Drogi Czytelniku...

Morderstwo? Niestety.
Pewien policjant? Jest.
Pewna dama? Obecna.
Trudne śledztwo? Oczywiście.
Kłamstwa? Znajdą się.
Problemy? Są.
Strach? Pewnie.
Oszustwa? Cóż...
Trudne wybory? Będą.
Błędy? A jakże...
Sekrety? I to kilka.
Intrygi? Nieustannie.
Między innymi właśnie to znajdziemy w najnowszej książce Idy Żmiejewskiej pod tytułem „Warszawianka”.
Jaki osiągnęła efekt? By poznać odpowiedź na to pytanie, niezmiennie odsyłam do lektury, książki oczywiście.
Jest to tom pierwszy cyklu Warszawianka.

Miło było przenieść się do świata Leontyny, Ignacego, Amelii, Helenki, Antoniego, Wiktora, Michaiła, Aleksandra, Georgija, Oktawii, Rozalii, Ludwika, Ksawerego, Ireny, Janusza i innych.

Na pewno zastanawiacie się jakie są moje odczucia po lekturze.
Już odpowiadam.

Po pierwsze, bohaterowie. Są dobrze wykreowani i zróżnicowani.
Muszę przyznać, że niestety nie polubiłam tu nikogo.
Niektórzy (nie zdradzę kto) troszkę zyskiwał w moich oczach, jednak ostatecznie głównie potem to tracił.
Nie napiszę nic więcej, nie chcę ujawniać za wiele.

Po drugie, fabuła. Nie chcę nikomu zdradzać tu szczegółów, jednak powiem, że to zdecydowanie nie jest prawdziwy rollercoaster, przynajmniej dla mnie. Akcja rozkręca się swoim tempem, naturalnie, mimo to niemal przez cały czas coś się działo. Autorka momentami serwuje nam emocje dużymi porcjami. Troszkę brakowało tu zaskakujących zwrotów akcji, lecz nie wywoływania w nas skrajnych uczuć i problemów, którymi obarczone są na każdym kroku nasze persony, zwłaszcza Leontyna i Aleksander.

Po trzecie, styl. Książka napisana jest nawet lekko i przyjemnie dla oka, mimo języka i stylu pasującego do czasów, w których rozgrywa się akcja powieści. Dzięki temu czyta się ją dość szybko i dość łatwo. Daję za to małego plusika.

Po czwarte, zakończenie. Warto do niego dotrzeć, pozostawia lekki niedosyt, nie wyjaśnia wszystkiego. Przyznaję za nie plusika.

Po piąte, niedosyt. Muszę przyznać, że według mnie autorka nie do końca wykorzystała potencjał tej historii i co za tym idzie czegoś mi w tej przygodzie brakowało. Za to daję minusika.

Powieść nie do końca jest lekką lekturą do poduszki.

Opowieść pokazuje, że nigdy niczego nie można być pewnym.

Książka nie do końca czytała się sama. Historia również nie zawsze wciągała, jednak sprawiła, że chciałam być częścią życia naszych bohaterów (zwłaszcza w pewnych momentach, ale nie zdradzę jakich) i nie chciałam opuszczać go aż do końca, przynajmniej w tym tomie.

Autorce dziękuję za tę przygodę.
Sięgnę po kontynuację, ponieważ mimo wszystko chcę poznać dalsze losy Leontyny.

Ogólna ocena - 7/10. :)
POLECAM, POLECAM.
Warto po nią sięgnąć.

Pozdrawiam, Iza.

Drogi Czytelniku...

Morderstwo? Niestety.
Pewien policjant? Jest.
Pewna dama? Obecna.
Trudne śledztwo? Oczywiście.
Kłamstwa? Znajdą się.
Problemy? Są.
Strach? Pewnie.
Oszustwa? Cóż...
Trudne wybory? Będą.
Błędy? A jakże...
Sekrety? I to kilka.
Intrygi? Nieustannie.
Między innymi właśnie to znajdziemy w najnowszej książce Idy Żmiejewskiej pod tytułem „Warszawianka”.
Jaki...

