W Rasennie magia jest zakazana, a wielkie miasta są pod opieką bogów. Nastoletnia Zaihab zbiera pieśni z przeszłych czasów. Nie ma pojęcia, że zostanie uwięziona wraz z patronem miasta. W ten sposób powoli zacznie odkrywać przeszłość swojej krainy. W jaki sposób bogowie wznieśli się do swojej roli?

Gdy zaczęłam czytać „Skrzydła” Karoliny Fedyk miałam przebłysk odnośnie tego, że ta książka może być najlepszym debiutem ze wszystkich trzech, które do tej pory czytałam z serii Fantastycznie Nieobliczalni. Zarówno „Cynobrowe pola”, jak i „Openminder” były książkami ciekawymi, ale obydwie miały nieco dołujący klimat, zaś tutaj od razu nasunęła mi się myśl, że czytam po prostu ciekawe high fantasy. To dość baśniowe, całkiem eleganckie, rozrywkowe, ale z pomysłem – takie jak lubię. Okazało się jednak, że trochę się pomyliłam.
Zacznijmy jednak właśnie od tych pozytywów, a największym jest nic innego, jak sam klimat powieści, a także zamysł na światotworzenie. Fedyk miała naprawdę niezły pomysł na świat. Taki z naprawdę olbrzymim potencjałem, z którego dałoby się wyciągnąć MASĘ dobrego.
Warto tu też zaznaczyć, że nastoletni bohater nie zawsze oznacza powieść młodzieżową i tak jest w tym przypadku. Oczywiście nic się nie stanie, jeśli sięgnie po nią nastolatek i z oczywistych przyczyn jakieś elementy dorastania „Skrzydła” zawierają, ale to po prostu nie jest w tym przypadku na tyle istotne, aby ta książka mogła dostać łatkę młodzieżówki.
Problemem jest… niemal wszystko inne. Czytając, miałam wrażenie, jakby narracja nie zawsze mówiła tyle, ile potrzeba. Fedyk tworzy świat, ale nie prowadzi ekspozycji w poprawny sposób. Jestem osobą, która nie ma problemu z tym, by pewne elementy były wyjaśniane stopniowo (jak np. w „Piątej porze roku” Jemisin),ale autorka po prostu uznaje niektóre rzeczy za klarowne bądź nieistotne, przez co nawet ja, mając duże doświadczenie w czytaniu fantastyki, często musiałam się domyślać o co w ogóle chodzi.
To z kolei sprawia, że sypie się cała lawina problemów. Skoro nie rozumiem świata, nie w pełni zrozumiem też fabułę, a to z kolei przeniesie się na ogólną niechęć do książki. Im dalej więc było w las, tym mniejszą ochotę miałam na czytanie. A fakt, że jest to pierwszy tom z cyklu, o którego kolejnych częściach jak na razie nic nie wiadomo nie poprawia sytuacji. Bo jeśli kolejny się nie pojawi to nawet nie będę miała szansy na to, aby dowiedzieć się, jaki był cel tych małych „męczarni”.
Warto też dodać, że historia jest podzielona na dwa główne wątki. Drugą postacią jest chłopak, który dostaje ostatnią część każdego rozdziału. I o ile on jest tej opowieści potrzebny, o tyle jego wątek mimo wszystko dużo mniej interesował mnie, niż wątek Zaihab. Ona przynajmniej ma zalążki ciekawych konfliktów i relacji, chociaż przyznaję, że Fedyk i z tym radzi sobie raczej kiepsko. W tej powieści bohaterowie potrafią poznać się w jednej scenie, aby w kolejnym ktoś określił ich mianem przyjaciół… i to po prostu nie działa.
Szanuję debiut Fedyk za pomysły i za sam klimat, który udało się jej stworzyć. Jednak w tej historii po prostu zbyt wiele rzeczy jest nie najlepiej poprowadzonych, abym mogła tę powieść z czystym sumieniem polecić. Zwłaszcza, że „Skrzydła” w gruncie rzeczy nie zamykają żadnego wątku i wyglądają jak połowa jednej powieści, podzielona tylko przez wzgląd na swój rozmiar. A tomu drugiego na razie na horyzoncie nie widać.

W Rasennie magia jest zakazana, a wielkie miasta są pod opieką bogów. Nastoletnia Zaihab zbiera pieśni z przeszłych czasów. Nie ma pojęcia, że zostanie uwięziona wraz z patronem miasta. W ten sposób powoli zacznie odkrywać przeszłość swojej krainy. W jaki sposób bogowie wznieśli się do swojej roli?

