Z filozofią Bergsona zetknąłem się po raz pierwszy na wykładach z literatury dwudziestolecia międzywojennego. Wówczas wydał mi się mistykiem, bardziej poetą niż filozofem. Ta książka ukazała mi kogoś innego, jednak także ciekawego.

Niemniej, nie oceniam tu samej postaci Bergsona, a kolejny tom serii poświęconej filozofii. Jak było tym razem? Praktycznie każdy podrozdział zaczynał się i kończył jakimś pięknym cytatem, nie tylko z dzieł filozoficznych, ale także, między innymi, z anime. Jest to zdecydowanie warte uwagi i żałuję, że podobnego zabiegu nie stosowali inni pisarze w serii.

Jeśli chodzi o minusy, znalazłoby się ich kilka, co mówię z żalem. Prócz kilku błędów korekcyjnych muszę wspomnieć o nieco niejasnym stylu autora. Nie zawsze rozumiałem to, co chce mi przekazać. Nie chodziło tyle o specjalistyczne słownictwo, co o dosyć niejasne porównania. Przydługie podrozdziały na początku książki także dawały mi w kość.

Ogółem, pomimo tego, że lektura nie była lekka, dała mi sporo do myślenia, a przytoczone cytaty zapadły mi w pamięć. Osiem na dziesięć gwiazdek.

Z filozofią Bergsona zetknąłem się po raz pierwszy na wykładach z literatury dwudziestolecia międzywojennego. Wówczas wydał mi się mistykiem, bardziej poetą niż filozofem. Ta książka ukazała mi kogoś innego, jednak także ciekawego.

Niemniej, nie oceniam tu samej postaci Bergsona, a kolejny tom serii poświęconej filozofii. Jak było tym razem? Praktycznie każdy podrozdział...