Szukacie dobrego horroru? Oto on.

Debiut Bartłomieja Fitasa to historia mroczna i miejscami okrutna, ale nie tak obrzydliwa jak dzieła Edwarda Lee, przez które nie jestem w stanie przebrnąć. Ma odpowiedni klimat, świetne zwroty akcji i wszystko to, czego można oczekiwać od porządnego horroru. Polska literatura grozy zyskuje kolejne warte zapamiętania nazwisko, a fani opowieści z dreszczykiem zacierają ręce. Cóż za urodzaj!

W tej pełnej napięcia, niepokojącej opowieści nie ma happy endu: od początku wszystko się rypie i z każdą stroną jest już tylko gorzej. Otwiera ją wypadek samochodowy, w którym giną rodzice Kacpra, wówczas dwuletniego. Sierota trafia do Domu Dziecka, niedofinansowanego i ledwo wiążącego koniec z końcem, ale prowadzonego przez oddanych i pełnych poświęcenia wychowawców – do czasu nieuniknionego zamknięcia. Gdy powtórnie spotykamy Kacpra, ma dwanaście lat i stoi przed Domem Dziecka Sióstr Bożego Miłosierdzia, położonym na skraju lasu w niewielkiej podkrakowskiej miejscowości. Jest połowa listopada. Chłopiec ma złe przeczucia, nowe miejsce wywołuje w nim niepokój, zdaje się emanować złem. To przykre wrażenie pogłębiają jeszcze spojrzenia zakonnic: zimne i pozbawione dobroci. Przerażająca jest zwłaszcza siostra Ezechiela – wysoka, przeraźliwie chuda starucha o wyglądzie strzygi. W ponurym, pogrążającym się w ruinie sierocińcu dzierży ona władzę absolutną i bardzo lubi jej nadużywać. Dzieci są tu zastraszone i milczące. Najmniejsza błahostka może być pretekstem do wymierzenia kary, przy czym siostra Ezechiela ewidentnie lubuje się w przemocy psychicznej i fizycznej. Szarpanie, wyzwiska i bicie są tu na porządku dziennym. Siostry nie tolerują żadnego odstępstwa od surowych reguł: Ezechiela znęca się nad leworęcznym Kacprem („W moim domu wszyscy jedzą i piszą prawą ręką! Rozumiesz?! Nie będę tolerowała takich dziwaków jak ty! Jeżeli ci się to nie podoba, to wynocha do lasu!”). Jednocześnie, niczym w „Dewotce” Ignacego Krasickiego, zakonnice rygorystycznie przestrzegają pór modlitw i odmieniają imię Pana przez wszystkie przypadki.

Kolejna odsłona, kolejne spojrzenie na sierociniec – tym razem oczami dyrektora innego domu dziecka, który, zaniepokojony brakiem kontaktu z siostrą Ezechielą, postanowił osobiście zawitać w progi powierzonego jej przybytku, czego szybko pożałował.
(...)
Od tego momentu fabuła biegnie dwutorowo: poznajemy dalsze losy Kacpra, a jednocześnie bierzemy udział w dochodzeniu, które ma wyjaśnić masowe morderstwo opiekunek i zniknięcie dzieci. Detektywi dwoją się i troją, bestialskich mordów przybywa, a na każdym miejscu zbrodni znaleźć można martwe ćmy. Babranie się w tej sprawie zaczyna szkodzić wszystkim zainteresowanym oraz ich bliskim. Atmosfera staje się ciężka i klaustrofobiczna. Detektywi, stając raz po raz w obliczu niewyjaśnionych, nadnaturalnych zjawisk, konsultują się z jasnowidzem, gdyż „lepsze są absurdalne sposoby niż całkowita bierność”. Czy z jego pomocą odkryją, co tak naprawdę wydarzyło się w podkrakowskim sierocińcu? Tego wam nie zdradzę, jednak zapewniam, że Bartłomiej Fitas przygotował dla czytelników niejedną niespodziankę. Będziecie wstrząśnięci jak martini Jamesa Bonda. „Potępiona” to przemyślana, dobrze skonstruowana, wartka i pozbawiona dłużyzn historia, która wciągnie was od pierwszej strony. Chcę więcej takich debiutów.

Recenzja opublikowana na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2019/07/24/tajemnice-sierocinca/

Szukacie dobrego horroru? Oto on.

Debiut Bartłomieja Fitasa to historia mroczna i miejscami okrutna, ale nie tak obrzydliwa jak dzieła Edwarda Lee, przez które nie jestem w stanie przebrnąć. Ma odpowiedni klimat, świetne zwroty akcji i wszystko to, czego można oczekiwać od porządnego horroru. Polska literatura grozy zyskuje kolejne warte zapamiętania nazwisko, a fani...