Joanna Jax to pisarka, w której twórczości jestem zakochana na zabój i na zawsze. Spod jej pióra wychodzą wybitne i fenomenalne książki z historią w tle. Sięgając po jej kolejne powieści, doskonale wiem, czego się spodziewać. Mam gwarancję, że będzie to literatura najwyższych lotów, która bezgranicznie zachwyci i na pewno nie rozczaruje. Rozpoczynając czytanie, pochłaniając pierwszą stronę, przepadam dla otaczającego mnie świata i nic nie jest mnie w stanie wyrwać z lektury. Ten schemat sprawdził się po raz kolejny, gdy zagłębiłam się w „Białe róże z Petersburga”.

Tym razem z autorką „Milczenia aniołów” przenosimy się do początku XX wieku i carskiej Rosji u schyłku panowania dynastii Romanowów. W Petersburgu, w dwóch różnych światach, żyją kobieta i mężczyzna. On nazywa się Aleksander Oboleński i pochodzi z bogatej, arystokratycznej rodziny. Jego dzieciństwo i młodość upłynęły w szczęściu i dostatku pod okiem kochających rodziców i starszej siostry. Ona zna smak biedy. Elena Woronina jest córką lekarza, który zamiast zapewnić byt swoim dzieciom i żonie, oddaje się we władanie wódce. Pije na umór i znęca się nad rodziną. Do mieszkania Woroninów wprowadza się bieda. By utrzymać dzieci i siebie, matka Leny podejmuje pracę jako kwiaciarka. Po śmierci kobiety Lena opuszcza ojca i musi zaopiekować się bratem. Na swej drodze spotyka anioła, który ratuje życie rannego Miszy. Jest nim właśnie Aleksander. Między Oboleńskim a Woroniną rodzi się uczucie, o którym można powiedzieć tylko jedno. To wielka, prawdziwa miłość.

„Białe róże z Petersburga” to poruszająca, mocno chwytająca za serce opowieść o miłości, która przetrwa wszystko i pokona każdą przeszkodę. Niestraszna jej wojna, rewolucja czy mezalians. Przyszło jej się narodzić w trudnym momencie. Wielokrotnie los rzucał zakochanej parze pod nogi ogromne przeszkody. Lenie i Aleksandrowi nieraz przyszło walczyć o swoje szczęście i wspólną przyszłość. Ta walka wydawała się niekiedy bezsensowna i zbyt ciężka. Czytając o perypetiach tej pary, wielokrotnie uroniłam łzy. Na kartach książki chwile szczęścia przeplatały się z godzinami smutku, żałoby i rozpaczy.

Najnowszą powieść Joanny Jax od pierwszej strony czytało mi się fenomenalnie. Chłonęłam ją z wielką przyjemnością aż po ostatnie zdanie, a autorka do końca świetnie budowała napięcie. Ta powieść tętni oceanem emocji. Jest wybitnie napisana, przemyślana i dopracowana. Jej fabuła niesie przesłanie, że póki trwa życie, póki bije serce, wszystko jest możliwe. Dopiero śmierć zmienia wszystko nieodwracalnie i na zawsze. Póki jej nie ma, nieustannie i bezwzględnie trzeba walczyć o uczucie i spełnienie marzeń.

Postaci, które poznałam na kartach tego tytułu, są doskonale wykreowane. Jedne z nich momentalnie obdarzyłam sympatią, jak Lenę, wobec innych (Iwana czy Anny) miałam mieszane uczucia. Powieść ma bardzo wiele atutów. Jest porywająca i tak bardzo wyjątkowa, że trudno o niej zapomnieć po skończeniu lektury. Myśli mimowolnie wracają do jej treści i opisanych zdarzeń. To pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika zniewalających historii obyczajowych z bogatym tłem historycznym. Gorąco rekomenduję ją na długie jesienne i zimowe wieczory. To tytuł na miarę takiego dzieła, jak „Anna Karenina”.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik