Dostojewski był zwyczajnie chory psychicznie na punkcie hazardu, a pisał to powieść w przyspieszonym trybie, zmagając się z czasem. Pozostaje tylko przypuszczać, ile nas ominęło, gdyby autor pisał swoje dzieła właśnie w takiej formie i okolicznościach. To szalona powieść, przy której się wspaniale bawimy. Jest tak ognista jak sam żywioł ruletki. Pewne skojarzenia z filmem "Kasyno" Martina Scorsee. Targały nim niepofatygowane namiętności do pewnej kurtyzany, i to sprawia, że oddychamy pełną piersią, goszcząc w tym świecie. Absolutna rewelacja.

Dostojewski był zwyczajnie chory psychicznie na punkcie hazardu, a pisał to powieść w przyspieszonym trybie, zmagając się z czasem. Pozostaje tylko przypuszczać, ile nas ominęło, gdyby autor pisał swoje dzieła właśnie w takiej formie i okolicznościach. To szalona powieść, przy której się wspaniale bawimy. Jest tak ognista jak sam żywioł ruletki. Pewne skojarzenia z filmem...

Wbrew moim oczekiwaniom hazard nie jest głównym motywem tej powieści. Choć przyznam, że jako człowiek, który "liznął" tego nałogu bardzo na to liczyłem. Po mimo to historia, którą opowiedział Dostojewski wciągnęła mnie po uszy. Trochę o miłości, trochę o ówczesnych obyczajach, emigracji , znalazło się też miejsce dla kilku "Polaczków", kiła ciekawych portretów psychologicznych. Jednym słowem Dostojewski.
Jedyny minus to objętość i, że tak szybko się kończy.

Wbrew moim oczekiwaniom hazard nie jest głównym motywem tej powieści. Choć przyznam, że jako człowiek, który "liznął" tego nałogu bardzo na to liczyłem. Po mimo to historia, którą opowiedział Dostojewski wciągnęła mnie po uszy. Trochę o miłości, trochę o ówczesnych obyczajach, emigracji , znalazło się też miejsce dla kilku "Polaczków", kiła ciekawych portretów...

Klasyczna powieść przedstawiająca klasyczny obraz hazardzisty. Czytana po latach nic nie straciła na swoim uniwersalizmie. Opis zachowanie się graczy przy stole i wyeksponowanie ich emocji - rewelacyjne. Jedyny minus to dla mnie ogólny sposób przedstawienia Polaków, ale to wynika z przekonań autora.

Klasyczna powieść przedstawiająca klasyczny obraz hazardzisty. Czytana po latach nic nie straciła na swoim uniwersalizmie. Opis zachowanie się graczy przy stole i wyeksponowanie ich emocji - rewelacyjne. Jedyny minus to dla mnie ogólny sposób przedstawienia Polaków, ale to wynika z przekonań autora.

Dostojewski jak zwykle wspaniale opisuje wir uczuć postaci, a zwłaszcza głównego bohatera/narratora. Ciekawie opowiada historię, a mała ilość stron wcale nie przeszkadza w wejściu i zapoznaniem się z całą panoramą Ruletenberga; postacie, jak to u niego, są poniekąd sprzeczne, lecz spójne. Najlepszą częścią moim zdaniem był opis uczuć głównego bohatera pod koniec, tzn. to jak osoba uzależniona (tutaj od hazardu) znajduje zawsze pseudoracjonalne wytłumaczenia do swoich działań, zdając sobie nawet sprawę z tego, jak ją to niszczy. Interesująca pozycja, szybko się czyta, godna polecenia.

Dostojewski jak zwykle wspaniale opisuje wir uczuć postaci, a zwłaszcza głównego bohatera/narratora. Ciekawie opowiada historię, a mała ilość stron wcale nie przeszkadza w wejściu i zapoznaniem się z całą panoramą Ruletenberga; postacie, jak to u niego, są poniekąd sprzeczne, lecz spójne. Najlepszą częścią moim zdaniem był opis uczuć głównego bohatera pod koniec, tzn. to...

,,Gracz" wyróżnia się w porównaniu do reszty dzieł Dostojewskiego, które najczęściej przybierają formę opasłych ksiąg. Jednak mimo tego, że książka jest niewielkich rozmiarów pozwala ona odbiorcy czerpać z niej wiele cennych treści. Hazard ukazano nie tylko jako uzależnienie, lecz to, co napędza bohaterów do działania, dostarcza im różnorakich emocji. Gra w ruletkę staje się symbolem losu - tego jak nieprzewidywalna bywa egzystencja, jaką moc mają przypadek, fortuna, czynniki poza wszelką kontrolą.

