Tym razem plemię Siuksów z powodu przeciągającej się zimy zmuszone jest do wyruszenia na polowanie. Celem są bizony. Yakari znów ma proroczy sen o tym jak sprowadza stado do myśliwych swojego plemienia. W tym celu musi przebyć spory fragment terenu w wysokich temperaturach. Ale wysiłek wart jest poświęcenia. Na pewno sięgnę po kolejne części.

Tym razem plemię Siuksów z powodu przeciągającej się zimy zmuszone jest do wyruszenia na polowanie. Celem są bizony. Yakari znów ma proroczy sen o tym jak sprowadza stado do myśliwych swojego plemienia. W tym celu musi przebyć spory fragment terenu w wysokich temperaturach. Ale wysiłek wart jest poświęcenia. Na pewno sięgnę po kolejne części.

Drugi tom przygód małego Indianina imieniem Yakari, mógłby dziś przyprawić o atak serca wielu wegan oraz "obrońców" zwierząt. Czemu? Bo podkreśla, że w naturze istnieje cykl życia oparty na łańcuchu pokarmowym. Natomiast celem jest utrzymanie go w równowadze, nie zaś masowa konsumpcja. Może to lekka nadinterpretacja, ale właśnie takie przemyślenia kołatały mi się w głowie po zakończonej lekturze tego tomu. Szczególnie gdy Yakari odbył rozmowę z tytułowym białym bizonem. Słowa, które wypowiada ów ogromny zwierz, dziś przyprawiają wielu "obrońców" zwierząt o wspomniane palpitacje serca. Jednak ten tom został napisany oraz narysowany w 1974 roku, a wtedy świat zmagał się z nieco innymi problemami. Czy jednak komiks przetrwał próbę czasu. Cóż, to już zupełnie inna kwestia.

Mimo, że w tej serii nie ma za wiele tekstu, bowiem całość jest adresowana do młodszego odbiorcy, to całość niesie konkretny morał. Jedni jedzą trawę inni polują, a ci drudzy powinni zabijać tylko tyle aby wyżywić siebie i swoich bliskich. Jakby nie patrzeć jest to bardzo aktualna teza, szczególnie w dobie wszechobecnej konsumpcji. Tutaj tematem przewodnim jest późne nadejście wiosny, a co za tym idzie stad bizonów, na które polowali Indianie. Oczywiście w całej opowieści nie zabrakło Wielkiego Orła i Małego Pioruna, którzy stale czuwają nad Yakarim w jego przygodach. Ta do zbyt skomplikowanych nie należy i komiks czyta się błyskawicznie, ale wydaje mi się że dzieciaki szybko wsiąkną w tą historię.

Zatem tak, seria mimo sporej liczby latek na karku, nadal daje radę. Wiele poruszanych w niej kwestii jest jak najbardziej aktualna i zapewne taka pozostanie jeszcze przez dekady. Od strony wizualnej komiks również się broni. Rysunek jest prosty, kolorowy, a do tego nawiązuje w wielu punktach do tradycji Indian Ameryki Północnej. W tym konkretnym przypadku do Siuksów. Mowa tutaj głównie o ich obyczajach, wierzeniach oraz strojach. Jest tego jednak sporo, zatem bardziej dociekliwe dzieci mogą zainteresować się tym tematem i zacząć go zgłębiać na własną rękę.Dlatego polecam przygody Yakariego i jego zwierzęcych przyjaciół, bo to nadal dobra oraz wartościowa lektura dla najmłodszych.

Drugi tom przygód małego Indianina imieniem Yakari, mógłby dziś przyprawić o atak serca wielu wegan oraz "obrońców" zwierząt. Czemu? Bo podkreśla, że w naturze istnieje cykl życia oparty na łańcuchu pokarmowym. Natomiast celem jest utrzymanie go w równowadze, nie zaś masowa konsumpcja. Może to lekka nadinterpretacja, ale właśnie takie przemyślenia kołatały mi się w głowie...