Książka zaczyna sie od morderstwa znanego adwokata Pana Rapackiego, ktory jak sie okazuje nie byl taki grzeczny jakby sie wydawalo,bo jego zwloki znaleziono w Domu uciechy. Sprawą zajmuje się Rosjanin, który przyjechał do Warszawy z Petersburga gdzie musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości.Na domiar złego zakochuje się w córce ofiary Leontynie, a żeby było jeszcze ciekawiej córce,która ma narzeczonego więzionego na Cytadeli.
I tu muszę wam przyznać,że nie potrafię do końca ocenić tej książki. Czegoś mi brakowało, może za dużo się spodziewałam(z kazda ksiazką o tej samej tematyce poprzeczka wciążwzrasta). Owszem jest książka jest przyjemna i dobrze się ją czytało. Ma również klimat tamtejszych czasów i napisana jest pieknym językiem. Jednak sam wątek miłosny mnie irytował i wręcz przeszkadzał i to on chyba w głównej mierze psuł moje poczucie zachwytu.
Zwalam to na mój przesyt książkami o tematyce historycznej dlatego gorąco zachęcam was do przeczytania lektury ,bo książka jest warta uwagi.

Książka zaczyna sie od morderstwa znanego adwokata Pana Rapackiego, ktory jak sie okazuje nie byl taki grzeczny jakby sie wydawalo,bo jego zwloki znaleziono w Domu uciechy. Sprawą zajmuje się Rosjanin, który przyjechał do Warszawy z Petersburga gdzie musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości.Na domiar złego zakochuje się w córce ofiary Leontynie, a żeby było jeszcze...

Warszawianka zaczyna się mocno - w pewien ponury listopadowy wieczór 1885 roku znany warszawski adwokat zostaje znaleziony bez życia w jednym z domów uciech, na dodatek z raną postrzałową w piersi. Sprawą zajmuje się młody policjant, Aleksander Woronin, który dopiero co przybył do Warszawy i w sumie przypadkiem został do niej przydzielony. W czasie czynności śledczych poznaje on córkę zamordowanego, Leontynę, która robi na nim duże wrażenie. Dziewczyna ma jednak narzeczonego, który jest socjalistą i siedzi w Cytadeli, oczekując na proces. Poza tym, mimo iż młody policjant wzbudza w niej pozytywne uczucia, ona wie, że związek z Moskalem, zaborcą, to zdrada uciśnionego narodu...

W tej książce mamy wszystko, co jest potrzebne, żeby stworzyć porywającą opowieść - jest zbrodnia, dociekliwy śledczy, nietuzinkowa młoda panienka z dobrego domu, wątki romansowe, odrobina polityki, ciekawe tło historyczno-społeczne i bardzo wiarygodny klimat epoki. Brzmi dobrze, prawda? Autorce udało się napisać powieść wciągającą, całkiem zawiłą, a przede wszystkim - z zaskakującym zakończeniem.

Posługując się bardzo zgrabnym językiem, wplatając też rzadziej używane słownictwo, pani Żmijewska namalowała opowieść, która zachwyca specyficzną atmosferą dziewiętnastowiecznej Warszawy, miasta pod zaborem rosyjskim, gdzie po ulicach kręcą się żołnierze, socjaliści spiskują, elita towarzyska lawiruje między patriotycznym obowiązkiem, zapewnieniem sobie i rodzinie dobrej przyszłości, a tym, żeby nie podpaść zaborcom. Klimat ten budują też opisane tu domy uciech, gdzie mężczyźni nie tylko przychodzą w wiadomym celu, ale gdzie toczy się niejako drugie życie miasta oraz mroczne wnętrza Cytadeli, w których autorka opisuje nędzny żywot socjalistów oczekujących na proces i wyroki.

Nie jestem specjalistką, jeśli chodzi o kryminały, ale w tym podobał mi się cały wątek kryminalny, który był odpowiednio zawiły, ale logiczny, rozwijany stopniowo i z zaskakującym zakończeniem. Śledztwo Woronina, choć pełne ślepych zaułków i tajemnic, zostało przez autorkę poprowadzone bardzo zręcznie, tak, że nie tylko wzbudziło we mnie zaciekawienie, ale też, przede wszystkim, nie pozwoliło mi się zbyt szybko zorientować kto był sprawcą. Bardzo lubię, jak w książkach jest taka niepewność, jak trudno się domyślić rezultatu śledztwa, a zarazem na koniec, jak już cała sprawa się wyjaśnia, okazuje się, że wszystko brzmi wiarygodnie.

