Interesująca, choć niektóre detale są niepotrzebne. Kompozycja oraz styl całkiem dobre. Warto przeczytać.

Interesująca, choć niektóre detale są niepotrzebne. Kompozycja oraz styl całkiem dobre. Warto przeczytać.

Książek o II wojnie i Holokauscie przeczytałam trochę ale to moja pierwsza lektura z Norwegią w tle i losami norweskich Żydów. Historia antybohatera ale nie rozprawka co nim kierowało w tej śmiertelnej grze a raczej rodzaj opisu jego poczynań. Ciekawie przeplatane losy na paru płaszczyznach czasowych jednocześnie. Niesamowite jak szczególne uwarunkiwania wyzwolić mogą w ludziach to co najgorsze, jak skryte są głęboko potworne myśli.

Książek o II wojnie i Holokauscie przeczytałam trochę ale to moja pierwsza lektura z Norwegią w tle i losami norweskich Żydów. Historia antybohatera ale nie rozprawka co nim kierowało w tej śmiertelnej grze a raczej rodzaj opisu jego poczynań. Ciekawie przeplatane losy na paru płaszczyznach czasowych jednocześnie. Niesamowite jak szczególne uwarunkiwania wyzwolić mogą w...

Tematyka oklepana. Wbrew recenzjom nie ma dla mnie tutaj nic odkrywczego. Kolejna książka o trudach człowieka w czasie wojny. Trudno było dotrzeć do końca.

Tematyka oklepana. Wbrew recenzjom nie ma dla mnie tutaj nic odkrywczego. Kolejna książka o trudach człowieka w czasie wojny. Trudno było dotrzeć do końca.

Fabularyzowana historia Henrego Rinnana. Książka byłaby godna polecenia, gdyby była to czysta fikcja literacka. Ale ponieważ opiera się ściśle na realnych wydarzeniach i autentycznych postaciach, w dodatku bardzo ważnych historycznie, to zmyślanie takich detali, w jaki sposób główny bohater oddaje mocz lub którym okiem mrugnął do kobiety, jest dla mnie przesadą. Albo historia, albo fikcja, nie należy tego mieszać.

Fabularyzowana historia Henrego Rinnana. Książka byłaby godna polecenia, gdyby była to czysta fikcja literacka. Ale ponieważ opiera się ściśle na realnych wydarzeniach i autentycznych postaciach, w dodatku bardzo ważnych historycznie, to zmyślanie takich detali, w jaki sposób główny bohater oddaje mocz lub którym okiem mrugnął do kobiety, jest dla mnie przesadą. Albo...

