Gdybym czytała to w wieku czternastu lat, byłabym zachwycona. Teraz po prostu mi się podobało. Co jest dobre w powieści: dużo wykładni judaistycznej mitologii wpasowanej w rozważania bohaterów. Narracja oddaje punkty widzenia trzech bohaterów: Ronnit, której ojciec, rabin, właśnie zmarł, przez co wraca do społeczności ortodoksyjnych londyńskich Żydów, jej kuzyna Dovida, którego ta sama społeczność naznaczyła na spadkobiercę wuja, a on sam nie ma takich ambicji, oraz Esti, ich przyjaciółki z dzieciństwa, żony Dovida, byłej kochanki Ronnit. Teoretycznie to powinien być tradycyjny trójkąt, z tym wyjątkiem, że to żona zdradza męża z kobietą, co jest pewnym odstępstwem od schematu, ale powieść w żadnym momencie nie idzie w tym kierunku. Zadziwiające jest trójkątne porozumienie bohaterów, którzy akceptują ten dziwny stan rzeczy i swoje wzajemne uczucia, i pożądanie. Najbardziej ze wszystkich zmaga się Ronnit. Pozornie wyzwoliła się z konwencji ortodoksyjnej religii, ale poddała się innym konwencjom - nowoczesnego życia w Nowym Jorku. Drugi raz wchodzi w rolę kochanki kogoś, kto jest w związku małżeńskim, ale to nie do końca pasuje jej do obrazu siebie samej i sama nie wie właściwie, czemu tak postępuje. Dovid wypada ciekawie, akceptując świat takim, jakim jest, nie próbując układać go wedle swej woli. Jest przedstawiony jako ktoś pomiędzy mistycyzmem a autyzmem. On i Ronnit dzielą większość narracji, a gdzieś w tle pomyka Esti, która na końcu wysuwa się na pierwszy plan, bo zaczyna egzekwować swoją wolę i tożsamość. Generalnie powieść jest o tym, jak pogodzić swoją tożsamość lesbijki, pragnienie życia we wspólnocie, która tego nie akceptuje i odnaleźć porozumienie z bogiem i ze swoimi pragnieniami. I o tym opowiada właśnie historia Esti, a nie Ronnit.

Trudno obejść się bez porównań z filmem, zwłaszcza, że widziałam go najpierw. To, co zostało zmienione i dodane w adaptacji wiele mówi o współczesnej kulturze, nie tylko filmowej. Przykładowo, brakuje w powieści rozbudowanej sceny seksu między bohaterkami.

Film to prywatna historia trójkątnego pożądania. Książka opowiada o publicznym wystąpieniu kobiety w jej wspólnocie w celu zmienienia układu sił w samej wspólnocie. To chyba najwyraźniejsza zmiana. W powieści to Esti przemawia publicznie. Film jej to odebrał. Poza tym Ronnit w powieści wprost wyśmiewa wyobrażenia Esti o tym, jak wygląda jej życie w Nowym Jorku - gdzie tkwi poniekąd zamrożona w tym pierwszym seksualnym doświadczeniu z okresu nastoletniego i dlatego nie może ułożyć sobie życia. Czyli dokładnie to, co w filmie wypadło najsłabiej, bo tam Ronnit faktycznie zawiesiła sobie życie po Esti. Dzięki powieści widać jak bardzo scenariusz został przepuszczony przez obowiązujące mizoginiczne tropy i motywy języka filmowego. Wiem, że adaptacja nie jest przekładem 1:1, ale w tym przypadku wszelkie zmiany wypadają na niekorzyść, zmieniając cel, sens i przesłanie powieści w dość sztampową i nudną historię, która ostatecznie uprzywilejowuje męski głos i punkt widzenia. Dlatego zdecydowanie wolę powieść.

Gdybym czytała to w wieku czternastu lat, byłabym zachwycona. Teraz po prostu mi się podobało. Co jest dobre w powieści: dużo wykładni judaistycznej mitologii wpasowanej w rozważania bohaterów. Narracja oddaje punkty widzenia trzech bohaterów: Ronnit, której ojciec, rabin, właśnie zmarł, przez co wraca do społeczności ortodoksyjnych londyńskich Żydów, jej kuzyna Dovida,...