JP Delaney najpierw podbił serca czytelników doskonałą „Lokatorką”, a następnie nieco słabszym, ale wciąż satysfakcjonującym thrillerem „W żywe oczy”. Teraz autor powraca z nieco inną od poprzednich powieścią. Tym razem ma dla swoich czytelników nie thriller, a raczej futurystyczną powieść dotykającą kwestii, które już niedługo mogą stać się palącymi problemami współczesnego świata.

Główną bohaterką „Perfekcyjnej żony” jest Abby. Kobieta budzi się w szpitalu, niczego nie pamiętając, a czuwający obok mężczyzna twierdzi, że jest jej mężem, a ona sama uległa wypadkowi. Pamięć Abby jest pełna luk, które ta próbuje wypełnić, odkrywając coraz to nowe tajemnice o swoim poprzednim życiu i coraz więcej nieścisłości między wersją przedstawioną przez Tima a tym, co wyłania się ze strzępków jej wspomnień.

Trzeba przyznać, że podobna fabuła pojawiała się już niejednokrotnie w literaturze i filmie, a tworzącego ją autora można uznać za mało oryginalnego, budującego historię ze znanych schematów. Chyba że główną bohaterką swojej powieści uczyni robota, skonstruowanego na podobieństwo zmarłej żony swojego twórcy, i chyba że swoją książkę potraktuje jako głos w sprawie statusu zaawansowanych robotów w naszym świecie. Te dwa aspekty czynią nową powieść JP Delaneya raczej powieścią sci-fi niż jednym z thrillerów psychologicznych, do jakich zdążył nas już przyzwyczaić.

Autor zastosował ciekawy i dość rzadko spotykany sposób prowadzenia narracji. Oto bowiem mamy dwóch narratorów – pierwszy z nich, posługując się narracją dwuosobową, opisuje działania Abby i jej teraźniejsze zmagania z otaczającą rzeczywistością. I choć początkowo jest to trudne w odbiorze, to sprawia jednak, że czytelnik mocno związuje się z opisywaną postacią i utożsamia się z jej sytuacją.

Rozdziały te przeplatają pisane w narracji pierwszoosobowej wspomnienia o rodzącym się uczuciu Abby i jej męża. Historia opowiadana z perspektywy pracownika firmy rzuca zupełnie nowe światło na postać męża głównej bohaterki, a przy tym pozwala szerzej spojrzeć na jej działania.

Zarówno Tim, jak i Abby jako literackie postaci są świetnie skonstruowani i wielowymiarowi. Z jednej strony poznajemy Tima jako geniusza i wizjonera, idealnego męża zakochanego bez reszty w swojej żonie. Z drugiej zaś, w miarę postępu fabuły, na idealnej fasadzie pojawiają się coraz większe rysy. Także Abby została przedstawiona z dbałością o detale, jako spójna, ale także niejednoznaczna postać. Tacy bohaterowie sprawiają, że z ciekawością obserwuje się ich związek i poznaje relacje panujące między nimi.

Ponieważ tym razem autor skupił się na wątku sci-fi, niewiele w jego książce charakterystycznego dla thrillerów napięcia. Nie oznacza to jednak, że „Perfekcyjnej żony” nie czyta się z zainteresowaniem. Przeciwnie, jest to intrygująca powieść, która na długo pozostaje z czytelnikiem i nie pozwala o sobie zapomnieć. Zasługa w tym nie tylko interesującej tajemnicy, ale także fabuły poruszającej kwestię miejsca robotów we współczesnym świecie – problemu, który przestaje być problemem przyszłych pokoleń, ale staje się kwestią do rozwiązania tu i teraz. Choć autor nie jako pierwszy porusza ten temat, to jednak sposób, w jaki wplata ten wątek w thriller, zaskakuje i wzbudza zainteresowanie. Ponadto, bazując na własnych doświadczeniach, JP Delaney porusza także kwestię autyzmu u dzieci i terapii, a także relacji między robotem a dzieckiem autystycznym. Tak duże nagromadzenie różnych, ale jakże umiejętnie powiązanych ze sobą tematów sprawia, że wielu czytelników będzie w stanie znaleźć w tej książce coś interesującego.

JP Delaney odszedł tym razem od konwencji klasycznego thrillera psychologicznego i oparł fabułę swojej książki na wątku fantastyczno-naukowym. Nie powinno to jednak odstraszyć fanów autora – i tym razem dał on bowiem wyraz swojemu talentowi do tworzenia intrygujących powieści. Ta najnowsza może przypaść do gustu zarówno wielbicielom thrillerów, jak i miłośnikom sci-fi, a także fanom wątków obyczajowych. Krótko mówiąc, w tej intrygującej i innowacyjnej powieści niemal każdy może znaleźć coś dla siebie.

Andronika Sawicka