"Leksykon światła i mroku" Simon Stranger
Ta książka to w dużej mierze fakty i historia rodziny autora która przed laty mieszkała w ,, złym domu,,. Powieść zaczyna się od kamienia pamięci- ( w różnych miastach Europy rozmieszcza się takie kamienie),jest ich już siedemdziesiąt tysięcy i są na nich wyryte nazwiska osób które zginęły podczas drugiej wojny światowej, są wmurowane w chodniki w miejscu w którym mieszkała dana osoba,data ich aresztowania i jeśli jest znana to data śmierci. Kamień od którego autor zaczyna książkę to kamień Hirscha Komissara, dziadka teściowej autora. Mieszkał on ze swoją żoną i synami w Trondheim, został aresztowany i rozstrzelany. Syn autora zapytał dlaczego zginął, odpowiedź że był żydem nie wystarczyła chłopcu, nie potrafił tego zrozumieć. To między innymi było powodem do napisania tej książki. Dlaczego leksykon,bo książka jest napisana w formie alfabetycznego leksykonu z hasłami które autor omawia. To pozwala autorowi na chronologię zdarzeń, opowiada o konkretnych osobach,i tym jak rodziło się zło w ludziach,o okrucieństwie,o zadawaniu bólu i popełnionych mordach.
Dziadek Hirsch wraz z żoną prowadził sklep z ekskluzywną odzieżą i kapeluszami. Aresztowanie Hirscha spowodowało że Maria z synami musiała uciekać,po wojnie Maria zaczęła prowadzić sklep na nowo, zaproponowała synowi Garsonowi by prowadził sklep razem z nią. W tym celu kupiła dla niego i jego rodziny dom w dobrej okolicy ,z dużym ogrodem i do tego tanio. Wiedziała że to sławny,, zły dom,,,(klasztor bandy Rinnana),oddział,, Sinderabteilung Lola,, miał w nim swoją siedzibę, to ludzie działający pod dowództwem Henryego Olivera Rinnana odpowiedzialny za nazistowskie zbrodnie w Norwegii, prawie połowa osób z tej grupy została po wojnie skazana za zbrodnie wojenne. Autor skupia się na Rinnanie na jego historii,na zrozumieniu jak i kiedy stał się tak okrutny i zły. A mianowicie od dzieciństwa zmagał się z kompleksem niższości ( miał 161cm wzrostu) z tego powodu czuł się bardzo źle wśród rówieśników. Za wszelką cenę chciał się wyróżniać , chciał być podziwiany i lubiany a hitlerowcy dali mu ku temu sposobność. Dali mu narzędzia i sposób żeby zaistnieć, zabłysnąć, dorobić się ale i trochę zemścić. Brał udział w przesłuchaniach, aresztowaniach ruchów oporu,katowaniach i egzekucjach. Do końca wierzył w zwycięstwo Niemców.
Kiedy wprowadza się tam rodzina Garsona , dzieci jeszcze odkrywają w piwnicy czy na strychu pamiątki po grupie Rinnana.
Autor przez całą książkę stara się odpowiedzieć na pytanie dlaczego ludzie ginęli, cały czas szuka odpowiedzi żeby jego syn i inni zrozumieli, że ludzie potrafią być okrutni i dobrzy, mogą być nimi jednocześnie. Bardzo mocna książka, napisana w profesjonalny ale bardzo dostępny sposób, bardzo trudno jest ją odłożyć zwłaszcza że wiemy że to fakty, historia, o ludziach którzy żyli,czuli, kochali, cierpieli i umierali. Trzeba poznać ich historie żeby czuli że o nich pamiętamy. Że kamień pamięci sprostał swojemu zdaniu.
Polecam

"Leksykon światła i mroku" Simon Stranger
Ta książka to w dużej mierze fakty i historia rodziny autora która przed laty mieszkała w ,, złym domu,,. Powieść zaczyna się od kamienia pamięci- ( w różnych miastach Europy rozmieszcza się takie kamienie),jest ich już siedemdziesiąt tysięcy i są na nich wyryte nazwiska osób które zginęły podczas drugiej wojny światowej, są...

Ja mam tak, że jak myślę: II wojna, Żydzi, Holocaust to automatycznie wyświetla mi się w głowie: Polska, getto łódzkie, Auschwitz. Refleksja, że TO działo się w całej Europie przychodzi później. A działo się. Także w Norwegii. Nie mam pojęcia jak Norwegowie radzą sobie z tymi tematami: okupacji, kolaboracji, eksterminacji ludności żydowskiej. Nigdy nawet nie przemknęło mi przez głowę, że w Norwegii żyli Żydzi mówiący w jidisz (uciekinierzy z Rosji). Dlatego z ciekawością zabrałam się za „Leksykon światła i mroku”. No i? I pierwsze wrażenie: jak lekko to jest napisane. Po potwornie ciężkiej, mrocznej, przytłaczającej „Księdze upadku” Lauba trafiłam na książkę, której ton jest skrajnie różny. Trudno o większy kontrast. To dobrze czy źle? Czy groza wojny i śmierci jest przez to mniejsza? Książka Simona Strangera podobnie jak książka Michela Lauba jest napisana w oparciu o historię rodzinną. Autor znalazł ciekawy, moim zdaniem, patent na opowiedzenie swojej historii, ułożył bowiem wszystko w leksykon, od a do z. Dzięki temu mógł nie przejmować się chronologią i poruszać się po opowiadanej historii ruchem konika szachowego. Mnie to się podoba. Podoba mi się zarówno forma, jak i podejście do tematu. Stranger nie unika drastyczności, ale znajduje dla nich balans. Pod literą T (jak telefon od Rikke) cytuje SMSa od żony : „Niech ta powieść będzie zachętą, by patrzeć do przodu. Możliwością, by się pogodzić i przebaczyć”. A pod W: „W jak wybaczenie. W jak wybaczenie. W jak wybaczenie”. A wybaczać potrafią tylko twardziele. Szacun dla tłumaczki. Jak ona wybrnęła z tego zadania? Niemożliwe przecież, żeby norweskie i polskie słowa zaczynały się na te same litery.