"Yakari: Yakari i biały bizon" to drugi tom znakomitej przygodowo-humorystycznej opowieści autorstwa André Jobina i Claude de Ribaupierra o najsłynniejszym komiksowym Indianinie.

André Jobin - urodził się w Delémont, w Szwajcarii. Został dziennikarzem. W 1964 roku założył "Le Crapaud à lunettes", magazyn dla dzieci. Obecnie jest szwajcarskim frankofońskim twórcą komiksów. Prawdopodobnie najbardziej znany jest z komiksów dla dzieci o Yakarim, jakich scenariusze pisał od 1973 roku do 2016 roku.

Claude de Ribaupierre - urodził się w La Tour-de-Peilz, w Szwajcarii. Jest szwajcarskim rysownikiem. Narysował dwie serie komiksów o Indianinach na zachodnich terenach Stanów Zjednoczonych, Yakarim i Buddy Longwayu. Dzieła Claude de Ribaupierre zawsze przemawiają przeciwko przemocy cielesnej i seksualnej.

Kończy się zima, ale wiosna nie chce nadejść, przez co na prerii wciąż nie pojawiły się bizony. Myśliwi z plemienia Siuksów wyruszają na polowanie, jednak nie znajdują zwierząt. Indianom grozi głód. Na szczęście mały Yakari znów ma prorocze sny zesłane przez Wielkiego Orła – dzięki nim wie, gdzie musi się udać, aby uratować swój lud. Wyrusza na długą wyprawę, podczas której odnajdzie niezwykłe miejsce pośrodku pustyni... Czy uda mu się przywrócić równowagę w przyrodzie i sprawić, że preria znów stanie się pełna bizonów?

Seria komiksów o Yakarim, stworzona przez André Jobina i Claude de Ribaupierra, to krótkie historie z morałami. I choć powstała sześćdziesiąt lat temu wartości, które przekazuje, idealnie wpasowują się do obecnych czasów.

Yakari to Indianin z plemienia Siuksów. Pozornie nie różni się od pozostałej części swoich rodaków, ale w głębi serca jest zupełnie inną osobą. Ponadto, chłopiec potrafi porozumiewać się ze zwierzętami. Umożliwia mu to lepiej rozumieć otaczającą go naturę niż komukolwiek innemu. Nad malcem piecze sprawuje Wielki Orzeł. Ptak doradza mu, nierzadko ratując go z opresji. Młodego Siuksa, nie odstępuje też jego najlepszy przyjaciel, Mały Piorun. Mały Piorun to najszybszy przedstawiciel swojego gatunku. Ta przygoda sprawi, że Yakari pozyska jeszcze jednego przyjaciela, Białego Bizona.

Podobnie jak poprzedni tom, ten także rozgrywa się na tak zwanym Dzikim Zachodzie, czyli zachodnich terenach Stanów Zjednoczonych.

Pierwszą historię o Yakarim, scenariusza André Jobina, charakteryzowała duża prostota. Jednakże przewidywalność kluczowych zwrotów akcji, nie przeszkodziła mu w stworzeniu przyjemnej w odbiorze opowieści. Podobnie prezentuje się też ten tom, którego fabuła jest jeszcze prostsza. Inspirując się wierzeniami Siuksów, André Jobin przypomina nam o wartościach, z jakimi dawno temu rozstał się nasz świat. Komiks "Yakari: Yakari i biały bizon" to opowieść o męstwie, honorze, ale też o trwaniu w harmoni, zgodzie i poszanowaniu dla otaczających nas stworzeń.

Jak uprzednio, Claude de Ribaupierre ukazuje nam swoją wizję za pomocą mocnej, wyrazistej i przejrzystej kreski. Za to paleta kolorów nie jest już tak intensywna, jak za poprzednim razem, co jak najbardziej przemawia na korzyść dzieła.

