Piękna opowieść o miłości i macierzyństwie

Piękna opowieść o miłości i macierzyństwie

Powieść podzielona na dwie części i pisana z perspektywy matki następnie córki.
Susie wychodzi za mąż za marynarza, który dużo czasu spędza na morzu. W tym czasie ta młoda kobieta opiekuje się córką ale też chodzi do klubu gdzie śpiewa z zespołem. Któregoś wieczoru w klubie pojawia się łowca talentów. Następnego dnia Susie całkowicie rezygnuje ze śpiewania. Okazuje się że zachodzi w ciążę a ojcem dziecka nie jest jej mąż. Podejmuje bardzo trudną decyzję. Ma bowiem do wyboru albo zatrzymać dziecko i rozstać się z mężem, albo oddać dziecko do adopcji i utrzymać rodzinę. Jest bowiem pewna że mąż zostawi ją gdy się dowie o wszystkim. Jednak przez całe życie kobieta myśli o swoim sekretnym dziecku,, jednocześnie nie potrafi okazać miłości starszej córce, a później młodszą która rodzi się po wielu latach, traktuje nad opiekuńczo i strasznie jej ulega we wszystkim.
Autorka wiedzie czytelnika przez pełne dramatów życie bohaterek i pozostawia go z pytaniem dlaczego zanim będziemy mieli dziecko wydaje nam się, że wychowamy je lepiej niż inni, którzy już je mają. Tymczasem rzeczywistość czasem nas przerasta. Nie potrafimy znaleźć złotego środka. Kochamy swe dzieci inaczej. Jedno mniej drugie bardziej.

Powieść podzielona na dwie części i pisana z perspektywy matki następnie córki.
Susie wychodzi za mąż za marynarza, który dużo czasu spędza na morzu. W tym czasie ta młoda kobieta opiekuje się córką ale też chodzi do klubu gdzie śpiewa z zespołem. Któregoś wieczoru w klubie pojawia się łowca talentów. Następnego dnia Susie całkowicie rezygnuje ze śpiewania. Okazuje się że...

To książka niewątpliwie o dużym ładunku emocjonalnym. Porusza trudny temat. Ale jakoś trudno mi się ją czytało. Nawet bardzo. W pierwszej części w zasadzie nic się nie dzieje. To w uproszczeniu monolog narratorki. Mijają lata i ciągle te same myśli nurtują kobietę. Druga część przyspiesza akcję. Zakończenie z happy endem.

To książka niewątpliwie o dużym ładunku emocjonalnym. Porusza trudny temat. Ale jakoś trudno mi się ją czytało. Nawet bardzo. W pierwszej części w zasadzie nic się nie dzieje. To w uproszczeniu monolog narratorki. Mijają lata i ciągle te same myśli nurtują kobietę. Druga część przyspiesza akcję. Zakończenie z happy endem.

Kerry Fisher to angielska pisarka, której powieści potrafią wzruszyć, zmusić do myślenia. Nie wszystko, co w nich zawarte, jest sielankowe i idealne, ale takie jest przecież prawdziwe życie człowieka- ma ono różne odcienie, raz jesteśmy na wozie, a raz pod wozem. Jak dotąd przeczytałam trzy książki autorki, ubolewam tylko nad tym, że nie wszystkie tytuły są dostępne w mojej ukochanej filii bibliotecznej. Liczę jednak na to, że kiedyś ktoś uzupełni braki. Myślę, że byłoby to niezłe posunięcie i gratka dla fanów obyczaju przez duże O.

„Sekretne dziecko” to powieść przedstawiona w bardzo dużej przestrzeni czasowej. Wydarzenia, które dotyczą głównej bohaterki, Suzie, i jej rodziny przypadają na lata 1968-2015. Początkowo poznajemy Suzie, młodą dziewczynę, która już w wieku dziewiętnastu lat wyszła za mąż, a matką została niewiele później. Danny, jej mąż, jako marynarz częściej przebywał poza domem, jego powroty zawsze były traktowane niemal jak święto narodowe. Nie oznacza to jednak, że mężczyzna ten w każdym porcie miał inną kobietę. Danny zdecydowanie obala mit marynarza-bawidamka. Dla niego Suzie jest idealna, wspaniała, dała mu córkę o imieniu Louise. Dlaczego zatem kobieta pod nieobecność męża zamieszka w londyńskim Domu Matki i Dziecka? Dlaczego podejmie najtrudniejszą i bolesną decyzję? Tego zdradzić nie mogę, jednak ta traumatyczna decyzja wpłynie bardzo mocno na dalsze życie Suzie i jej rodziny. Danny nie może dowiedzieć się o jej sekrecie, ale czy ktoś nie wyda zranionej kobiety? Kto w ogóle wie o jej problemach? Kim też jest Lizzy vel Jeanie- kobieta, którą główna bohaterka będzie często spotykać na swej drodze? Świat jest przecież taki mały i z wyświechtanym frazesem nie ma nic wspólnego… Temat opisany wyżej będzie dla czytelników dobrym pretekstem do szczerej rozmowy. Czy można bowiem od razu potępiać taką kobietę? Czy fikcyjna Suzie, ale i prawdziwe kobiety, zasługują wyłącznie na najgorsze, niemal na średniowieczne spalenie na stosie? Warto się nad tym zastanowić.