,,Gracz" wyróżnia się w porównaniu do reszty dzieł Dostojewskiego, które najczęściej przybierają formę opasłych ksiąg. Jednak mimo tego, że książka jest niewielkich rozmiarów pozwala ona odbiorcy czerpać z niej wiele cennych treści. Hazard ukazano nie tylko jako uzależnienie, lecz to, co napędza bohaterów do działania, dostarcza im różnorakich emocji. Gra w ruletkę staje...

Każdy z nas jest graczem, bo życie ludzkie kręci się jak ruletka, „jeden obrót koła i wszystko się zmienia”. W starej dawno już zgranej (sic!) proletariackiej pieśni wygląda to tak: „dziś niczym, jutro wszystkim my”, a u Dostojewskiego: „Czym jestem dzisiaj? Zerem. Czym mogę być jutro? Jutro mogę zmartwychwstać i na nowo zacząć żyć!"

Są gracze zwykli i gracze niezwykli, czyli hazardziści. W sensie przenośnym to ludzie łakomi na życie, którym wciąż czegoś mało, którzy wciąż za czymś gonią. Szukają, burzą, budują. W sensie dosłownym – ludzie w szponach nałogu. Rozedrgani, opętani, nieobliczalni. Kto dostanie się w te szpony i nie uda mu się w porę z nich wyrwać – tego one bezwzględnie rozszarpią, przemielą, a na koniec taką zmieloną papkę wyplują. To o nich jest ta opowieść. Opowieść uniwersalna, ponadczasowa, zawsze aktualna. Kolejne absolutne mistrzostwo Dostojewskiego, który sam będąc hazardzistą, doskonale wiedział o czym pisze.

Wspaniale, ale ciężko czyta się „Gracza”. Ciężko, ponieważ Dostojewski dał w nim upust swojej niechęci (eufemizm) do „Polaczków”. Nie tylko do nas, prawdę mówiąc. Dostało się też Niemcom i Francuzom. O dziwo tym razem upiekło się Żydom. Dobrze, że tuż przed „Graczem” czytałam „Wieś” Bunina. Dzięki Buninowi udało mi się jakoś utrzymać równowagę i popatrzeć na „rosyjską duszę” z innej perspektywy.

Summa summarum: „Gracz” jest arcydziełem. A portret 75-letniej Antonidy Wasilewnej to mistrzostwo samo w sobie.

Każdy z nas jest graczem, bo życie ludzkie kręci się jak ruletka, „jeden obrót koła i wszystko się zmienia”. W starej dawno już zgranej (sic!) proletariackiej pieśni wygląda to tak: „dziś niczym, jutro wszystkim my”, a u Dostojewskiego: „Czym jestem dzisiaj? Zerem. Czym mogę być jutro? Jutro mogę zmartwychwstać i na nowo zacząć żyć!"

Są gracze zwykli i gracze niezwykli,...

"Cóż, co nowego mogą mi powiedzieć, czego sam nie wiem? I o to chodzi? Chodzi o to, że jeden obrót koła i wszystko się zmienia, a ci sami moralizatorzy jako pierwsi (jestem tego pewien) przyjdą z przyjacielskimi dowcipami, aby mi pogratulować. I nie wszyscy odwrócą się ode mnie tak, jak teraz. Napluj na nich wszystkich! Czym teraz jestem? zero . Kim mogę być jutro? Jutro mogę powstać z martwych i zacząć żyć na nowo! Może znajdę w sobie człowieka, zanim się zgubi!"

Żyć, by grać, oraz grać, aby żyć.

"Cóż, co nowego mogą mi powiedzieć, czego sam nie wiem? I o to chodzi? Chodzi o to, że jeden obrót koła i wszystko się zmienia, a ci sami moralizatorzy jako pierwsi (jestem tego pewien) przyjdą z przyjacielskimi dowcipami, aby mi pogratulować. I nie wszyscy odwrócą się ode mnie tak, jak teraz. Napluj na nich wszystkich! Czym teraz jestem? zero . Kim mogę być jutro? Jutro...

