11/10
Niewiele stron, w e booku zaledwie 120 ale ogromnie dużo emocji. Różnych emocji: miłości, czułości, wzruszenia, nostalgii, tytułowej wdzięczności. W dużej mierze była to dla mnie przepiękna opowieść o starości, o tym czym jest demencja, afazja, o relacjach
Poruszyła mnie do głębi - brak mi słów
Druga przeczytana książka tej autorki i druga tak bardzo "moja"
Zabrzmi to może banalnie, ale jestem wdzięczna za tę książkę

11/10
Niewiele stron, w e booku zaledwie 120 ale ogromnie dużo emocji. Różnych emocji: miłości, czułości, wzruszenia, nostalgii, tytułowej wdzięczności. W dużej mierze była to dla mnie przepiękna opowieść o starości, o tym czym jest demencja, afazja, o relacjach
Poruszyła mnie do głębi - brak mi słów
Druga przeczytana książka tej autorki i druga tak bardzo "moja"
Zabrzmi...

Książeczka króciutka, ale mieszcząca w tej niewielkiej przestrzeni bardzo wiele. O rzeczach smutnych, a jednak budująca. Stara kobieta „traci słowa”, pogrąż się w, spowodowanej demencją, afazji. Przy niej młoda kobieta, którą kiedyś przygarnęła, oraz młody logopeda, który nie jest już w stanie jej pomóc. Bezradna, znajdująca się już niejako poza życiem bohaterka zdąży jeszcze, dzięki pomocy młodych, podziękować osobie, która uratowała ją w czasie wojny. Młodzi natomiast dzięki, niemożliwym wydawałoby się, rozmowom ze staruszką ocalą to, co w ich życiu najistotniejsze.

Książeczka króciutka, ale mieszcząca w tej niewielkiej przestrzeni bardzo wiele. O rzeczach smutnych, a jednak budująca. Stara kobieta „traci słowa”, pogrąż się w, spowodowanej demencją, afazji. Przy niej młoda kobieta, którą kiedyś przygarnęła, oraz młody logopeda, który nie jest już w stanie jej pomóc. Bezradna, znajdująca się już niejako poza życiem bohaterka zdąży...

Krótka i oszczędna w słowach. Czytalo mi się ciężko
ale Warto przeczytać żeby uświadomić sobie ważne sprawy w życiu. Wszystko przemija, warto o tym pamiętać kszdego dnia. Poleczm

Krótka i oszczędna w słowach. Czytalo mi się ciężko
ale Warto przeczytać żeby uświadomić sobie ważne sprawy w życiu. Wszystko przemija, warto o tym pamiętać kszdego dnia. Poleczm

"Życie pomniejszone, skurczone, ale za to jak dobrze wyregulowany zegarek."

Tym razem, De Vigan serwuje nam przepiękną mikro-opowieść o sztuce uważności, o tytułowej wdzięczności jako formie widzialnej i słyszalnej, której uzewnętrznienie właśnie prowadzi do pełnego ukojenia i wewnętrznego spokoju. W bardzo prosty, pozbawiony moralizatorstwa sposób autorka przypomina o baczeniu na drugiego człowieka, o konieczności ćwiczenia własnej cierpliwości tak ważnej w kontakcie z drugim człowiekiem. Chodzi o to by być blisko póki czas. By mówić o emocjach, nie dusić słów, nie odkładać na "potem".
Niech na koniec pozostanie tylko złote, pełne zgody milczenie, które oznaczać będzie, że wszystko co ważne zostało już przekazane.

Przepiękna historia o potrzebie "wypowiedzianej i okazanej wdzięczności".

"Życie pomniejszone, skurczone, ale za to jak dobrze wyregulowany zegarek."

Tym razem, De Vigan serwuje nam przepiękną mikro-opowieść o sztuce uważności, o tytułowej wdzięczności jako formie widzialnej i słyszalnej, której uzewnętrznienie właśnie prowadzi do pełnego ukojenia i wewnętrznego spokoju. W bardzo prosty, pozbawiony moralizatorstwa sposób autorka przypomina o...

Bardzo mnie poruszyła ta książeczka. Może dlatego, że sama niedawno żegnałam Babcię, przeżywam jeszcze żałobę i odnajduję siebie w obserwowaniu jak odchodzi Michka. Przy końcu lektury gula w gardle. Oszczędna, ale piękna proza. Żałuję, że tylko kilka pozycji Delphine jest na polskim rynku. Pisze tak realistycznie i emocjonalnie zarazem, a to sztuka. Każda perspektywa, czy to Marie czy Jerome czy Michki jest oddzielna i razem tworzy uniwersalną całość. Fabuła nie jest odkrywcza, ale jest prawdziwa jak życie i śmierć.