Gdy zaczęłam czytać „Skrzydła” Karoliny Fedyk miałam przebłysk odnośnie...

Przez rok tkwiłam na pierwszych pięćdziesięciu stronach, ale potem już poleciało. Zaskakująco dobra, pełna zwrotów akcji, z bohaterami którzy nie chcą źle - ale czasem nawet najlepsza droga wymaga czyjejś ofiary, przesiąkniętymi swoją kulturą i wiarą w bóstwa. Trochę naiwnie, wyobrażam sobie że podobny światopogląd musieli mieć członkowie pierwszych cywilizacji miejskich.
I ten klimat. Ciepły, suchy, jak klimat śródziemnomorski lub żyznego półksiężyca. Wyjątkowo przyjemnie mi się w nim przebywało.
Chciałabym kolejną część.

Przez rok tkwiłam na pierwszych pięćdziesięciu stronach, ale potem już poleciało. Zaskakująco dobra, pełna zwrotów akcji, z bohaterami którzy nie chcą źle - ale czasem nawet najlepsza droga wymaga czyjejś ofiary, przesiąkniętymi swoją kulturą i wiarą w bóstwa. Trochę naiwnie, wyobrażam sobie że podobny światopogląd musieli mieć członkowie pierwszych cywilizacji miejskich....

Nie chcę wystawiać tej książce liczbowej oceny, żeby nie obniżać średniej w sytuacji, gdy różne gnioty mają na tym portalu 8/10 - a "Skrzydła" są niewątpliwie sto razy lepsze niż np. płody Andrzeja Ziemiańskiego (których wysoka średnia wynika niewątpliwie z tego, że czytają je wyłącznie zagorzali fani).

Nie mogę jednak powiedzieć, żeby mi się "Skrzydła podobały" ani żebym się dobrze przy nich bawiła. No, ale też chyba nie miała to być literatura rozrywkowa, tylko raczej przeżycie intelektualne, i pod tym względem nawet się sprawdza. Najbardziej szkodzi książce strona techniczna, o czym za chwilę.

Największą siłą "Skrzydeł" jest świat przedstawiony, zbudowany na bardzo intrygujących pomysłach na temat istoty magii i tożsamości bóstw. Jeżeli sięgnę po dalszy ciąg, to wyłącznie z tego powodu. (Uwaga na marginesie: perytekst tego nie zdradza, ale książka wyraźnie stanowi pierwszą część większej całości, zakończenie nie przynosi rozstrzygnięcia).

Mam za to twardy orzech do zgryzienia z postaciami. Niby są zindywidualizowane, mają swoją historię i dążenia, są prowadzone w miarę konsekwentnie, ba, mają nawet emocje, a jednak wszystkie wydają się osobliwie chłodne i statyczne, co nie każdemu się musi podobać. Mnie się nie podobało i relacje między nimi wydawały mi się wymuszone albo mgliste, póki nie zaczęłam do nich podchodzić jak do postaci w tragedii greckiej. Przy takim nastawieniu można w nich dostrzec dobrą konstrukcję, konsekwentną w swojej surowości.
(Aczkolwiek drażni mnie powtarzający się motyw, który pojawia się przy kilku postaciach: bohater wie, że zamierza zrobić coś moralnie nagannego, spłaca obowiązkową daninę wyrzutów sumienia, po czym i tak to robi).

Fabuła, mimo wielowątkowości i zawiłości intryg, też trochę przypomina tragedię grecką, w której złośliwe bóstwo pełni rolę chóru.
Narracja nie ułatwia czytelnikowi zadania, trzeba się skupić i pamiętać, kto jest kim, jak się nazywa i o co mu chodzi. Na plus trzeba policzyć książce to, że mimo wszystko chciało mi się włożyć wysiłek w przeczytanie jej do końca. Dałabym pewnie 7/10, gdybym stawiała ocenę - i gdyby nie język.

Bo język jest straszny. Nie wiem, czy Karolina Fedyk czyta dużo po angielsku, ale podejrzewam, że tak. Tekst roi się od anglicyzmów, miejscami wygląda wręcz jak kiepskie tłumaczenie. Garść przykładów:
-nadużywanie konstrukcji "X czyniło Y jakimś tam", np. "Od jej ucieczki minęło 12 lat. Co czyniło z niej... 26-latkę?" (s. 260) (powiedzmy, że to jest wybaczalne, bo ta kalka z angielskiego "X made Y" pleni się nieznośnie we współczesnej polszczyźnie)
-nadużywanie strony biernej
-"skorumpowany" użyty w znaczeniu "corrupt - zdeprawowany, wynaturzony" (184)
-oczywiste kalki składniowe, bardzo niezgrabne po polsku:
--"byli zbyt nieliczni, by ich głos stał się słyszalny" (201) = "they were too few for their voice to be heard"
--"Susza była niemożliwa do wyobrażenia sobie" (277) = "Draught was impossible to imagine"
--"to nie było tak różne od snów" (476) = "it wasn't that different from dreams"
--"rośliny zamrożone w czasie" (499) - brzmi bardzo poetycko, póki nie zwęszy się, że to kalka z utartego angielskiego "frozen in time"
--"Między pomniejszymi ogniskami Sahit, których przedstawiciele nie silili się wobec niej na serdeczność, a wyraźnie unikającą jej służbą, żałowała, że w ogóle zdecydowała się tu przyjść" (288) - kalka angielskiej konstrukcji z "between"
--"Okręciła się, nie gubiąc kroku" (476) - tu się może czepiam, ale wygląda mi to na kalkę z "missing a step". Polskie "gubić krok" kojarzy mi się raczej z tańcem, a tu chodziło o to, że bohaterka szła dalej, nie zwalniając.
-inne niezręczności składniowe i stylistyczne, być może niewynikające z wpływów angielskich:
--"[...] obecność noży, co wzbudziło uniesienie brwi u kilkorga podróżnych" (192)
--"z resztkami dziecięcego tłuszczu widocznymi w twarzy" (437)

Pewnie znalazłoby się tego więcej, a w połączeniu ze zdarzającymi się literówkami świadczy o tym, że sprawę trochę pokpiło wydawnictwo, konkretnie zaś Joanna Mika i Paweł Wielopolski, odpowiedzialni za redakcję i korektę (skoro autorkę wymieniłam z imienia i nazwiska, to ich też muszę).

Krótko mówiąc: ciekawy pomysł, który powoduje, że warto przezwyciężyć ewentualne trudności w odbiorze, ale anglicyzmy są tak nieznośne, że chyba obniżyłyby ocenę do 6/10.

Nie chcę wystawiać tej książce liczbowej oceny, żeby nie obniżać średniej w sytuacji, gdy różne gnioty mają na tym portalu 8/10 - a "Skrzydła" są niewątpliwie sto razy lepsze niż np. płody Andrzeja Ziemiańskiego (których wysoka średnia wynika niewątpliwie z tego, że czytają je wyłącznie zagorzali fani).

Nie mogę jednak powiedzieć, żeby mi się "Skrzydła podobały" ani żebym...

102 strony... Wymiękłem przy pierwszym posiedzeniu.

102 strony... Wymiękłem przy pierwszym posiedzeniu.

Rewelacyjna powieść na światowym poziomie - mam nadzieję, że pewnego dnia doczeka się też zagranicznego wydania i zrobi furorę :) Świetne światotworzenie, ciekawe bohaterki, rozmach i pomysłowość - a także empatia autorki i jej ogromna wiedza o tym, jak działają ludzie i światy. Jeśli lubicie fantastykę, ta książka powinna się znaleźć na waszej liście to-read.

Rewelacyjna powieść na światowym poziomie - mam nadzieję, że pewnego dnia doczeka się też zagranicznego wydania i zrobi furorę :) Świetne światotworzenie, ciekawe bohaterki, rozmach i pomysłowość - a także empatia autorki i jej ogromna wiedza o tym, jak działają ludzie i światy. Jeśli lubicie fantastykę, ta książka powinna się znaleźć na waszej liście to-read.

To niewątpliwie ciekawy debiut i dobrze pomyślany niebanalny świat, niemniej całość rozczarowuje. Autorka ma pomysły: na świat, na postacie, nawet na fabułę, książka jednak cierpi na nadmiar, jakby autorka bała się, że to jej jedyna szansa, żeby swoje pomysły zaprezentować i upychała kolanem jak najwięcej do pierwszego tomu. Powieść jest promowana jako "zagadkowa", "powoli wciągająca", ale zarówno zagadek jak i powolności jest tu za dużo, czytelnik w pewnym momencie nuży się rozbudowanym światotwórstwem, a jak w końcu zaczyna się coś dziać i wyłaniać, to jest trochę za późno. Niemniej jak na debiut jest to całkiem ciekawe - pozostaje mieć nadzieję, że autorka "rozwinie skrzydła". Dam szansę drugiemu tomowi.

To niewątpliwie ciekawy debiut i dobrze pomyślany niebanalny świat, niemniej całość rozczarowuje. Autorka ma pomysły: na świat, na postacie, nawet na fabułę, książka jednak cierpi na nadmiar, jakby autorka bała się, że to jej jedyna szansa, żeby swoje pomysły zaprezentować i upychała kolanem jak najwięcej do pierwszego tomu. Powieść jest promowana jako "zagadkowa", "powoli...

Książka nie podaje nic na tacy, trzeba włożyć dużo pracy w ułożenie sobie w głowie, co się dzieje. Jeszcze w połowie książki jest więcej znaków zapytania niż wiadomych. Ciekawa konstrukcja świata, dobrze zaplanowane dozowanie czytelnikowi informacji. Czekam na ciąg dalszy.

Książka nie podaje nic na tacy, trzeba włożyć dużo pracy w ułożenie sobie w głowie, co się dzieje. Jeszcze w połowie książki jest więcej znaków zapytania niż wiadomych. Ciekawa konstrukcja świata, dobrze zaplanowane dozowanie czytelnikowi informacji. Czekam na ciąg dalszy.

Niestety ocenę wystawiam bardzo niską. Nie dałam rady do końca przebrnąć przez nią, chociaż sam pomysł zainteresował mnie na tyle, żeby po nią sięgnąć. Niestety w tej książce rzeczy się "dzieją" bez udziału czytelnika. Pierwsza część książki to opis tego co się" dzieje". Celowo nie użyłam tu określenia, że autor "wprowadza" czytelnika w wykreowany przez niego świat. Na samym początku zarzuceni jesteśmy dziesiątkami wyimaginowanych słów i jedynie z kontekstu musimy wywnioskować, czy jest to imię, nazwa miasta czy też jakiejś funkcji. Gubiłam się w tym strasznie, co w połączeniu z niezbyt ciekawą fabułą spowodowało, że nie chcę kończyć tej książki.

Niestety ocenę wystawiam bardzo niską. Nie dałam rady do końca przebrnąć przez nią, chociaż sam pomysł zainteresował mnie na tyle, żeby po nią sięgnąć. Niestety w tej książce rzeczy się "dzieją" bez udziału czytelnika. Pierwsza część książki to opis tego co się" dzieje". Celowo nie użyłam tu określenia, że autor "wprowadza" czytelnika w wykreowany przez niego świat. Na...

O rany. To jest książka trudna do oceny dla mnie, bo chciałabym ją ocenić dobrze, ale nie do końca mogę.
Czuć, że to debiut. Pewne wątki trwają wieki, żeby nie dojść do żadnych konkretnych punktów, inne z kolei pomijają ważne rzeczy, by skupiać się na szczegółach. Książka jest chaotyczna i "nie płynie", przez co rozpraszałam się na dłuższych posiedzeniach.
Ale z drugiej strony, jest to dokładnie ten rodzaj fantasy, który lubię, tj., w którym nie ma znaczenia magia czy fantastyczne wydarzenia, ale ludzie. I to tacy zachowujący się po ludzku, popełniający błędy, czasem robiący złe rzeczy. Świat ma potencjał, jest nowy, świeży i chciałabym wiedzieć, jak działa. Relacje między nimi też są całkiem ciekawe i realistyczne.
Ogółem książka, moim zdaniem, zyskałaby na wycięciu niektórych postaci i wątków (np. Nahir, choć jest postacią ciekawą, ma się nijak do reszty książki [choć końcowy twist jest top notch] i mam wrażenie, że byłoby lepiej, gdyby rozwiązano to jak w trylogii Mrocznych Materii i po prostu dostałby własną książkę) i wyczyszczeniu jej. A także na powiedzeniu wprost pewnych rzeczy, bo straszliwie lubi niedopowiadać ważne elementy.

Ale całościowo? Chętnie przeczytam następne książki autorki.

O rany. To jest książka trudna do oceny dla mnie, bo chciałabym ją ocenić dobrze, ale nie do końca mogę.
Czuć, że to debiut. Pewne wątki trwają wieki, żeby nie dojść do żadnych konkretnych punktów, inne z kolei pomijają ważne rzeczy, by skupiać się na szczegółach. Książka jest chaotyczna i "nie płynie", przez co rozpraszałam się na dłuższych posiedzeniach.
Ale z drugiej...

Ciekawy świat, ale całość odrobinę przegadana. Można jednak to wybaczyć, skoro to debiut. Czekam na drugi tom.

Ciekawy świat, ale całość odrobinę przegadana. Można jednak to wybaczyć, skoro to debiut. Czekam na drugi tom.