Książka niebezpieczna – można np. jadąc autobusem, pogrążyć się w czytaniu i zapomnieć wysiąść na prawidłowym przystanku – dwa razy trafiła mnie taka sytuacja przy tej lekturze.
Rzecz arcyciekawa, wielce pouczająca i dająca do myślenia.
Czasem człowieka nachodzą myśli co będzie ”po”. Ta książka jest chyba właśnie dla tych, którzy przynajmniej czasami się nad tym zastanawiają.
Dla mnie najbardziej interesujące były rozdziały poświęcone sekcjom zwłok oraz rozdział o „żywych trupach” czyli dawcach organów do przeszczepu. Zastanawiałem się już nad zadeklarowaniem się, w końcu czemu ma zgnić coś co jeszcze komuś może pomóc. A resztę można spalić... Na razie, a życia jestem gotów oddać szpik. Już w ten sposób może trochę pożyję po śmierci ;)
Nie będę się tu mocniej rozpisywał. Po prostu polecam. Bardzo.

PS - czekam - może autorka napisze książkę poświęconą piwu. Na pewno będzie "śmieszno" i "ciekawo". Pisze to z pozycji piwosza śmiertelnika ;). Zresztą przeczytam na pewno wszytko, cokolwiek Mary Roach jeszcze napisze.

Książka niebezpieczna – można np. jadąc autobusem, pogrążyć się w czytaniu i zapomnieć wysiąść na prawidłowym przystanku – dwa razy trafiła mnie taka sytuacja przy tej lekturze.
Rzecz arcyciekawa, wielce pouczająca i dająca do myślenia.
Czasem człowieka nachodzą myśli co będzie ”po”. Ta książka jest chyba właśnie dla tych, którzy przynajmniej czasami się nad tym...