Bardzo mnie poruszyła ta książeczka. Może dlatego, że sama niedawno żegnałam Babcię, przeżywam jeszcze żałobę i odnajduję siebie w obserwowaniu jak odchodzi Michka. Przy końcu lektury gula w gardle. Oszczędna, ale piękna proza. Żałuję, że tylko kilka pozycji Delphine jest na polskim rynku. Pisze tak realistycznie i emocjonalnie zarazem, a to sztuka. Każda perspektywa, czy...

Bardzo dobra. Jak każda książka de Vigan niesie ze sobą krótką historię zamkniętą na niecałych 200 stronach z naprawdę sporym ładunkiem emocjonalnym. Historia prosta, nic odkrywczego, ale to jest chyba siła de Vigan. Potrafi codzienne problemy, problemy, które spotykają lub mogą nas spotkać doskonale opisać. Krótko, prosto, treściwie.

Bardzo dobra. Jak każda książka de Vigan niesie ze sobą krótką historię zamkniętą na niecałych 200 stronach z naprawdę sporym ładunkiem emocjonalnym. Historia prosta, nic odkrywczego, ale to jest chyba siła de Vigan. Potrafi codzienne problemy, problemy, które spotykają lub mogą nas spotkać doskonale opisać. Krótko, prosto, treściwie.

Na pewno do niej wrócę... Otwiera oczy na bardzo ważne kwestie przemijania. Doskonała!

Na pewno do niej wrócę... Otwiera oczy na bardzo ważne kwestie przemijania. Doskonała!

Skromna i przepiękna opowiastka o traceniu słów i życia.

Skromna i przepiękna opowiastka o traceniu słów i życia.

„Starzenie się to nauka tracenia.
Dostrzegania niemal tydzień po tygodniu nowych deficytów, nowych niedomagań, nowych szkód. Tak właśnie to widzę.
I nic już nie figuruje w kolumnie zysków”*.

Bardzo odpowiada mi oszczędny styl Autorki, który wywołuje w czytelniku dużo emocji. Delphine de Vigan w tej niespełna 170-stronicowej książeczce zawarła esencję starzenia się i odchodzenia. Pomieściła nawet wątek II Wojny Światowej, udało się jej przy tym uniknąć ckliwości, patosu, ale i nadmiernego melodramatyzmu.

Główna bohaterka, dotąd kobieta samodzielna, musi zmierzyć się z rozwijającą się chorobą, swoją starością. Choć można się domyślić jaki będzie finał tej potyczki, wszystko to, co jest pomiędzy, daje czytelnikowi okazję do zastanowienia się nad własnym życiem, nad tym ile zawdzięczamy innym ludziom oraz nad tym czy jesteśmy w stanie okazać im prawdziwą wdzięczność, wykraczającą poza puste często słowa typu „dziękuję”.

Nie mogę nie porównać „Wdzięczności” do innej książki poruszającej podobną tematykę, którą ostatnio czytałam – a mianowicie do „Czerwonego notesu” Sofii Lundberg. Książka Delphine de Vigan reprezentuje według mnie całkiem inny, wyższy poziom. Pozostawia więcej niedopowiedzeń, nie jest ckliwa, czytelnik ma pole do swojej interpretacji. Nie znaczy to oczywiście, że „Czerwony notes” był zły – jednak tę książkę zaliczyłabym raczej do dobrych czytadeł.

„Wdzięczność”, choć trochę przygnębia, ponieważ pokazuje nieubłagalność losu, to jednak daje też pewną pociechę – w tym złym świecie są dobrzy ludzie. I życie staje się trochę lepsze, jeśli spotkamy ich na swojej drodze.
Szkoda, że Delphine de Vigan nie należy w naszym kraju do poczytnych autorek, bo tworzy kawał dobrej prozy.

* D. de Vigan, Wdzięczność, Wydawnictwo Sonia Draga, Katowice 2020, s. 125.

„Starzenie się to nauka tracenia.
Dostrzegania niemal tydzień po tygodniu nowych deficytów, nowych niedomagań, nowych szkód. Tak właśnie to widzę.
I nic już nie figuruje w kolumnie zysków”*.

Bardzo odpowiada mi oszczędny styl Autorki, który wywołuje w czytelniku dużo emocji. Delphine de Vigan w tej niespełna 170-stronicowej książeczce zawarła esencję starzenia się i...

Nie trzeba wiele słów, żeby opowiedzieć o tej książce, wzruszyła mnie, sprawiła, że chciałam się przytulić do głównej bohaterki i być przy niej. Autorka przypomniała mi o słowie wdzięczność i jego znaczeniu.
Przeczytajcie krótką a tak pełną treści opowieść.

Nie trzeba wiele słów, żeby opowiedzieć o tej książce, wzruszyła mnie, sprawiła, że chciałam się przytulić do głównej bohaterki i być przy niej. Autorka przypomniała mi o słowie wdzięczność i jego znaczeniu.
Przeczytajcie krótką a tak pełną treści opowieść.