Niewymuszony jest też wątek miłosny, jaki pojawia się w Warszawiance. Nić porozumienia między bohaterami jest tu rozwijana bardzo powoli, zgodnie z realiami epoki, bez wielkich wybuchów namiętności i niepasującej do konwencji cielesności. Najpierw jest ciekawość, zauroczenie, potem, w miarę kolejnych spotkań, uczucie staje się mocniejsze, bardziej pochłaniające, ale też trudniejsze, bo okoliczności im nie sprzyjają - ona jest już zaręczona z innym mężczyzną, którego czeka prawdopodobnie wysyłka na Syberię, a i fakt, że Aleksander pochodzi z narodu zaborców, również powoduje w niej wyrzuty sumienia i dezorientację.

Warszawianka kończy się równie mocno, jak zaczęła, i chociaż na główny wątek kryminalny jest w tym tomie rozwiązany, to pozostawia też trochę niedokończonych wątków. Wiem już, że ta historia ma kolejne części i mam nadzieję na ich poznanie już wkrótce, bo cliffhanger, jaki autorka zafundowała mi na koniec tej powieści, powoduje, że z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy... A Wam bardzo polecam tę książkę, to bardzo dobra powieść historyczna z wątkami kryminalnymi i romansowymi, wielowątkowa, wciągająca, zaskakująca, napisana naprawdę w wartym uwagi stylu i ze świetnym klimatem retro!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem.
Pierwotnie pojawiła się na blogu.

Warszawianka zaczyna się mocno - w pewien ponury listopadowy wieczór 1885 roku znany warszawski adwokat zostaje znaleziony bez życia w jednym z domów uciech, na dodatek z raną postrzałową w piersi. Sprawą zajmuje się młody policjant, Aleksander Woronin, który dopiero co przybył do Warszawy i w sumie przypadkiem został do niej przydzielony. W czasie czynności śledczych...

“Warszawianka” autorstwa Idy Żmiejewskiej to powieść historyczna, osadzona w realiach Warszawy 1885 roku, jest nie tylko fascynującym kryminałem, ale również poruszającym opisem zakazanej miłości w czasach zaboru rosyjskiego.

W burdelu zostaje zamordowany adwokat. Śledztwo prowadzi nowo przybyły z Petersburga rosyjski policjant i sędzia śledczy. Podczas śledztwa policjant zaprzyjaźnia się z córką ofiary, co powoli przeradza się w głębsze uczucie. Komplikuje to jednak fakt, że dziewczyna jest zaręczona z socjalistą oczekującym na proces, a polsko-rosyjskie związki są niemalże zdradą.

Fabuła tej książki jest intrygująca i pełna napięcia. Śledztwo w sprawie morderstwa znanego adwokata, prowadzone przez młodego rosyjskiego policjanta, Aleksandra Woronina, jest pełne zwrotów akcji i nieoczekiwanych odkryć. Wątek romansowy, który rozwija się między Woroninem a córką zamordowanego adwokata, dodaje powieści głębi emocjonalnej.

Postacie są złożone i wiarygodne. Woronin jest postacią fascynującą - młodym policjantem, który musi zmierzyć się nie tylko z trudnym śledztwem, ale również z własnymi uczuciami. Leontyna, córka zamordowanego adwokata, jest postacią silną i odważną, która mimo początkowej niechęci do Woronina, z czasem zaczyna go doceniać.

Wątek historyczny jest jednym z największych atutów tej książki. Żmiejewska z dużą starannością oddaje realia życia w Warszawie pod zaborem rosyjskim. Jej opis stosunków społecznych z końca XIX wieku jest wiarygodny i przekonujący. Styl pisania Żmiejewskiej jest bogaty i barwny. Autorka z wielką dbałością oddaje atmosferę tamtych czasów, a jej opisy Warszawy są tak plastyczne, że czytelnik może niemal poczuć stukot kopyt końskich na bruku.