Nie ma to, jak klasyka literatury. Można sprzeczać się i prowadzić długie dysputy, co do słuszności tytułów, jakie są w nią zaliczane, niemniej jednak te książki zasługują na tą nominację. Klasyka literatury to szkatułka pełna pereł. Zachwyca zarówno pod względem treści, jak i stylu pisania autora. Porusza tematy ówczesnego czasu, w jakim powstała i często stanowi nieocenioną wartość sama w sobie. Stąd moja duma, że wraca. Że pojawiają się nowe wydania powieści, które już w wielu biblioteczkach przesłonił kurz zapomnienia.

Moje zauroczenie wzbudził „Graczem” Fiodor Dostojewski. Ta powieść wciąga, jak gra w kasynie. Czytasz i odczuwasz budzącego się w sobie hazardzistę. Zasiadasz do ruletki nie znając nawet reguł gry, ale to mało istotne. Wystarczy naśladować współgrających, by poczuć pasję, nałóg i słabość do pieniędzy, które raz są, raz ich nie ma. Tu gra toczy się o wszystko i w tę grę Dostojewski wrzucił swoich bohaterów. Jednak emocje wychodzące z ludzi siedzących przy stołach w kasynie przenoszą się i poza jego mury. Każdy z każdym w coś gra i każdy każdego oszukuje, podjudza i mami złudnymi wygranymi, czy bliskimi wręcz zdobyczami. Wedle zasady postaw wszystko, a wygrasz, bo bez ryzyka nie ma zabawy.

Polina Aleksandrowna manipuluje Aleksem Iwanowiczem i bawi się nim dla swoich korzyści. Podburza go i próbuje się dzięki niemu wzbogacić, czego ten kompletnie nie pojmuje. Generał zaciemnia oczy Madame Blanche, czy Francuzowi de Grieux stanem posiadanego majątku. Tu każdy gra ludzkimi uczuciami. Nałóg hazardzisty tkwi w każdym, kto tylko poczuje żeton w dłoni, usłyszy kręcącą się ruletkę, czy zobaczy pierwszą swoją wygraną.
Lecz zasłona milczenia i mgła pozorów zostaje zerwana, gdy przybywa 75-letnia Antonida Wasiliewna. Ta dama szczerze obnaża motywy działania każdego z bliskich. Nie owija w bawełnę, nie unika tematu, a odważnie wyjawia pobudki egoizmu każdego z osobna. Wywleka wszystko, całą żenującą prawdę, która sprawia, że oni wszyscy okazują się być biedakami, bankrutami z długami i kredytami. Lecz, jak to się ma do namiętnego hazardu i stawek obstawianych w grach? Jak to się ma do porażek i przegranych i w ogóle, jak to się ma do prawdy? Każdy odważnie ocenia innych, czasem rzuca kalumnie pod ich adresem, ale o sobie zapomina. Siebie stawia ponad - ponad chorobę hazardzisty ruletkowego szaleństwa, ponad pospólstwo i hołotę.

Ale, jak się okazuje, sama babulinka Antonida też staje się nałogową bywalczynią kasyna. Gdy zasiada do stołu nakrytego suknem, przy ruletce, i gdy kostka rusza w obieg, zaczyna zachowywać się, jak opętany manią gracz. Szarżuje wysokością stawek wedle własnych kalkulacji, acz bez znajomości reguł, bo najważniejsze stają się emocje i ekscytacja bliska orgazmu. Ta magiczna euforia i adrenalina.
O bohaterach „Gracza” można mówić wiele i bez końca. Dostojewski, jak dokładny analityk, rozkłada ich na czynniki pierwsze wybebeszając skrywaną prawdę. Pisarz wyciąga ich marne człowieczeństwo zbudowane na majątku i stanie posiadania. Jednak, gdy owa konstrukcja zaczyna się chwiać, gdy pieniądze topnieją, ludzie ci szukają desperackiego ratunku. Najlepiej szybkiego.
Bo toną.

Dostojewski był karcianym hazardzistą. Pochłonięty manią, popadł w długi, stąd i ta powieść. Dla spłaty. Można odnieść wrażenie, że pisał o sobie i o świecie, który znał od podszewki. Swoich bohaterów obrzuca gotówką i każe im ją pomnażać. A oni, gdy zasiadają do gry, gdy więcej tracą, niż zyskują, ujawniają prawdę o sobie. Pieniądze odsłaniają twarze skrywane za maskami, prawda wychodzi na jaw, emocje wybuchają, a ludzie przestają się kontrolować. Podobnie będzie z tobą podczas czytania. Zostaniesz wciągnięty w grę i nie odpuścisz, aż gra nie dobiegnie końca.