Ja mam tak, że jak myślę: II wojna, Żydzi, Holocaust to automatycznie wyświetla mi się w głowie: Polska, getto łódzkie, Auschwitz. Refleksja, że TO działo się w całej Europie przychodzi później. A działo się. Także w Norwegii. Nie mam pojęcia jak Norwegowie radzą sobie z tymi tematami: okupacji, kolaboracji, eksterminacji ludności żydowskiej. Nigdy nawet nie przemknęło mi...

To studium ofiary i kata w nowej odsłonie, intymnie, czule, z wielkim wyczuciem. Dla mnie bomba!!

To studium ofiary i kata w nowej odsłonie, intymnie, czule, z wielkim wyczuciem. Dla mnie bomba!!

Wyjątkowa powieść. Przede wszystkim wielkie ukłony w stronę tłumaczki, ponieważ leksykon jak wiadomo ułożony jest alfabetycznie, a wszystko pięknie się czyta i chwyta za serce. Mimo, że tematyka teoretycznie przepracowana w literaturze wzdłuż i wszerz, tu jednak znalazłam coś nowego. Postać Rinnana w dzieciństwie jest opisana tak, że ja mu współczułam tej biedy i upokorzenia ze strony innych dzieci, nawet wiedząc w kogo się później zmieni. Uważam, że to niesamowite, żeby zdobyć się na taki obiektywizm i na nieśmiałe rzucenie pytań o odpowiedzialność i winę. Kto jest winny, do jakiego stopnia, czy można to jakoś wartościować? Poza tym warto pamiętać, że syn Rinnana musiał zmienić nazwisko, ponieważ prześladowano go własnie za czyny ojca. Polecam z czystym sumieniem do przemyślenia i refleksji.

Wyjątkowa powieść. Przede wszystkim wielkie ukłony w stronę tłumaczki, ponieważ leksykon jak wiadomo ułożony jest alfabetycznie, a wszystko pięknie się czyta i chwyta za serce. Mimo, że tematyka teoretycznie przepracowana w literaturze wzdłuż i wszerz, tu jednak znalazłam coś nowego. Postać Rinnana w dzieciństwie jest opisana tak, że ja mu współczułam tej biedy i...

Prawdziwa historia przeplatana fikcją, ciekawa forma - rozdziały według liter alfabetu, trochę trudno momentami odnaleźć się w czasie, autor przeskakuje od czasów wojny do czasów obecnych lub gdzieś pomiędzy... Historia Norwega, który rozpracowywał ruch oporu dla Hitlerowców... Przemiana z zakompleksionego chłopca w oprawcę...

Prawdziwa historia przeplatana fikcją, ciekawa forma - rozdziały według liter alfabetu, trochę trudno momentami odnaleźć się w czasie, autor przeskakuje od czasów wojny do czasów obecnych lub gdzieś pomiędzy... Historia Norwega, który rozpracowywał ruch oporu dla Hitlerowców... Przemiana z zakompleksionego chłopca w oprawcę...