“Warszawianka” to książka, która zasługuje na uwagę nie tylko miłośników literatury historycznej, ale również tych, którzy cenią sobie dobrze napisane kryminały i poruszające historie miłosne. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy tej serii 🔥

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @skarpawarszawska (współpraca reklamowa)🩷.

“Warszawianka” autorstwa Idy Żmiejewskiej to powieść historyczna, osadzona w realiach Warszawy 1885 roku, jest nie tylko fascynującym kryminałem, ale również poruszającym opisem zakazanej miłości w czasach zaboru rosyjskiego.

W burdelu zostaje zamordowany adwokat. Śledztwo prowadzi nowo przybyły z Petersburga rosyjski policjant i sędzia śledczy. Podczas śledztwa policjant...

Bardzo ciekawy kryminał retro, polecam!

Bardzo ciekawy kryminał retro, polecam!

Miejscami zbyt melodramatyczna, ale z drugiej strony książka doskonale wpisuje się w klimat epoki o której opowiada. intryga skonstruowana sprawnie, język bardzo ładny, wszystko się zgadza.

Miejscami zbyt melodramatyczna, ale z drugiej strony książka doskonale wpisuje się w klimat epoki o której opowiada. intryga skonstruowana sprawnie, język bardzo ładny, wszystko się zgadza.

Miał być kryminał a wyszło ckliwe romansidło.

Miał być kryminał a wyszło ckliwe romansidło.

Lubicie czytać książki osadzone w XIX wieku? 🌿

Ja, dzięki "Warszawiance" Pani @ida_zmiejewska już wiem, że lubię.

Akcja dzieje się w Warszawie 1885 roku, która jest pod zaborem rosyjskim.

Ale proszę państwa, cóż to była za książka!
Przyznam szczerze, że jestem zachwycona warsztatem pisarskim Pani Idy. Opisywać w taki sposób Warszawę XIX wieku, że można poczuć, jakbym kroczyła tymi ulicami razem z bohaterami, to niesamowita umiejętność. Jak i oczywiście historyczna wiedza.

Jeśli w książę pojawią się wątek kryminalny i jest tam jeszcze zakazana miłość to...wiem, że książka skradnie moje serce. Tak było właśnie z twórczością Pani Idy. Ciężko odkładało mi się książkę ale każdy powrót do niej był jak włączenie ulubionego serialu i całkowite odprężenie.

Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy. A ja muszę jak najszybciej zaopatrzyć się w kolejne części tej wspaniałej historii 🩷

Lubicie czytać książki osadzone w XIX wieku? 🌿

Ja, dzięki "Warszawiance" Pani @ida_zmiejewska już wiem, że lubię.

Akcja dzieje się w Warszawie 1885 roku, która jest pod zaborem rosyjskim.

Ale proszę państwa, cóż to była za książka!
Przyznam szczerze, że jestem zachwycona warsztatem pisarskim Pani Idy. Opisywać w taki sposób Warszawę XIX wieku, że można poczuć, jakbym...

Wspaniała książka dziejąca się w XIX-wiecznej Warszawie z ciekawym wątkiem kryminalnym i romansowym. Ogromna dbałość o szczegóły historyczne. Powieść od której nie można się oderwać dopóki nie przeczyta się jej całej.

Wspaniała książka dziejąca się w XIX-wiecznej Warszawie z ciekawym wątkiem kryminalnym i romansowym. Ogromna dbałość o szczegóły historyczne. Powieść od której nie można się oderwać dopóki nie przeczyta się jej całej.

Wspaniała!
Kryminał z wątkiem miłosnym i XIX-wieczną Warszawą w tle. W moim klimacie, a książka trochę przypominała mi serię "Zapisków Liebermanna".
Nie mogę się doczekać, kiedy dostanę w swoje ręce dwie pozostałe części.

Wspaniała!
Kryminał z wątkiem miłosnym i XIX-wieczną Warszawą w tle. W moim klimacie, a książka trochę przypominała mi serię "Zapisków Liebermanna".
Nie mogę się doczekać, kiedy dostanę w swoje ręce dwie pozostałe części.