Jesteśmy w Cukrowie, małej mieścince w Małopolsce. Dorastająca dziewczynka spędza czas po szkole z dwoma kumplami. Chodzą razem na wzgórze, działki, palą trawę, piją szampana i szukają przygód. Ich rodziny są różne tak samo jak charaktery. Jej ojciec to apokaliptyczny neurotyk, a prababka jej kolegi Miszy większość czasu leży na ganku zawinięta w kokon z koców. Jedyne co umie robić do dziś to zaciągać się papierosami, które prawnuczek wciska jej do ust. Wśród sąsiadów też nie brakuje kultowych postaci, o których występkach krążą pogłoski w całej mieścinie, a nawet województwie! Śmierdzący pszczelarz, Kablarz i nieszczęsna koleżanka Magda, która co noc lunatykuje, wchodzi na dachy, depcze ogródki i wyśpiewuje pieśni, których melodia przeraża wszystkich mieszkańców. Jest tu groteskowo, czarno-biało, jak w bałkańskich filmach Kusturicy. Absolutnie dałam się wciągnąć w rzeczywistość wykreowaną od A do Z przez Dominikę Słowik. Spijałam słowa jej zdań dosłownie pędząc wyobraźnią poprzez kolejne strony. Historia się rozpłata na wiele różnych wątków, ale jest to konstrukcja przemyślana. Miałam wręcz wrażenie, że wszystkie zdania są dokładnie przemyślane. Ciężko mi było się od tej książki odrywać do codziennych obowiązków, a to chyba najlepsza recenzja, jaką można wystawić powieści.
Bardzo podoba mi się styl Słowik i to jak widzi świat, jest mi bliski i znajomy. Właśnie takiego otulającego ciepła z nutką wariacji i świeżości szukam w książkach. Taka jest Zimowla.

Jesteśmy w Cukrowie, małej mieścince w Małopolsce. Dorastająca dziewczynka spędza czas po szkole z dwoma kumplami. Chodzą razem na wzgórze, działki, palą trawę, piją szampana i szukają przygód. Ich rodziny są różne tak samo jak charaktery. Jej ojciec to apokaliptyczny neurotyk, a prababka jej kolegi Miszy większość czasu leży na ganku zawinięta w kokon z koców. Jedyne co...