„Podróż do Carcassonne” przenosi nas w czasy przełomu epok, kiedy jeszcze mocno trzymają się stare zasady, często tym mocniej, im silniej muszą odpierać ataki nowoczesności, nieubłaganie wdzierającej się w kolejne sfery życia. Są to czasy, w których tytuł hrabiowski jeszcze wiele znaczy, a przynajmniej jego posiadacze uparcie chcą w to wierzyć. Dla jednych jest on nobilitacją, o jakiej całe życie marzyli, dla innych ciężarem, który do czegoś zobowiązuje. W tej konkretnej historii staje na drodze do szczęścia pary, jakich wiele. On – syn hrabiego Leszczyńskiego, uroczy lekkoduch; ona – młoda aktorka podrzędnego teatru. To nie mogło się udać. Kiedy drogi tych dwojga istotnie się rozeszły a czas dawno wyleczył rany, losy ich rodzin znów się splatają. Oboje ulegli złudzeniu, że mogą odkreślić przeszłość grubą kreską, ale już na zawsze połączyła ich córka Iwona.

W życiu nic nie dzieje się przypadkiem i główne bohaterki stale się o tym przekonują. Wbrew doświadczeniu, trudnemu dzieciństwu, popełniają wciąż te same błędy. Widząc trud i cierpienia własnej matki, za wszelką cenę chcą uniknąć podobnego losu w przyszłości, ale uczucia i marzenia biorą w nich górę nad zdrowym rozsądkiem. Czy to pasmo nieszczęść kiedyś się skończy? Nadzieje na przerwanie rodzinnego fatum pokładamy w Iwonie – wrażliwej, ale też bardzo ostrożnej i rozsądnej. Tylko czy ten spokój i ułożenie nie są pozorne, wyuczone przez lata tłumionymi emocjami, które wreszcie muszą znaleźć swoje ujście? Jaki będzie tego skutek? Jedno jest pewne: Iwona jeszcze nas zaskoczy.

Świadkami tej burzliwej historii są wspaniałe i zarazem tragiczne lata międzywojnia. Podobnie jak w opowieści, rozbudzone nadzieje w końcu zderzają się z brutalną rzeczywistością. Po odzyskaniu niepodległości i odparciu wrogów wydaje się, że można wreszcie odetchnąć i zacząć żyć normalnie. Stabilizacja nie trwa jednak wiecznie, widmo kolejnej wojny staje się coraz bardziej realne, komplikując życie wszystkim jednakowo, bez względu na status społeczny. Pełni złych przeczuć co do zbliżającej się katastrofy, stojący przed koniecznością podjęcia trudnych decyzji, bohaterowie pokazują się nam takimi, jakimi są naprawdę – ostatecznie zostaje zweryfikowana siła ich charakterów. W obliczu zagrożenia zachowują się bardziej intuicyjnie, spontanicznie, zaskakują śmiałością i bezkompromisowością. Autorce udało się świetnie odmalować atmosferę tamtych nerwowych dni. Wewnętrzne rozterki, dylematy, czy ulec instynktowi samozachowawczemu i ratować skórę, czy raczej wypełnić patriotyczny obowiązek względem ojczyzny.

Jak potoczą się dalsze losy przez lata skrywanej tajemnicy, zwłaszcza w obliczu wojennej zawieruchy? Czy wojna poróżni bliskich i zbliży dawnych wrogów? Wiele na to wskazuje, przecież w obliczu zagrożenia niknie znaczenie dawnych podziałów, szanse na przetrwanie w większej mierze zależą od szczęścia niż pozycji społecznej. Jakby tego było mało, kiedy wydaje się, że prawda o romansie sprzed lat wreszcie wyjdzie na jaw a rozdzielona rodzina stanie przed szansą poznania się, nagle umiera jedyny łącznik tych dwóch tak różnych światów – dziadek Iwony. Wcześniej zdążył poznać i szczerze pokochać wnuczkę oraz jej matkę, z pewnością zdołałby przygotować bliskich na wiadomość o ich szczęśliwym odnalezieniu. Ta szansa ginie bezpowrotnie. Czy rozdzielona rodzina otrzyma kolejną? Odpowiedź czeka na mnie w drugim tomie, przynajmniej taką mam nadzieję.

Monika Kurek