specjalnie trudne do rozszyfrowania, jeśli zna się choć w zarysie biografię pisarza: ojciec bohatera, okazuje się w zasadzie niezdolnym do komunikacji kaleką (ojciec Trumna nigdy nie poświęcał mu czasu i ostatecznie porzucił rodzinę),dom w którym przychodzi mu zamieszkać wraz z nim i ekstrawaganckim stryjem-gejem oraz zapatrzoną w niego żoną kalekiego ojca to niemal gotycka rezydencja pełna niespełnionych pragnień, a jedyną przyjaciółką jest dziewczynka-chłopczyca (wzorowana na pisarce Harper Lee, przyjaciółce Trumana). Panuje wszechobecny rozpad, a duchy przeszłości wydają się bardziej żywe od tych którzy je wspominają.

Adolescencja ukazana jest tu przede wszystkim jako czas bolesnej konfrontacji z rzeczywistością i odkryciem, że nie zawsze można wejść w świat łatwo, że czasem nikt na nas nie czeka, choć my sami czekamy na coś czego nie potrafimy jeszcze nazwać. Nie zamierzam dyskutować z tymi prawdami, ale wolę późniejsze prace Trumana, bardziej oszczędne w metaforyce, mniej poetyckie i bliższego konkretu, w których jego pisarska inteligencja, kalkulacja oraz dystans potrafią dać dzieło na pierwszy rzut oka chłodniejsze, a jednak bardziej angażujące, niż to wczesne szczere i bardziej intuicyjne pisanie. Po latach mówiąc o tej swojej pierwszej wydanej powieści Capote przyznał, że była to swoista literacka autoterapia: „<<Inne głosy, inne ściany>> były próbą egzorcyzmowania demonów (...) Czytając ją teraz ponownie, uważam takie zwodzenie samego siebie za niewybaczalne.”

Debiut powieściowy Capotego. Bardzo dobrze zrealizowany stylistycznie, niestety sama historia mnie znużyła. Opowieść o 13-letnim Joelu, który po śmierci matki wyjeżdża z Nowego Orleanu na prowincję, by po raz pierwszy spotkać swojego ojca i zarazem skonfrontować się z własną tożsamością, nie jest klasyczną bildungsroman, a raczej psychologiczną - miejscami wręcz freudowską...

Podczas lektury parokrotnie zdawało mi się, że gdzieś z boku stoi Witkacy i pilnie się przygląda. Powieść jest magiczna, postacie świetnie narysowane, zdania przepiękne, halucynogenne błyski, tylko coś mi nie grało z ojcem Joela. Przy człowieku sparaliżowanym jest dużo uciążliwej pracy, nie tylko karmienie i czytanie… Również końcówka nie całkiem mnie zadowoliła, Capote odwalił kawał świetnej roboty i miałem wrażenie, jakby się nagle tym wszystkim znudził…

Podczas lektury parokrotnie zdawało mi się, że gdzieś z boku stoi Witkacy i pilnie się przygląda. Powieść jest magiczna, postacie świetnie narysowane, zdania przepiękne, halucynogenne błyski, tylko coś mi nie grało z ojcem Joela. Przy człowieku sparaliżowanym jest dużo uciążliwej pracy, nie tylko karmienie i czytanie… Również końcówka nie całkiem mnie zadowoliła, Capote...

Nie przemówiła do mnie.
Wciśnięte, jakby na siłę, elementy gotyckie oplatają pretensjonalnie wypowiadane tu i ówdzie "prawdy objawione". Widać, że napisał to młody pisarz z silną potrzebą podzielenia się swoją samotnością, odmiennością i wszelkimi przemyśleniami na temat kondycji ludzkiej.
Ale widać też potencjał - dość interesująco zarysowane postaci i sporo ciekawych wątków.

Nie przemówiła do mnie.
Wciśnięte, jakby na siłę, elementy gotyckie oplatają pretensjonalnie wypowiadane tu i ówdzie "prawdy objawione". Widać, że napisał to młody pisarz z silną potrzebą podzielenia się swoją samotnością, odmiennością i wszelkimi przemyśleniami na temat kondycji ludzkiej.
Ale widać też potencjał - dość interesująco zarysowane postaci i sporo ciekawych...

Piękna, napisana zachwycającym językiem powieść. Polecam szczególnie tym, co chcą wrócić do czasów swojego dzieciństwa.

Piękna, napisana zachwycającym językiem powieść. Polecam szczególnie tym, co chcą wrócić do czasów swojego dzieciństwa.

O dorastaniu do życia w zgodzie ze sobą. Można wzbudzić więcej emocji, ale chyba nie można pisać ładniej

O dorastaniu do życia w zgodzie ze sobą. Można wzbudzić więcej emocji, ale chyba nie można pisać ładniej

Poetycko, ładnie napisane i to chyba tyle. Całość jest jak dziwaczny sen, który czasami wydaje się jawą. Momentami doceniałam opisy bohaterów, ale w ogólnym rozrachunku powieść mnie nie poruszyła i nie przywiązałam się do niej.

Poetycko, ładnie napisane i to chyba tyle. Całość jest jak dziwaczny sen, który czasami wydaje się jawą. Momentami doceniałam opisy bohaterów, ale w ogólnym rozrachunku powieść mnie nie poruszyła i nie przywiązałam się do niej.

Dojrzewanie młodego Trumana Capote, w otoczeniu zdziwaczałych mieszkańców starego domu (sparaliżowany ojciec, nie do końca normalna kobieta, dandysowaty młodzieniec niepewnej orientacji i czarna służąca z blizną na szyi),oraz w towarzystwie dziewczynki-urwisa, pod którą kryje się oczywiście Harper Lee, późniejsza autorka "Zabić drozda" ("w rewanżu" sportretowała tam Capote'a jako Dilla). Zniuansowane, wycieniowane, pełne zapachów, nastrojów i tajemnic studium dziecięcej samotności i wyobcowania, choć nie tak zachwycające dzieło jak nie starzejąca się książka Lee. Być może dlatego, że piękna poetyckiego języka powieści (w równie pięknym przekładzie niezawodnego Roberta Sudoła) nie uzupełnia wyrazista fabuła (nie mam na myśli żadnych fajerwerków, po prostu zabrakło mi jakiejś ewolucji bohatera, dojrzenia, wydoroślenia, whatever).

Dojrzewanie młodego Trumana Capote, w otoczeniu zdziwaczałych mieszkańców starego domu (sparaliżowany ojciec, nie do końca normalna kobieta, dandysowaty młodzieniec niepewnej orientacji i czarna służąca z blizną na szyi),oraz w towarzystwie dziewczynki-urwisa, pod którą kryje się oczywiście Harper Lee, późniejsza autorka "Zabić drozda" ("w rewanżu" sportretowała tam...

Kiedyś zachwyt, dziś rozczarowanie..... niestey znudziła mnie.

Kiedyś zachwyt, dziś rozczarowanie..... niestey znudziła mnie.

Mistycyzm tej książki dla mnie nieprzekonujący. Wygląda, jakby autor nie potrafił się zdecydować, jaki los zgotować swojemu bohaterowi.

Mistycyzm tej książki dla mnie nieprzekonujący. Wygląda, jakby autor nie potrafił się zdecydować, jaki los zgotować swojemu bohaterowi.