Czas mija, aż w końcu Danny, dla dobra rodziny, rezygnuje z pracy w marynarce. Spędza teraz więcej czasu z żoną i córką, ale jest też namawiany przez Suzie do powiększenia rodziny. Czy jednak można żywą istotę traktować jako zamiennik lub jakiś dobrze działający korektor wymazujący dawne krzywdy? Przecież dziecko to nie buty, które można wyrzucić i kupić nowe, prawda? Czy Danny zrozumie, dlaczego Suzie jest taka uparta? Czy Grace, druga córka pary, zmieni nastawienie kobiety do życia? Tego także nie zdradzę, ale swoista nierówność w traktowaniu Louise i Grace będzie miało wręcz niebotyczny wpływ na rozwijającą się fabułę.

Jak już wyżej wspomniałam, głęboko skrywany sekret Suzie wpłynie nie tylko na jej małżeństwo, lecz także na relacje z córkami. Jeśli chodzi o Louise, dziewczyna dotkliwie zrozumie, czym są wygórowane wymagania względem dziecka. Matka pragnie, aby Louise była nauczycielką, co kiedyś nie było takie proste. Czyżby Susie udowadniała samej sobie, że całodobowa opieka nad dzieckiem nie idzie na marne? Dlaczego matka żarliwie odmawia córce kariery muzycznej, skoro sama niegdyś uwielbiała śpiewać i występować na scenie? Wszystko wyjaśni się, gdy czytelnicy dotrą do opisów z zabiegiem retrospekcji.

Poza głównym wątkiem ważne, by odbiorca zastanowił się nad czymś równie istotnym. Jakim lepiej być człowiekiem- do bólu poważnym, uporządkowanym, czy może roztrzepanym i popełniającym błędy? Który z opisów pasuje do Louise, a który do Grace? Nie chcę tego ujawniać, ale po przeczytaniu książki jeszcze bardziej rozumiem, że każdy z nas ma prawo do wpadek i porażek. W końcu nie pomyli się tylko ten, kto niczym się nie zajmuje.

Cała powieść rzeczywiście jest troszkę przegadana, ale nie męczyłam się z dotarciem do końca. Samo zakończenie szczególnie mnie nie zaskoczyło, natomiast liczyłam na inne wydarzenia. Czy autorka mnie zawiodła? Nie i na pewno jeszcze sięgnę po inne jej propozycje.

Książkę można polecić osobom, które same lubią zastanowić się nad niektórymi kwestiami społecznymi. Nasze życie nie zawsze jest czarno-białe, a to, co w pierwszej chwili wydaje się karygodne, takie wcale być nie musi. Wniosek? Nie ocenia się książki po okładce, NIGDY.

Kerry Fisher to angielska pisarka, której powieści potrafią wzruszyć, zmusić do myślenia. Nie wszystko, co w nich zawarte, jest sielankowe i idealne, ale takie jest przecież prawdziwe życie człowieka- ma ono różne odcienie, raz jesteśmy na wozie, a raz pod wozem. Jak dotąd przeczytałam trzy książki autorki, ubolewam tylko nad tym, że nie wszystkie tytuły są dostępne w mojej...

Trochę przegadane ale w sumie świetnie przedstawiona trauma po zdarzeniach i decyzjach, które zaważyły nie tylko na życiu głównej bohaterki ale także tych, którzy byli jej bliscy.
Nigdy nie wiadomo jakie tragedie możemy mieć obok za ścianą. I nawet jeśli ktoś się uśmiecha to czy na pewno jest szczęśliwy. Czy strata może być tak mocna, że nie dostrzeżemy i nie docenimy tego co mamy obok? Co jeszcze nam zostało?

Trochę przegadane ale w sumie świetnie przedstawiona trauma po zdarzeniach i decyzjach, które zaważyły nie tylko na życiu głównej bohaterki ale także tych, którzy byli jej bliscy.
Nigdy nie wiadomo jakie tragedie możemy mieć obok za ścianą. I nawet jeśli ktoś się uśmiecha to czy na pewno jest szczęśliwy. Czy strata może być tak mocna, że nie dostrzeżemy i nie docenimy tego...

Świetna obyczajówka, pełna tajemnic i wzruszeń.
Dla nas dziś nie do pojęcia jak bardzo były piętnowane kobiety z niechcianą, przedwczesną ciążą, jak je na siłę pozbawiano dzieci - przykładem jest świetny film "Tajemnica Filomeny" z cudowną Judi Dench.
Powieść Kerry Fisher wzrusza do łez ale i budzi złość na niedoskonałość świata.
Lektorka - Magdalena Schejbal dołączyła do moich ulubionych.

