jeśli ktoś lubi kryminały, gdzie wstrzymuje się oddech, to ta książka zapewne będzie dla takiej osoby. Początek rozwija się dość powoli, acz przeczytałam odrazu 50 str.. Autor lubi też opisywać jak dane miejsce wygląda, do którego ktoś np. wchodzi. Wplata również historie z życia, nie związane z akcją. A od połowy książki do samego końca książka mocno zaczyna trzymać w napięciu idącej akcji, dlatego trudno mi było się oderwać, by móc dokończyć na drugi dzień. Po prostu chciałam ją dokończyć i "mieć już z głowy" ;) i odetchnąć. Dodam, że to co jest napisane w niej, bardzo przypomina kryminał z TV :),co mnie zaskoczyło.

jeśli ktoś lubi kryminały, gdzie wstrzymuje się oddech, to ta książka zapewne będzie dla takiej osoby. Początek rozwija się dość powoli, acz przeczytałam odrazu 50 str.. Autor lubi też opisywać jak dane miejsce wygląda, do którego ktoś np. wchodzi. Wplata również historie z życia, nie związane z akcją. A od połowy książki do samego końca książka mocno zaczyna trzymać w...

Bardzo nastrojowy kryminał. Taki przyjemnie powolny, refleksyjny, żadnego pospiechu i w sumie żadnej przemocy -nie licząc pierwszej i ostatniej sceny.

Nadkomisarz Alan Banks słucha muzyki, wspomina ukochaną z przeszłości, spotyka się z przyjaciółmi, rozmawia i rozmyśla, i znowu słucha muzyki, rozmawia i rozmyśla, nie brakuje też dobrego jedzenia, a współpracujący z nim policjanci robią w sumie to samo -czyli jedzą, słuchają muzyki, rozmawiają i wspominają. A jakby w tle, prawie sama rozwiązuje się zagadka krwawego ślubu czyli krwawej niedzieli.
I oczywiście - jest to wszystko mało prawdopodobne, chociaż może gdy tak od tygodni pada deszcz, to nie trzeba dużo żeby się dać wyprowadzić z równowagi. I jednocześnie nie ma to znaczenia, że to mało prawdopodobne - bo urzekł mnie przede wszystkim klimat tek opowieści, nie sama zagadka. Komisarz Banks działa bez pośpiechu, spokojnie, rozważnie, słucha muzyki i znowu słucha muzyki, pije piwo albo wino, rozmyśla, wspomina miłości swojego życia, muzykę z dawnych lat i sztukę, stare filmy -w międzyczasie rozwiązując zagadkę zabójstwa.

Bardzo nastrojowy kryminał. Taki przyjemnie powolny, refleksyjny, żadnego pospiechu i w sumie żadnej przemocy -nie licząc pierwszej i ostatniej sceny.

Nadkomisarz Alan Banks słucha muzyki, wspomina ukochaną z przeszłości, spotyka się z przyjaciółmi, rozmawia i rozmyśla, i znowu słucha muzyki, rozmawia i rozmyśla, nie brakuje też dobrego jedzenia, a współpracujący z nim...

Kryminał, który nie zmusza czytelnika do przebrnięcia przez szalone i niebezpieczne pościgi czy inne sensacyjne sytuacje wynikające w toku śledztwa, ale potrafi zaintrygować zagadką zbrodni oraz pozwala na nostalgiczne odpłynięcie w czasy przeszłości głównego bohatera.

Kryminał, który nie zmusza czytelnika do przebrnięcia przez szalone i niebezpieczne pościgi czy inne sensacyjne sytuacje wynikające w toku śledztwa, ale potrafi zaintrygować zagadką zbrodni oraz pozwala na nostalgiczne odpłynięcie w czasy przeszłości głównego bohatera.

"Pod powierzchnią" - doskonały kryminał, odpowiednie stopniowanie akcji aż do niezaskakującego finału (co nie umniejsza zalet powieści). Można zastanawiać się nad psychiką żołnierzy bez względu na ich narodowość, ich szkoleniem. Trudno się zatem dziwić, że mogą postępować niewłaściwie (łagodnie rzecz ujmując) po zdemobilizowaniu. Jestem ciekawa, czy trauma z dzieciństwa może być dolegliwa po z górą 40 latach. Rozrywka na przyzwoitym poziomie.

"Pod powierzchnią" - doskonały kryminał, odpowiednie stopniowanie akcji aż do niezaskakującego finału (co nie umniejsza zalet powieści). Można zastanawiać się nad psychiką żołnierzy bez względu na ich narodowość, ich szkoleniem. Trudno się zatem dziwić, że mogą postępować niewłaściwie (łagodnie rzecz ujmując) po zdemobilizowaniu. Jestem ciekawa, czy trauma z dzieciństwa...

