Ingeborg Bachman jest austriacką poetką, prozaiczką i eseistką. Zginęła przedwcześnie w tragicznych okolicznościach w Rzymie w 1973 roku (pożar w mieszaniu, uzależnienie od leków i syndrom odstawienia).
Książeczka składa się z dwóch części:
Dziennik wojenny, który właściwie dotyczy okresu zdobywania przez aliantów Austrii. Ingeborg ma 18 lat. Mieszka z rodzicami w wiosce Vellach koło Hermagor. Najbliższe duże miasto to Klagenfurt. Żeby uniknąć wysłania na front dziewczyna podejmuje pracę nauczycielki. Do Vellach docierają plotki o Rosjanach zajmujących Wiedeń. Ludzie są tym przerażeni. Jednak ostatecznie okolica dostaje się w ręce Brytyjczyków. Władze okupacyjne tworzą wojskowi z 8 Armii Brytyjskiej. Ingeborg tak, jak każdy mieszkaniec podlega weryfikacji za działania z okresu nazistowskiego. Jej ojciec należał do NSDAP. Ona była członkinią Związku Niemieckich Dziewcząt. Z tego powodu musiała złożyć zeznania przed FSS (Field Security Section). W takich okolicznościach Ingeborg poznała brytyjskiego żołnierza Jacka Hamesha, z którym bardzo się zaprzyjaźnia. Para rozmawia o książkach, Jack poznaje rodziców i rodzeństwo Ingeborg. Miejscową sensacją staje się to, że Hamesh okazuje się uciekinierem z Austrii (emigrował w 1938 r.) i wiedeńskim Żydem. Mężczyzna zakochuje się w młodej pisarce. Hamesh po demobilizacji wyjeżdża z Austrii przez Neapol do Palestyny. Ingeborg rozpoczyna studia w Grazu, potem w Wiedniu. Efektem rozłąki jest pakiecik zachowanych listów od zakochanego Jacka Hamesha do Ingeborg. Bardzo ciekawa i przyjemna lektura.

Ingeborg Bachman jest austriacką poetką, prozaiczką i eseistką. Zginęła przedwcześnie w tragicznych okolicznościach w Rzymie w 1973 roku (pożar w mieszaniu, uzależnienie od leków i syndrom odstawienia).
Książeczka składa się z dwóch części:
Dziennik wojenny, który właściwie dotyczy okresu zdobywania przez aliantów Austrii. Ingeborg ma 18 lat. Mieszka z rodzicami w wiosce...

Krótkie, dobre. Może dobre, bo krótkie? I prawidłowo, że w formie książki, ponieważ nie zgadzam się z opinią, że powinno się te zapiski przytulić do większego opracowania?

Jeśli po mnie też zostałoby zaledwie parę karteczek, byłoby miło, gdyby ktoś z ceremonią włożył je w twardą okładkę.

Krótkie, dobre. Może dobre, bo krótkie? I prawidłowo, że w formie książki, ponieważ nie zgadzam się z opinią, że powinno się te zapiski przytulić do większego opracowania?

Jeśli po mnie też zostałoby zaledwie parę karteczek, byłoby miło, gdyby ktoś z ceremonią włożył je w twardą okładkę.

Mała rzecz, a cieszy. Nie ma jednak co ukrywać, jest to pozycja chyba wyłącznie dla fanów austriackiej pisarki.

Ta króciutka książeczka składa się z dwóch części. Pierwsza to zaledwie kilka kartek dziennika osiemnastoletniej Bachmann z czasu schyłku wojny. Niewiele się z tych zapisków dowiemy. Trochę westchnień zakochanej osiemnastolatki, trochę faktów z ówczesnej austriackiej rzeczywistości. Na pewno jednak ciekawie jest czytać prywatne notatki maturzystki, która jeszcze nie wie, że będzie jedną z ważniejszych postaci europejskiej sceny literackiej. W dzienniku wyraźnie już widać jej fascynację literaturą, zwłaszcza tą zakazaną dotychczas przez nazistowskie władze.

Drugą część książki stanowią listy, które Bachmann otrzymywała od zadurzonego w niej brytyjskiego żołnierza żydowskiego pochodzenia Jacka Hamesha (chociaż naturalnie ciekawsze byłyby listy samej Bachmann). Po zakończeniu wojny osiedlił się on w Palestynie, jednak napotkana rzeczywistość znacząco odbiegała od jego oczekiwań. Początkowo dość zaangażowane, z czasem coraz mniej emocjonalne listy niewiele mówią o samej Bachamann, są za to ciekawą historią losów wykorzenionego człowieka, który musi zaakceptować swoje nowe położenie. Takich historii było wtedy wiele, ale oczywiście i tak nie umniejsza to jednostkowego dramatu.

Z „Dziennika…” przede wszystkim zapamiętam jednak szczerą euforię Bachmann spowodowaną zakończeniem wojny. Zapadło mi w pamięć kilka zdań, które wręcz kipią młodzieńczą radością i nadzieją. „O Boże, być wolną i żyć, choćby bez butów, bez chleba z masłem, bez pończoch, bez niczego, ach, co za cudowny czas!”. Lepiej chyba tego stanu ducha opisać się nie da…

Mała rzecz, a cieszy. Nie ma jednak co ukrywać, jest to pozycja chyba wyłącznie dla fanów austriackiej pisarki.

Ta króciutka książeczka składa się z dwóch części. Pierwsza to zaledwie kilka kartek dziennika osiemnastoletniej Bachmann z czasu schyłku wojny. Niewiele się z tych zapisków dowiemy. Trochę westchnień zakochanej osiemnastolatki, trochę faktów z ówczesnej...

w mojej ocenie ? to nie tyle dziennik wojenny, co dziennik miłosny. piękna historia (do tego prawdziwa!),która pokazuje, ze nigdy nie ma odpowiedniego dnia i miejsca na miłość- bo ona nie wybiera, niezależnie od wiary, koloru skóry i pochodzenia. książka do przeczytania w "5minut" -polecam :)

w mojej ocenie ? to nie tyle dziennik wojenny, co dziennik miłosny. piękna historia (do tego prawdziwa!),która pokazuje, ze nigdy nie ma odpowiedniego dnia i miejsca na miłość- bo ona nie wybiera, niezależnie od wiary, koloru skóry i pochodzenia. książka do przeczytania w "5minut" -polecam :)