Obstawiasz czerwone, czy czarne? A może zero?


#agaKUSIczyta

Nie ma to, jak klasyka literatury. Można sprzeczać się i prowadzić długie dysputy, co do słuszności tytułów, jakie są w nią zaliczane, niemniej jednak te książki zasługują na tą nominację. Klasyka literatury to szkatułka pełna pereł. Zachwyca zarówno pod względem treści, jak i stylu pisania autora. Porusza tematy ówczesnego czasu, w jakim powstała i często stanowi...

Może obrażę fanów "Braci Karamazow" i Zbrodni i kary" , ale uważam, że literatura bardzo by zyskała, gdyby Dostojewski częściej pisał pod presją tak jak "Gracza" (tu lekkie przymrużenie oka). Może wtedy więcej zachwycał by lekkością pióra i tematów, delikatnym humorem, barwnymi postaciami (niepowtarzalna staruszka hrabina z Moskwy) i wnikliwością życiową, która niekiedy omija tragizm i głęboko egzystencjalne tematy (sceny amoku hazardowego są naprawdę mistrzowskie). A obraźliwe traktowanie "polaczków" wybaczyłam bo i u nas takiego traktowania "ruskich" nie brakuje.

Może obrażę fanów "Braci Karamazow" i Zbrodni i kary" , ale uważam, że literatura bardzo by zyskała, gdyby Dostojewski częściej pisał pod presją tak jak "Gracza" (tu lekkie przymrużenie oka). Może wtedy więcej zachwycał by lekkością pióra i tematów, delikatnym humorem, barwnymi postaciami (niepowtarzalna staruszka hrabina z Moskwy) i wnikliwością życiową, która niekiedy...

Dostojewski jak zwykle nie zawodzi. Co prawda, w tym przypadku, nie zachwyca, ale zdecydowanie skłania do refleksji nad zachowaniami, emocjami człowieka i ich źródłem. Mimo że minęło wiele długich lat od wydania powieści, to z postacią Aleksego Iwanowicza, który zatraca się w grze w ruletkę, rujnując siebie materialnie i duchowo, może utożsamiać się wielu, borykających się z uzależnieniem od hazardu czy każdym innym.

Komizm w powieści również zasługuje na uwagę, bohaterka "la babulinka", czyli Antonida Wasilewna, dodaje charakteru niesamowicie humorystycznego całej opowieści. Fakt, że ona sama wygrywa wielkie kwoty, w zapamiętaniu spędzając długie godziny przy stole z ruletką, i zapomina o otaczającej rzeczywistości, dając się całkowicie pochłonąć manii hazardu, czyni "Gracza" jeszcze bardziej żartobliwą lekturą, ale jednocześnie daje czytelnikowi do myślenia, jak łatwo jest dać się pochłonąć czemuś z pozoru niegroźnemu, jak łatwo jest wpaść w wir gry i zatracić całkowicie umiejętność racjonalnego rozumowania, postrzegania rzeczywistości. Brak rozsądku, pragnienie "przygarnięcia" jak największej ilości pieniędzy, chwiejność emocjonalna, oportunizm, niestabilność mentalna i materialna- to cechy, które charakteryzują bohaterów "Gracza".

Dostojewski nie oferuje nam tu wielowątkowej powieści, pełnej rozważań natury socjologiczno-filozoficzno-duchowej. To nie "Bracia Karamazow", "Idiota" czy "Biesy", ale mimo to- warto przeczytać, zważywszy też na to, że swojego czasu sam autor zmagał się z problemem uzależnienia od ruletki i treść książki jest niejako inspirowana jego własnymi doświadczeniami.

Dostojewski jak zwykle nie zawodzi. Co prawda, w tym przypadku, nie zachwyca, ale zdecydowanie skłania do refleksji nad zachowaniami, emocjami człowieka i ich źródłem. Mimo że minęło wiele długich lat od wydania powieści, to z postacią Aleksego Iwanowicza, który zatraca się w grze w ruletkę, rujnując siebie materialnie i duchowo, może utożsamiać się wielu, borykających się...