André Jobin i Claude de Ribaupierre uczą się na własnych błędach, przez co druga odsłona przygód młodego Indianina z plemienia Siuksów jest jeszcze lepsza, niż poprzednia. Przed młodym Siuksem jeszcze wiele przygód, za jakich sprawą pozyska dużo zwierzęcych znajomych. Niech każda z nich, będzie równie udana.

"Yakari: Yakari i biały bizon" to drugi tom znakomitej przygodowo-humorystycznej opowieści autorstwa André Jobina i Claude de Ribaupierra o najsłynniejszym komiksowym Indianinie.

André Jobin - urodził się w Delémont, w Szwajcarii. Został dziennikarzem. W 1964 roku założył "Le Crapaud à lunettes", magazyn dla dzieci. Obecnie jest szwajcarskim frankofońskim twórcą komiksów....

Druga połowa XIX wieku to czas powstania westernów. Opowieści o Indianach, konfliktach, życiu na prerii, obcowaniu z naturą zrobiły tak dużą furorę, że stały się osobnym gatunkiem literackim, a później filmowym bazującym albo na uprzedzeniach albo starających się zwalczyć stereotypy. Mimo upływu lat tematyka ta ciągle powraca w kolejnych odsłonach. Jest czymś w rodzaju XIX wiecznego Orientu w literaturze: dodaje egzotyzm zwyczajnym opowieściom o życiu i jego prawdach. Troszkę jak z super bohaterami i ich mocami, ale z przekonaniem, że to jest bardziej realne, ponieważ wynika z bliskiego obcowania z naturą. Podobną rolę pełniły też XIX wieczne opowieści o Oriencie: w lekko nieznanym klimacie toczyło się życie bohaterów przeżywających bliskie czytelnikom rozterki. Odmienna kultura z jej całokształtem zwyczajów i wierzeń jest bardzo atrakcyjna dla czytelnika i widza, dlatego takie motywy ciągle wracają. Aurę niezwykłości i tajemniczości potęguje to, że wiele pokazywanych przez twórców rzeczy już nie istnieje, inne przez duchową stronę są nęcące, czy styl życia, w którym nie trzeba chodzić do pracy na osiem godzin tylko wędrować po prerii.
Seria „Yakari” licząca sobie zaledwie czterdzieści albumów (z tego zaledwie pięć po polsku) doskonale wpisuje się w te cechy. Do tego znajdziemy w nim zwyczajnego, dziecięcego bohatera marzącego o tym, aby zyskać uznanie w swojej społeczności. Na to jednak musi zapracować. I mu się to udaje.
Ukazująca się od 1973 roku po francusku seria jest dziełem dwóch Szwajcarów: scenarzysty Joba (André Jobin) i rysownika Deriba (Claude de Ribaupierre). Obecnie wydawana jest przez Le Lombard. Po polsku ukazuje się z przerwami. W 1991 roku tom 1. opublikowało wydawnictwo Korona, tomy 1–4 w 2002 roku wydała oficyna Podsiedlik-Raniowski i S-ka, a od 2019 roku serię wydaje Egmont Polska i w końcu mają trafić do polskich czytelników wszystkie albumy, przez co mam nadzieję, że będę miała okazję poznać całą w polskim tłumaczeniu, a nie tylko w wersji francuskiej. Tym bardziej, że na podstawie komiksów „Yakari” powstał serial animowany.
Akcja serii rozgrywa się na Dzikim Zachodzie i opowiada o przygodach małego Indianina o imieniu Yakari. Pochodzący z plemienia Siuksów chłopiec marzy o byciu dorosłym wojownikiem cieszącym się uznaniem społeczności. W dążeniu do celu pomaga mu niezwykły dar, jaki posiada: umiejętność rozmawiania ze zwierzętami. To czasami mu pomaga, ale też przysparza kłopotów.
Ponad dwa miesiące temu ukazały się dwa pierwsze zeszyty. „Yakari i wielki orzeł” i „Yakari i biały bizon” zabierają nas do czasów, kiedy jeszcze współczesna technologia nie istniała, a ludzie potrafili żyć w zgodzie z naturą. Właśnie ta przyjaźń z przyrodą stała się podstawą do wytworzenia specyficznych wierzeń opartych na żywiołach i zjawiskach. Z perspektywy europejskiej kultury wręcz naiwne. Trzeba jednak pamiętać, że i nasz świat wyrósł na wierzeniach w wielu bogów, duchy i różnorodne stworzenia będące pośrednikami między ludźmi a sacrum. Przedchrześcijańskie kultury obfitowały w kult przyrody.
Z takim zjawiskiem spotykamy się w „Yakarim”, w którym jedną z ważniejszych rzeczy jest wiara w moc snów. Chłopiec pragnie poważania, uznania zasług. Sen o wielkim orle i lataniu rozbudza w chłopcu pragnienie dokonywania tego samego na jawie. Tym bardziej, że jego zwierzęcy przyjaciel obiecuje mu spotkanie już nie tylko w śnie. Warunek jest jeden: musi jak najbardziej upodobnić się do niego. Yakari interpretuje to zbyt dosłownie i przez to stajemy się świadkami jego biegania z rozstawionymi rękami, próby złapania zwierząt, zakładanie pióropusza. Próbę przynosi mu niespodziewanie koleżanka o imieniu Tęcza, która do indiańskiego obozu przynosi małą pumę. Pogoń za uciekającym zwierzęciem sprawi, że staną oko w oko z jego matką.
Pierwszy tom pokaże nam zwyczaje ujarzmiania mustangów oraz przyjaźń Yakariego z jednym z niezwykłych rumaków. Do tego chłopiec dostanie pióro od orła, przeżyje pożar, spotkanie z niedźwiedziem, wilkami, by w końcu uzyskać możliwość noszenia orlego pióra.
Drugi tom odkrywa przed nami trudności z jakimi borykali się Indianie w czasie przedłużającej się zimy. Śnieg i zimno uniemożliwiają rośnięcie roślinom, a to przyczynia się do migracji zwierząt, przez co ludzie nie mają co jeść. Jesienne zapasy się skończyły i wojownicy muszą wyruszyć na polowanie. To jednak nie jest takie łatwe, ponieważ trudno znaleźć ślady zwierząt, ponieważ zawędrowały one na pustynię, gdzie przesypujący się piasek szybko kryje szlag ich wędrówki. Yakari jednak ma proroczy sen pozwalający doprowadzić go do stada bizonów i przyprowadzić je w pobliże ludzkich osad.
W sprzedaży jest już też trzeci i czwarty tom, a w przygotowaniu dwa kolejne. „Yakari u bobrów” to opowieść o nawiązywaniu nowych przyjaźni, współpracy, życiu we wspólnocie i niesieniu sobie pomocy. W czasie swojej wędrówki młody Indianin dociera nad rzekę, na której bobry budują tamę. Po pierwszym starciu wynikającym z braku zrozumienia chłopiec dogaduje się ze zwierzętami i aktywnie uczestniczy w ich pracach. Dzięki temu budowę można skończyć wcześnie i rozpocząć świętowanie, ale w tym czasie ginie jeden z malców. Yakari oczywiście rusza na poszukiwania.
Czwarty tom pt. „Yakari i Nanabozo” zabiera nas do krainy białych niedźwiedzi, ale nim to się stanie chłopiec – niczym Alicja z książki Lewisa Carrola – kilka razy zmieni rozmiar i będzie podróżował w towarzystwie spieszącego się królika oraz na porożu łosia, a wszystko po to, aby znaleźć przyjaciółkę, która wyruszyła wcześniej i prawdopodobnie może grozić jej niebezpieczeństwo.
Prosta akcja, dziecięcy bohater i jego niezwykła umiejętność oraz kult bliskości i życia w zgodzie z naturą godzącą się na to, że czasami jedne osobniki są zabijane przez inne, aby zdobyć pokarm. W każdym tomie wielką rolę odgrywa sen i senne wizje. Jedna będą bardziej oczywiste, inne mniej, ale za każdym razem ten motyw się pojawia. Całość dopełniają świetne ilustracje i pouczające przesłanie. Dzięki interesującej i szybkiej akcji młodzi czytelnicy, do których adresowany jest komiks, nie będą się nudzić.

Druga połowa XIX wieku to czas powstania westernów. Opowieści o Indianach, konfliktach, życiu na prerii, obcowaniu z naturą zrobiły tak dużą furorę, że stały się osobnym gatunkiem literackim, a później filmowym bazującym albo na uprzedzeniach albo starających się zwalczyć stereotypy. Mimo upływu lat tematyka ta ciągle powraca w kolejnych odsłonach. Jest czymś w rodzaju XIX...

Druga połowa XIX wieku to czas powstania westernów. Opowieści o Indianach, konfliktach, życiu na prerii, obcowaniu z naturą zrobiły tak dużą furorę, że stały się osobnym gatunkiem literackim, a później filmowym bazującym albo na uprzedzeniach albo starających się zwalczyć stereotypy. Mimo upływu lat tematyka ta ciągle powraca w kolejnych odsłonach. Jest czymś w rodzaju XIX wiecznego Orientu w literaturze: dodaje egzotyzm zwyczajnym opowieściom o życiu i jego prawdach. Troszkę jak z super bohaterami i ich mocami, ale z przekonaniem, że to jest bardziej realne, ponieważ wynika z bliskiego obcowania z naturą. Podobną rolę pełniły też XIX wieczne opowieści o Oriencie: w lekko nieznanym klimacie toczyło się życie bohaterów przeżywających bliskie czytelnikom rozterki. Odmienna kultura z jej całokształtem zwyczajów i wierzeń jest bardzo atrakcyjna dla czytelnika i widza, dlatego takie motywy ciągle wracają. Aurę niezwykłości i tajemniczości potęguje to, że wiele pokazywanych przez twórców rzeczy już nie istnieje, inne przez duchową stronę są nęcące, czy styl życia, w którym nie trzeba chodzić do pracy na osiem godzin tylko wędrować po prerii.
Seria „Yakari” licząca sobie zaledwie czterdzieści albumów (z tego zaledwie pięć po polsku) doskonale wpisuje się w te cechy. Do tego znajdziemy w nim zwyczajnego, dziecięcego bohatera marzącego o tym, aby zyskać uznanie w swojej społeczności. Na to jednak musi zapracować. I mu się to udaje.
Ukazująca się od 1973 roku po francusku seria jest dziełem dwóch Szwajcarów: scenarzysty Joba (André Jobin) i rysownika Deriba (Claude de Ribaupierre). Obecnie wydawana jest przez Le Lombard. Po polsku ukazuje się z przerwami. W 1991 roku tom 1. opublikowało wydawnictwo Korona, tomy 1–4 w 2002 roku wydała oficyna Podsiedlik-Raniowski i S-ka, a od 2019 roku serię wydaje Egmont Polska i w końcu mają trafić do polskich czytelników wszystkie albumy, przez co mam nadzieję, że będę miała okazję poznać całą w polskim tłumaczeniu, a nie tylko w wersji francuskiej. Tym bardziej, że na podstawie komiksów „Yakari” powstał serial animowany.
Akcja serii rozgrywa się na Dzikim Zachodzie i opowiada o przygodach małego Indianina o imieniu Yakari. Pochodzący z plemienia Siuksów chłopiec marzy o byciu dorosłym wojownikiem cieszącym się uznaniem społeczności. W dążeniu do celu pomaga mu niezwykły dar, jaki posiada: umiejętność rozmawiania ze zwierzętami. To czasami mu pomaga, ale też przysparza kłopotów.
Ponad dwa miesiące temu ukazały się dwa pierwsze zeszyty. „Yakari i wielki orzeł” i „Yakari i biały bizon” zabierają nas do czasów, kiedy jeszcze współczesna technologia nie istniała, a ludzie potrafili żyć w zgodzie z naturą. Właśnie ta przyjaźń z przyrodą stała się podstawą do wytworzenia specyficznych wierzeń opartych na żywiołach i zjawiskach. Z perspektywy europejskiej kultury wręcz naiwne. Trzeba jednak pamiętać, że i nasz świat wyrósł na wierzeniach w wielu bogów, duchy i różnorodne stworzenia będące pośrednikami między ludźmi a sacrum. Przedchrześcijańskie kultury obfitowały w kult przyrody.
Z takim zjawiskiem spotykamy się w „Yakarim”, w którym jedną z ważniejszych rzeczy jest wiara w moc snów. Chłopiec pragnie poważania, uznania zasług. Sen o wielkim orle i lataniu rozbudza w chłopcu pragnienie dokonywania tego samego na jawie. Tym bardziej, że jego zwierzęcy przyjaciel obiecuje mu spotkanie już nie tylko w śnie. Warunek jest jeden: musi jak najbardziej upodobnić się do niego. Yakari interpretuje to zbyt dosłownie i przez to stajemy się świadkami jego biegania z rozstawionymi rękami, próby złapania zwierząt, zakładanie pióropusza. Próbę przynosi mu niespodziewanie koleżanka o imieniu Tęcza, która do indiańskiego obozu przynosi małą pumę. Pogoń za uciekającym zwierzęciem sprawi, że staną oko w oko z jego matką.
Pierwszy tom pokaże nam zwyczaje ujarzmiania mustangów oraz przyjaźń Yakariego z jednym z niezwykłych rumaków. Do tego chłopiec dostanie pióro od orła, przeżyje pożar, spotkanie z niedźwiedziem, wilkami, by w końcu uzyskać możliwość noszenia orlego pióra.
Drugi tom odkrywa przed nami trudności z jakimi borykali się Indianie w czasie przedłużającej się zimy. Śnieg i zimno uniemożliwiają rośnięcie roślinom, a to przyczynia się do migracji zwierząt, przez co ludzie nie mają co jeść. Jesienne zapasy się skończyły i wojownicy muszą wyruszyć na polowanie. To jednak nie jest takie łatwe, ponieważ trudno znaleźć ślady zwierząt, ponieważ zawędrowały one na pustynię, gdzie przesypujący się piasek szybko kryje szlag ich wędrówki. Yakari jednak ma proroczy sen pozwalający doprowadzić go do stada bizonów i przyprowadzić je w pobliże ludzkich osad.
W sprzedaży jest już też trzeci i czwarty tom, a w przygotowaniu dwa kolejne. „Yakari u bobrów” to opowieść o nawiązywaniu nowych przyjaźni, współpracy, życiu we wspólnocie i niesieniu sobie pomocy. W czasie swojej wędrówki młody Indianin dociera nad rzekę, na której bobry budują tamę. Po pierwszym starciu wynikającym z braku zrozumienia chłopiec dogaduje się ze zwierzętami i aktywnie uczestniczy w ich pracach. Dzięki temu budowę można skończyć wcześnie i rozpocząć świętowanie, ale w tym czasie ginie jeden z malców. Yakari oczywiście rusza na poszukiwania.
Czwarty tom pt. „Yakari i Nanabozo” zabiera nas do krainy białych niedźwiedzi, ale nim to się stanie chłopiec – niczym Alicja z książki Lewisa Carrola – kilka razy zmieni rozmiar i będzie podróżował w towarzystwie spieszącego się królika oraz na porożu łosia, a wszystko po to, aby znaleźć przyjaciółkę, która wyruszyła wcześniej i prawdopodobnie może grozić jej niebezpieczeństwo.
Prosta akcja, dziecięcy bohater i jego niezwykła umiejętność oraz kult bliskości i życia w zgodzie z naturą godzącą się na to, że czasami jedne osobniki są zabijane przez inne, aby zdobyć pokarm. W każdym tomie wielką rolę odgrywa sen i senne wizje. Jedna będą bardziej oczywiste, inne mniej, ale za każdym razem ten motyw się pojawia. Całość dopełniają świetne ilustracje i pouczające przesłanie. Dzięki interesującej i szybkiej akcji młodzi czytelnicy, do których adresowany jest komiks, nie będą się nudzić.