II wojna światowa to temat eksploatowany w literaturze na tysiące sposobów, dlatego wydaje się, że wszystko już było, wszystko zostało powiedziane. A jednak są nadal książki, które sprawiają, że historia okrucieństw i bezduszności nazistowskiej ożywa na nowo. „Leksykon światła i mroku” Simona Strangera jest nowym, norweskim tym razem spojrzeniem na czasy okupacyjne. To kolejna książka, która poszerzyła moją wiedzę historyczną, choć jest przecież fikcją literacką, ukazującą, jak rodzi się zło w najokrutniejszej postaci.
Akcja książki rozwija się wielotorowo – mamy do czynienia z kilkoma wątkami, dziejącymi się w różnych perspektywach czasowych. Pierwszy z nich dotyczy Henrego Rinnana – nazistowskiego kolaboranta, który bezwzględnie infiltrował norweski ruch oporu, torturował i mordował wielu ludzi. Autor snuje opowieść o jego życiu od dzieciństwa spędzonego w biednej rodzinie, pracy w charakterze sprzedawcy w sklepie wuja, w którym dopuszcza się kradzieży, małżeństwie, a wreszcie leczeniu chorej ambicji poprzez współpracę z gestapo. Drugi wątek to losy norweskiej rodziny żydowskiej – Gersona i Elleny oraz ich córek, która po zakończeniu wojny kupuje dom, w którym banda Rinnana dokonywała swoich makabrycznych zbrodni. W międzyczasie pojawiają się również migawki z obozu koncentracyjnego, w którym osadzono Hirscha Kommisara – ojca Gersona oraz wrażenia samego autora przeżywającego spotkania i rozmowy z potomkiniami rodziny, na której kształt i losy zło wyrządzone przez Rinnana również wywarło wpływ, nawet po jego śmierci.
Ta książka mnie kompletnie rozbiła. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie, przygniotła ładunkiem emocjonalnym, a przez to trafiła na moje prywatne podium, jeśli chodzi o literaturę przeczytaną w tym roku. To studium zła, które rodziło się małymi kroczkami, które wywiodło się z braku poczucia własnej wartości i chęci zaimponowania wszystkim znajomym oraz chęci zdobycia władzy, czy przewagi nad otoczeniem. Książka pokazała proces, w którym z zakompleksionego, prześladowanego dziecka wyrósł potwór, zupełnie nieliczący się z ludzkim życiem, pozbawiony serca i sumienia.
Historia rodziny, która zamieszkała w domu opuszczonym przez Rinnana pokazuje, że trzeba mieć ogromne pokłady wrażliwości, aby dostrzec, kiedy zło działa, kiedy niszczy kogoś od środka, choć ci, co je wyrządzili, nie mają już możliwości wyrządzać go bezpośrednio. Mężowi Ellen tej wrażliwości zabrakło i pozwolił na to, by kobieta poddała się okrutnym instynktom, posłuchała głosu zachęcającego do krzywdzenia innych. Można zauważyć, że podlegała takiemu samemu schematowi, co Rinnan, choć w mniejszej skali – zostawiona sama ze swoimi obawami i emocjami, obróciła się przeciwko ludziom.
Leksykon pojawia się w tytule książki nie bez powodu. Konstrukcja powieści opiera się na hasłach zaczynających się na kolejne litery alfabetu, co, jak mniemam, musiało być sporym wyzwaniem dla tłumaczki, która w tym wypadku wybrnęła bezbłędnie. Akcja książki jest przez to bardzo poszatkowana, bo nawet w jednym rozdziale odnoszącym się do jednej litery, można znaleźć treści dotyczące losów Rinnana, jak i rodziny Kommisarów, przez co czasami można stracić orientację, kto właściwie jest narratorem. Poszczególne wątki są jednak poukładane chronologicznie, więc przynajmniej losy przedwojenne bohaterów nie wyprzedzają tych z czasów okupacyjnych.
Według mnie „Leksykon światła i mroku” to zdecydowanie jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam i z całym przekonaniem zachęcam do jej poznania. Mnie osobiście wyeksploatowała psychicznie i do końca roku będę czytała tylko lekkie powieścidełka, bo wyczerpała moją odporność. Ciągle się zastanawiam, czy zło zasługuje na wybaczenie, czy w przesiąkniętych niewyobrażalnym cierpieniem miejscach można i należy budować życie od nowa. Co sprawia, że ludzie stają się bestiami. Co sprawia, że zło zasiewa się w duszach pozornie zwyczajnych, szczęśliwych ludzi.

II wojna światowa to temat eksploatowany w literaturze na tysiące sposobów, dlatego wydaje się, że wszystko już było, wszystko zostało powiedziane. A jednak są nadal książki, które sprawiają, że historia okrucieństw i bezduszności nazistowskiej ożywa na nowo. „Leksykon światła i mroku” Simona Strangera jest nowym, norweskim tym razem spojrzeniem na czasy okupacyjne. To...