Świetna obyczajówka, pełna tajemnic i wzruszeń.
Dla nas dziś nie do pojęcia jak bardzo były piętnowane kobiety z niechcianą, przedwczesną ciążą, jak je na siłę pozbawiano dzieci - przykładem jest świetny film "Tajemnica Filomeny" z cudowną Judi Dench.
Powieść Kerry Fisher wzrusza do łez ale i budzi złość na niedoskonałość świata.
Lektorka - Magdalena Schejbal dołączyła...

Na okładce możemy doczytać, że książka wzruszy nas do łez. I to prawda, to naprawdę poruszająca historia!
Główną bohaterką jest Susie, którą poznajemy jako młodą dziewczynę, młodą matkę i żonę. Susie musi jednak oddać swoje dziecko. I żyje z tą tajemnicą przez ponad 40 lat. Ale nie udaje jej się uciec od przeszłości. Życie Susie, jest determinowane przez zdarzenia, które były kiedyś. Wydaje się, że Susie ma wszystko, oddanego i kochanego męża, dwie córki, ale jednak w jej sercu jest ogromna zadra...
To historia, która porusza, wzrusza i pokazuje siłę miłości. Siłę zrozumienia i przebaczenia. Była to dla mnie naprawdę cudowna lektura, książka, która pozwoliła się zatrzymać. Czytało mi się ją świetnie i szczerze polecam, każdemu, kto lubi życiowe historie.

Na okładce możemy doczytać, że książka wzruszy nas do łez. I to prawda, to naprawdę poruszająca historia!
Główną bohaterką jest Susie, którą poznajemy jako młodą dziewczynę, młodą matkę i żonę. Susie musi jednak oddać swoje dziecko. I żyje z tą tajemnicą przez ponad 40 lat. Ale nie udaje jej się uciec od przeszłości. Życie Susie, jest determinowane przez zdarzenia, które...

Kolejna książka tej autorki , mnie się bardzo podobała . O życiu które czasami stawia przed nami trudne wybory , czy słuszne ? Sami musimy ocenić . Polecam

Kolejna książka tej autorki , mnie się bardzo podobała . O życiu które czasami stawia przed nami trudne wybory , czy słuszne ? Sami musimy ocenić . Polecam

Nie da się uciec przed przeszłością. Ona zawsze nas dogoni i to w najmniej oczekiwanym momencie.
W przyszłości Susie zdarzyła się rzecz o której chciałaby zapomnieć. Zagrzebał w najdalszej szufladzie pamięci, ale tak się nie da. Miłość i tęskonta pojawiają się z nienacka, atakując z całą siłą, nienpozwlajac złapać tchu, wybijając szpile prosto w serce. Serce, które dawno temu pękło na pół z rozpaczy. Przeszłość ciągle kładzie swój cień na teraźniejszości, życiu rodzinnym i, mam wrażenie, na każdej decyzji jaką podejmuje kobieta. Powoli wszyscy stają się naznaczeni tym piętnęm.
Bardzi rzadko zdarza się, że zwykła powieść jest tak poruszająca i pełna emocji. Zachaczająca o tak ważne i istotne tematy. Emocje jeszcze we mnie buzują po tej lekturze. A ich skala i barwa jest zaskakująca nawet dla mnie. Od podziwu dla Susie, po rozgoryczenie, smutek, żal, finalnie radość. Każdej części tej historii towarzyszy inna gama emocji. Ale wiecie co mnie najbardziej udarzylo? Cała rzecz zaczyna się w latach 60-tych i wtedy (tak jak i chyba teraz, może na mniejszą skalę, ale dalej można zauważyć),że gwałt nie jest nazywany po imieniu. Kobiety tak jak bały się przyznać w przeszłości tak i boją się teraz. Bo może prowokawałam? Bo może to moja wina? Bo nie powinnam wychodzić po zmroku, a już na pewno nie w spódniczce... gwałt był skazą na honorze kobiety a nie mężczyzny, który się tego dopuścił. Mogłabym się rozpisysywać na ten temat, ale to nic nie zmieni... Natomiast, w powieści jak na dłoni, widać jak bardzo ta przeszłość wpływa na zachowanie Susi i jej sposób bycia, sposób wychowywania dzieci, relacje z mężem, matką i córkami. I te wyrzuty sumienia, utracone nadzieje i w pewien sposób zmarnowany czas. Bardzo to wszystko smutne.
A już nie wiem czy nie najgorsze jest to, że historia jest tak bardzo prawdopodobna.

Nie da się uciec przed przeszłością. Ona zawsze nas dogoni i to w najmniej oczekiwanym momencie.
W przyszłości Susie zdarzyła się rzecz o której chciałaby zapomnieć. Zagrzebał w najdalszej szufladzie pamięci, ale tak się nie da. Miłość i tęskonta pojawiają się z nienacka, atakując z całą siłą, nienpozwlajac złapać tchu, wybijając szpile prosto w serce. Serce, które dawno...

Dziecko oddane do adopcji

Dziecko oddane do adopcji