Druga połowa XIX wieku to czas powstania westernów. Opowieści o Indianach, konfliktach, życiu na prerii, obcowaniu z naturą zrobiły tak dużą furorę, że stały się osobnym gatunkiem literackim, a później filmowym bazującym albo na uprzedzeniach albo starających się zwalczyć stereotypy. Mimo upływu lat tematyka ta ciągle powraca w kolejnych odsłonach. Jest czymś w rodzaju XIX...

Drugi tom serii o przygodach małego Indianina z plemienia Siuksów. Indianie stają w obliczu głodu, bo warunki pogodowe nie sprzyjają pojawieniu się bizonów, na które chcieliby zapolować plemienni myśliwi. Yakari, prowadzony przez Wielkiego Orła, rusza na grzbiecie Małego Pioruna w podróż pełną niebezpieczeństw, która ma przynieść rozwiązanie problemu. Przyznam, że moment, w którym Biały Bizon, przywódca stada, dokonuje wyboru budzi we mnie rozmaite refleksje - ciekawi mnie, czy Job poszedł na scenariuszową łatwiznę, czy też wręcz przeciwnie, chciał przedstawić interesujący dylemat, w którym instynkt samozachowawczy kłóci się z prawami natury. Sami Państwo rozstrzygnijcie tę kwestię, a ja z niecierpliwością czekam na kolejne tomy serii, trzymając kciuki za Egmont, żeby udało się wydać komplet.

Drugi tom serii o przygodach małego Indianina z plemienia Siuksów. Indianie stają w obliczu głodu, bo warunki pogodowe nie sprzyjają pojawieniu się bizonów, na które chcieliby zapolować plemienni myśliwi. Yakari, prowadzony przez Wielkiego Orła, rusza na grzbiecie Małego Pioruna w podróż pełną niebezpieczeństw, która ma przynieść rozwiązanie problemu. Przyznam, że moment, w...

Seria komiksów o małym Indianinie z plemienia Siuksów powstała w 1973 roku. Od tego czasu powstało kilkadziesiąt albumów, a w 2016 roku twórca Job, napisał ostatnie przygody Yakariego. Ale seria nadal jest kontynuowana. Wydawnictwo Egmont Polska postanowiło wznowić klasyczne już numery, czego rezultatem jest już drugi numer serii „Yakari i biały bizon”.


O tym komiksie możemy dowiedzieć się że:
Drugi tom znakomitej przygodowo-humorystycznej opowieści o najsłynniejszym komiksowym Indianinie. Kończy się zima, ale wiosna nie chce nadejść, przez co na prerii wciąż nie pojawiły się bizony. Myśliwi z plemienia Siuksów wyruszają na polowanie, jednak nie znajdują zwierząt. Indianom grozi głód. Na szczęście mały Yakari znów ma prorocze sny zesłane przez Wielkiego Orła – dzięki nim wie, gdzie musi się udać, aby uratować swój lud. Wyrusza na długą wyprawę, podczas której odnajdzie niezwykłe miejsce pośrodku pustyni... Czy uda mu się przywrócić równowagę w przyrodzie i sprawić, że preria znów stanie się pełna bizonów?

