Wywiad rzeka z wybitnym historykiem przeprowadzony przez innego historyka. Mówiąc o swoim życiu, podkreśla przede wszystkim prof. Paczkowski jego normalność, zwyczajność, brak ekstremizmów. Na przykład w czasach stalinowskich w liceum był członkiem ZMP, bo wszyscy byli, ale nie pamięta żadnej komunistycznej indoktrynacji.

A potem studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim, ale przede wszystkim prowadził życie towarzyskie i chodził po górach, to była jego wielka pasja. Co ciekawe, napisał pracę magisterską i doktorską pod kierunkiem Henryka Jabłońskiego, znanego komucha, w swoim czasie Przewodniczącego Rady Państwa.

Intensywnie żył Paczkowski w latach 80. był wtedy mocno zaangażowany w działalność konspiracyjną jako współwydawca Archiwum Solidarności, imponującego wielotomowego dzieła, w którym opublikowano mnóstwo bezcennych dokumentów i relacji; do dzisiaj służy historykom i dziennikarzom. Wydawał też książki historyczne, przemycał dokumenty i pieniądze z Zachodu, rozdzielał niezależne od władz stypendia dla naukowców, a na dodatek był prezesem Polskiego Związku Alpinistycznego. Imponująca aktywność! To były dziwne czasy, z jednej strony beznadzieja i bieda, z drugiej jasność moralna, wiadomo, kto był nasz, a kto wróg.

Trochę mówi Paczkowski o swojej długoletniej pracy w IPN, ale rozmowa w pewnym momencie urywa się, jakby nie chciał się wypowiadać o nowej polityce historycznej. W sumie szkoda.

Ten wybitny historyk za mało mówi o metodologii swojej nauki, twierdzi tylko „staram się dążyć do opisania tego, co było – rzeczywiście istniało. Opis uzupełniam o własne wnioski, oceny; uważam jednak, by rozgraniczyć te oceny od możliwie obiektywnego opisu.” (s.321). Inna jego ważna uwaga: „Uważam również za błąd warsztatowy przedstawienie w jednoznacznie czarnych barwach postaci, której autor nie lubi albo potępia jej światopogląd. Klasyczny przykład to Julia Brystigierowa. Czegóż to o niej nie napisano! Utytułowani badacze wypisywali androny o tym, że 'Krwawa Luna' własnoręcznie torturowała więźniów. Nikt nie potrafił jednak tego udowodnić.” (s.322). To bardzo istotne, bo coraz więcej jest ostatnio zacietrzewionych historyków, którzy wręcz dyszą miłością lub nienawiścią do opisywanych postaci; dla mnie to badacze niewiarygodni, bo przestają być obiektywni. Na szczęście są jeszcze historycy niezacietrzewieni, jak prof. Paczkowski.

Jak już wspomniałem, prof. Paczkowski to człowiek, spokojny, koncyliacyjny, szukający kompromisów, jak sam o sobie mówi: „Jestem konserwatywnym liberałem ze skłonnościami lewicowymi” (s.409). Znamienne, że na wybieralnym stanowisku szefa Polskiego Związku Alpinistycznego przetrwał 20 lat, sam odszedł, bo uznał, że czas by młodsi przejęli pałeczkę.

Dużą wartością książki są krótkie biogramy osób, które wspomina Paczkowski w swojej gawędzie, a że jest bardzo towarzyskim człowiekiem, to dostajemy masę ciekawych informacji.

Książka jest pięknie wydana, uwagę zwracają ciekawe fotografie, a jednak pozostawia pewne uczucie niedosytu.

Wywiad rzeka z wybitnym historykiem przeprowadzony przez innego historyka. Mówiąc o swoim życiu, podkreśla przede wszystkim prof. Paczkowski jego normalność, zwyczajność, brak ekstremizmów. Na przykład w czasach stalinowskich w liceum był członkiem ZMP, bo wszyscy byli, ale nie pamięta żadnej komunistycznej indoktrynacji.

A potem studiował historię na Uniwersytecie...

''Przesłuchanie...".

Czyli całkiem owocny wywiad- rzeka z prof. Andrzejem Paczkowskim, autorem wielu monografii naukowych, jak np. Wojna polsko-jaruzelska. ''Funkcjonariuszem IPN'' jest inny historyk, Patryk Pleskot. Nie wszyscy wiedzą, że profesor jest zapalonym alpinistą, taternikiem. W latach 1974-1995 piastował funkcję prezesa Polskiego Związku Alpinizmu, był to czas tzw. złotego alpinizmu.