Początek zapowiadał się interesująco aby później próbować zanudzić czytelnika. Plus za zakończenie, które było emocjonujące.

Początek zapowiadał się interesująco aby później próbować zanudzić czytelnika. Plus za zakończenie, które było emocjonujące.

To już dwudziesta czwarta książka z inspektorem Banksem Petera Robinsona i moim zdaniem jedna z najsłabszych . Rozpoczyna się znakomicie , ale później traci tempo , wręcz wlecze się do samego końca . Wątek osobisty życia policjanta jest zbyt rozbudowany , a śledztwo zepchnięte do roli tła . Natomiast poznajemy bujne , przedmałżeńskie życie uczuciowe Banska , co robi teraz jego była żona i że profilerka Jenny Fuller kiedyś z jego powodu wyjechała na drugi kraniec świata , a teraz nie wie czy czy jej uczucia do policjanta wystarczają do odnowienia ich relacji . Dodajmy do tego parę ciąż i prywatne wątki z życia Annie Cabbot , a będziecie mieli obraz powieści obyczajowej z wątkami kryminalnymi . Oczywiście trochę przesadzam , bo jestem rozczarowany tym co przeczytałem , ale prawda o tej książce jest taka , że kryminałem jest raczej słabym . Sprawca i motyw jego działań jest mało przekonujący i trochę papierowy . Finał choć miał być dramatyczny w założeniach , jest raczej nieudolną próbą zakończenia powieści mocnym akcentem .
Całość nie powala , jest trochę nudna , lekko przekombinowana i mało spójna . Przeczytałem , bo polubiłem postać Alena Banksa i mam nadzieję , że następna część będzie lepsza .

To już dwudziesta czwarta książka z inspektorem Banksem Petera Robinsona i moim zdaniem jedna z najsłabszych . Rozpoczyna się znakomicie , ale później traci tempo , wręcz wlecze się do samego końca . Wątek osobisty życia policjanta jest zbyt rozbudowany , a śledztwo zepchnięte do roli tła . Natomiast poznajemy bujne , przedmałżeńskie życie uczuciowe Banska , co robi teraz...

Dawno nie wpadła w moje ręce tak nudna książka. Przebrnąłem, ale łatwo nie bylo...

Dawno nie wpadła w moje ręce tak nudna książka. Przebrnąłem, ale łatwo nie bylo...

Przegadana. Początek intrygujący... i na tym koniec. Niby wszystko co powinno być - jest, ale umęczyłam się nim dobrnęłam do końca.

Przegadana. Początek intrygujący... i na tym koniec. Niby wszystko co powinno być - jest, ale umęczyłam się nim dobrnęłam do końca.

Wstęp zrobił na mnie wrażenie. Krwawa masakra na ceremonii ślubnej? Z czymś takim się nie spotkałam i za to duży plus. Po tak mocnym początku, dobrze skonstruowanym, chyba za dużo sobie wyobrażałam, bo pozostała treść już nie miała takiej mocy rażenia. Styl autora, ciągłe nawiązywania do świata muzycznego, naciągany motyw sprawcy, mozolne śledztwo i brak elementów zaskoczenia, jakiegoś dreszczyku, sprawiły, że ostatecznie odczułam ulgę, gdy okazało się, że nie ma więcej stron i mogę z czystym sumieniem sięgnąć po coś innego do czytania.

Wstęp zrobił na mnie wrażenie. Krwawa masakra na ceremonii ślubnej? Z czymś takim się nie spotkałam i za to duży plus. Po tak mocnym początku, dobrze skonstruowanym, chyba za dużo sobie wyobrażałam, bo pozostała treść już nie miała takiej mocy rażenia. Styl autora, ciągłe nawiązywania do świata muzycznego, naciągany motyw sprawcy, mozolne śledztwo i brak elementów...

Gość strzela w trakcie ślubu do pary młodej i ją zabija wraz z kilkoma innymi uczestnikami uroczystości. Śledztwo idzie bocznym torem, by potoczyć się w innym kierunku i zaprowadzić do właściwego sprawcy. Jednak mnie nie przekonują jego motywy działania. Przez to cała sprawa wydaje się naciągana. Banks bywa melancholijny, a lektor, Wojciech Żołądkowicz, doskonale się wpisuje w jego nastroje.

Gość strzela w trakcie ślubu do pary młodej i ją zabija wraz z kilkoma innymi uczestnikami uroczystości. Śledztwo idzie bocznym torem, by potoczyć się w innym kierunku i zaprowadzić do właściwego sprawcy. Jednak mnie nie przekonują jego motywy działania. Przez to cała sprawa wydaje się naciągana. Banks bywa melancholijny, a lektor, Wojciech Żołądkowicz, doskonale się...