Tak jak i w przypadku pierwszego tomu, jest to całkiem interesująca historia, ze sporą dawką humoru, poruszająca jednak niekiedy poważne tematy. Zapewne spodoba się młodym czytelnikom, ze względu na niezwykłe umiejętności chłopca, oraz również dlatego, że jest to w sumie prosta opowieść, którą przyjemnie się czyta. Zatem zachęcam do lektury.

Seria komiksów o małym Indianinie z plemienia Siuksów powstała w 1973 roku. Od tego czasu powstało kilkadziesiąt albumów, a w 2016 roku twórca Job, napisał ostatnie przygody Yakariego. Ale seria nadal jest kontynuowana. Wydawnictwo Egmont Polska postanowiło wznowić klasyczne już numery, czego rezultatem jest już drugi numer serii „Yakari i biały bizon”.


O tym komiksie...

Gdy wiosna nie chce przyjść…

Druga odsłona komiksowej serii o przygodach Yakari to kolejna dawka przygód i dobrego humoru. Plemię Siuksów czeka na wiosnę, ta zaś jakoś nie chce nadejść… Plemieniu grozi głód, Yakari bierze więc sprawy w swoje ręce.

Mały Indianin po raz kolejny (i zapewniam – nie ostatni) będzie korzystał z pomocy Wielkiego Orła, swojego ducha opiekuńczego. Korzystając z oferowanych mu rad wybierze się dla dobra plemienia w niebezpieczną podróż, która zawiedzie go aż na środek pustyni… Co tam znajdzie? Może tajemniczego, tytułowego białego bizona? ;) Przekonajcie się sami.

„Yakari” nie jest może serią tego pokroju i o tej popularności co chociażby „Lucky Luke” (porównanie jak najbardziej na miejscu, akcja obydwóch komiksów rozgrywa się bowiem na Dzikim Zachodzie),jednak warto się tym cyklem zainteresować. Nie tylko dlatego, że jest to klasyka europejskiego komiksu („Yakari” powstał w latach 60-tych XX wieku dzięki dwóm szwajcarskim autorom),ale przede wszystkim z uwagi na walory własne serii: humor, interesującą fabułę, przyjemną szatę graficzną i niesamowitą sympatię jaką na starcie budzi mały Indianin. Nie pożałujecie sięgając po tę i inne części cyklu ;)

Dziękuję Egmont Polska za egzemplarz recenzencki.

Więcej na:
https://egmont.pl/Yakari.-Yakari-i-bialy-bizon.-Tom-2,15984665,p.html

https://cosnapolce.blogspot.com/2019/05/yakari-i-biay-bizon-derib-job.html

Gdy wiosna nie chce przyjść…

Druga odsłona komiksowej serii o przygodach Yakari to kolejna dawka przygód i dobrego humoru. Plemię Siuksów czeka na wiosnę, ta zaś jakoś nie chce nadejść… Plemieniu grozi głód, Yakari bierze więc sprawy w swoje ręce.

Mały Indianin po raz kolejny (i zapewniam – nie ostatni) będzie korzystał z pomocy Wielkiego Orła, swojego ducha opiekuńczego....

Fajny i zabawny komiks. Szybko się czyta. Polecam

Fajny i zabawny komiks. Szybko się czyta. Polecam

Ja wszystko rozumiem, ale SPOILER! Yakari namawiający bizony, żeby poszły na śmierć, bo jego plemię musi się wyżywić? xDDD

No nie, dziecku bym czegoś takiego nie pokazał, bo jeszcze by uwierzył, że sensem istnienia zwierząt jest żywienie ludzi.

Ja wszystko rozumiem, ale SPOILER! Yakari namawiający bizony, żeby poszły na śmierć, bo jego plemię musi się wyżywić? xDDD

No nie, dziecku bym czegoś takiego nie pokazał, bo jeszcze by uwierzył, że sensem istnienia zwierząt jest żywienie ludzi.