Ale po kolei, interlokutor Patryka Pleskota, który ma w swoim dorobku naukowym interesującą książkę: ''Zabić. Mordy PRL'', wspomina o swoich korzeniach, rodzicach komunistach. Profesor Andrzej Paczkowski opowiada o studenckich czasach, wymieniając znane nazwiska tamtych czasów: Tadeusz Manteuffel, Aleksander Gieysztor, Henryk Samsonowicz, Iza Bieżuńska- Małowist, Jerzy Meternicki, Ewa Wipszycka-Bravo czy Ludwik Bazylow. W narracji badacza pojawiają się i inni profesorowie, dziennikarze, ludzie kultury: Krzysztof Zanussi ( u którego nasz bohater zagrał w 14-minutowej etiudzie; takich ciekawostek jest więcej),Jerzy Łojek, Andrzej Garlicki, Janusz Głowacki, Jerzy Giedroyć. Nie zapomniano o słynnych alpinistach takich jak Jerzy Kurczab.
Prof. Paczkowski opisuje swoje zmagania z cenzurą. W rozmowie z Patrykiem Pleskotem wzmiankuje też o początkach Instytutu Pamięci Narodowej, postulatach jego likwidacji. Doczekaliśmy się opowieści o górach (przyznam jednak, że mnie zaciekawiły głownie dysputy o historii). Niestety, Ci z nas, którzy spodziewają się czegoś więcej w tym aspekcie, będą zawiedzeni. Tematyce gór poświęcono zaledwie jeden rozdział.

W przypisie biograficznym Margaret Thatcher zabrakło daty śmierci wybitnej pani premier ( 8 kwietnia 2013 roku). Powyższa publikacja ukazała się w 2019 roku, można zatem było uzupełnić notkę. Wspomnienia powstawały dość długo, więc to pewnie niedopatrzenie. Należałoby też uzupełnić biogram Jana Lityńskiego. Ale to tylko takie drobne uwagi.

Na końcu zamieszczono wykaz prac naukowych prof. Andrzeja Paczkowskiego. Znajdziemy również spis wszystkich najważniejszych skrótów.

''Przesłuchanie...".

Czyli całkiem owocny wywiad- rzeka z prof. Andrzejem Paczkowskim, autorem wielu monografii naukowych, jak np. Wojna polsko-jaruzelska. ''Funkcjonariuszem IPN'' jest inny historyk, Patryk Pleskot. Nie wszyscy wiedzą, że profesor jest zapalonym alpinistą, taternikiem. W latach 1974-1995 piastował funkcję prezesa Polskiego Związku Alpinizmu, był to czas...

Bardzo lubię i cenię profesora Paczkowskiego nie tylko jako historyka ale również człowieka gór, zatem z chęcią przystąpiłem do lektury jego biografii i nie zawiodłem się. To opowiedziana z zacięciem ale i dystansem historia Polski ostatnich 70 lat oglądana przez pryzmat inteligenta i człowieka - jak sam o sobie mówi - "umiarkowanego". Oczywiście forma wywiadu sprawia, iż lektura jest lekka, przyjemna i otwarta na czytelnika. Jedyny mankament to zbyt istotna redukcja oczekiwanej przeze mnie i odzwierciedlonej w tytule książki tematyki górskiej (tylko jeden rozdział). To zaburzenie balansu między problematyką historyczno-polityczną a sprawami alpinistycznymi sprawia, iż odczuwam pewien niedosyt po zakończeniu tej lektury.

Bardzo lubię i cenię profesora Paczkowskiego nie tylko jako historyka ale również człowieka gór, zatem z chęcią przystąpiłem do lektury jego biografii i nie zawiodłem się. To opowiedziana z zacięciem ale i dystansem historia Polski ostatnich 70 lat oglądana przez pryzmat inteligenta i człowieka - jak sam o sobie mówi - "umiarkowanego". Oczywiście forma wywiadu sprawia, iż...

Dobrze się czyta. Duża dawka historii. W opowieści o życiu Profesora, zbyt mało o działalności górskiej. Tytuł sugeruje iż ten wątek będzie bogatszy.

Dobrze się czyta. Duża dawka historii. W opowieści o życiu Profesora, zbyt mało o działalności górskiej. Tytuł sugeruje iż ten wątek będzie bogatszy.