Sięgając po nową książkę liczymy, że nas zachwyci, a poświęcony dla niej czas nie będzie zmarnowany. Poznając twórczość nieznanego do tej pory autora czy autorki, mamy nadzieję, że zachwyci nas czymś nowym, innym niż nasi sprawdzeni ulubieńcy. Zapewne każdy z nas tak ma.
Książek i stylu Izabeli Krasińskiej do tej pory nie znałam. Jednakże, autorka wydała nową powieść z cyklu ,,Matki i córki", zaintrygowana opisem i czasem akcji, który toczy się w trakcie wojny, wiedziałam, że muszę ją przeczytać.
Od pierwszych stron zostałam porwana do wioski Tęczów, gdzie przedwojenne życie na wsi diametralnie różni się od tego jak to dzisiaj wygląda. Wieś kojarzy się nam z sielanką, naturą, ciszą i odpoczynkiem. Jednak kiedyś liczyła się tylko praca, aby mieć co jeść i jakoś żyć, a wyższe uczucia jak miłość schodziły na dalszy plan.
Główna bohaterka przeżyła wiele bolesnych chwil, musiała od urodzenia mierzyć się z piętnem jakie zgotował jej los. Jej dzieciństwo to istna walka o przetrwanie. Kiedy osiągnęła dojrzałość, zakochała się i liczyła, że będzie szczęśliwa. Ja także liczyłam, że los będzie dla niej łaskawy. Jednak nie był, spotkały ją takie nieszczęścia, które sprawiły, że łzy same leciały po policzkach. Jeszcze na domiar złego przyszła wojna, która niszczyła wszystko na swojej drodze. Pozbawiała ludzi życia, dorobku, a także obdzierała z marzeń.
Nawet nie wiecie jakie mamy ogromne szczęście żyć w czasach, względnego pokoju. Gdzie mamy dostęp do wszystkiego, gdzie sami możemy decydować o swoim losie. Kiedyś były czasy pełne bólu, rozpaczy i niesprawiedliwości. Jednak ludzi nie tracili wiary, żyli i chcieli być szczęśliwi na swój sposób.
Książka ,,Matki i córki. Aniela" dosłownie sponiewierała moje serce. Dawno nie skończyłam książki, mając policzki mokre od łez. Powieść jest przeładowana emocjami. Zdaję sobie sprawę, że każdy będzie odbierał treść inaczej. Dla mnie tematyka wojenna jest bardzo ważna, przeżywam ją na swój sposób. Poza tym jest tu tyle ludzkich dramatów i niesprawiedliwości, które uderzą w każde serce. Mimo, że to fikcja literacka gdzieś, kiedyś był ktoś kto musiał mierzyć się z podobnymi dramatami jak główna bohaterka i to boli najbardziej, że człowiek był potworem i katem dla drugiego człowieka.
Czytając książkę, przyszykujcie sobie chusteczki do otarcia łez i zarezerwujcie wolny wieczór bo kiedy zaczniecie czytać to nie przestaniecie.
Dziękuję Autorce za tę cudowną książkę, która uczy doceniać nas to co mamy. Mimo, że dzieje się tak wiele złego, powieść ukazuje, że człowiek jest w stanie znieść wiele, trzeba mieć tylko w sobie ogrom siły i chęci życia dla drugiej osoby, bo właśnie miłość sprawia, że nie zapominamy o ludzkich odruchach.
Polecam z całego serca! Ogromnie się cieszę, że właśnie tę książkę miałam przyjemność objąć Patronatem Medialnym.

Sięgając po nową książkę liczymy, że nas zachwyci, a poświęcony dla niej czas nie będzie zmarnowany. Poznając twórczość nieznanego do tej pory autora czy autorki, mamy nadzieję, że zachwyci nas czymś nowym, innym niż nasi sprawdzeni ulubieńcy. Zapewne każdy z nas tak ma.
Książek i stylu Izabeli Krasińskiej do tej pory nie znałam. Jednakże, autorka wydała nową powieść z...