Wyobraź sobie, że wyjeżdżasz na dziesięciodniowy turnus „Całkowita przemiana umysłu i ciała!” do ekskluzywnego spa, gdzie wszyscy obiecują ci lepsze jutro. Sesje jogi, masaże, basen, spersonalizowana dieta. Możesz pojechać tam sam/sama, z przyjaciółką, partnerem, całą rodziną, w zależności od tego, jakie masz potrzeby i co chcesz przez te dziesięć dni osiągnąć. Zrzucić nadprogramowe kilogramy? Nie ma sprawy! Poprawić relację z mężem? Da się zrobić! Uporać się z lękami i traumami? Trudniejsze, ale nie niemożliwe. Brzmi nieźle, prawda? Jednak gdy oprócz ciebie jest tam jeszcze osiem obcych osób, małomówni pracownicy i demoniczna właścicielka Tranquillum House z rosyjskim zaśpiewem, komfort, który miał być zapewniony, zostaje zastąpiony coraz to dziwniejszymi wyrzeczeniami, próbami i wyzwaniami.

Liane Moriarty, autorka bestsellerowych „Wielkich kłamstewek”, na podstawie których powstał świetny serial z gwiazdorską obsadą, postawiła sobie wysoko poprzeczkę, której moim zdaniem nie udało jej się przeskoczyć wraz z nową powieścią. „Dziewięcioro nieznajomych” trudno zakwalifikować. Ni to thriller psychologiczny, ni to powieść obyczajowa. Przyznajmy jednak, że nie to, a treść jest najważniejsza. Jak jest dobra treść, to i na styl można przymknąć oko, a na gatunek tym bardziej. Tutaj treści jest sporo, bo pięćset pięćdziesiąt stron, ale jej jakość pozostawia wiele do życzenia. Dość długo czekałam na to, aż – kolokwialnie mówiąc – coś się zacznie dziać. I owszem, zaczęło. Poznajemy kolejnych bohaterów, ich tajemnice, problemy, z którymi przyjechali do Tranquillum House, obserwujemy zawiązujące się relacje. W pewnym momencie na pierwszy plan wysuwa się Masza, właścicielka spa, która postanowiła za wszelką cenę zmienić swoich kuracjuszy. Jej pomysły stają się coraz bardziej diaboliczne, a w pewnym momencie wręcz… niedorzeczne. I właśnie z tym mam największy problem. Jestem w stanie zrozumieć, co mogło kierować Maszą, jaki cel jej przyświecał, ale jego realizacja wydaje mi się co najmniej absurdalna. Być może wynika to z mojego racjonalnego podejścia do życia, ale ja tego po prostu nie kupuję (i nawet nie mogę wprost powiedzieć w czym rzecz, bo spojlerować przecież nie będę).

Właśnie to wszystko sprawiło, że „Dziewięcioro nieznajomych” mogę zakwalifikować jako „czytadło” – wraz z ostatnim słowem zapomina się o tej książce i pozostaje jedynie nadzieja, że jeśli ktoś postanowi zekranizować tę powieść, to do współpracy zaprosi dobrego scenarzystę.

Karolina Purłan