Szanuję tę autorkę i składam jej wielki pokłon za to, co zrobiła z historią Wołynia. Pokazała fragment wielkiej historii, która zdecydowała o życiu większości Polaków mieszkających na Kresach. Napisała ona nostalgiczną i przejmującą opowieść o świecie, którego już nie ma.
Magdalena Majcher bardzo skrupulatnie przygotowała się do podejmowanej tematyki, co zaowocowało realistyczną i interesującą fabułą. Oddała nam historię bardzo wartościową pod względem dokumentalnym. Jej bohaterowie nakreśleni zostali jak żywi. Mieliśmy możliwość przyjrzeć się ich pracy, jak organizowali wesela, święta, czy po prostu poznawali się nawzajem. Ci ludzie, nasi bohaterowie, w pewnym momencie stracili wszystko, bo taki mieli kaprys Ukraińcy, a mimo tego podnieśli się, dali radę żyć dalej.

Stopniowe nabieranie tempa i napięcia już od pierwszych stron sprawia, że przez książkę się płynie. Ja robiłam sobie przerwy, ponieważ nie dawałam rady, łzy leciały mi po policzkach. Czytając, odczuwałam również cały wachlarz emocji; rozczulałam się, śmiałam, płakałam i byłam wściekła, na samym końcu nienawidziłam i cierpiałam. Krwawiło moje serce, widząc obraz przedstawiony przez autorkę. A opisywać obrazy to ona potrafi. Robi to tak plastycznie, że nie tylko widać obrazy, lecz nawet czuć zapachy.

Takie historie są potrzebne. Dobrze, że autorzy nie boją się wyzwań i podejmują się trudnego tematu, jakim jest pisanie o ludziach wojny. O wysiedleńcach, którzy z dnia na dzień stracili całe dorobki, majątki, jakich dorabiali się poprzez pokolenia. Mogli zabrać tylko najważniejsze rzeczy i tułali się po obcych miejscach w koszmarnych warunkach.

Jest to naprawdę wspaniała książka. Tragiczna, momentami przerażająca, ale i bardzo potrzebna. Pamięć o tych ludziach, o tym, co zgotował im los i co wycierpieli, powinna do nas wracać.

„Obcy powiew wiatru” to powieść, obok której nie przejdzie się obojętnym. Na długo zostanie w sercu i umyśle czytelnika, nie tylko ze względu na treść, ale i dojrzały, literacki styl. To mogę Wam zagwarantować.

Szanuję tę autorkę i składam jej wielki pokłon za to, co zrobiła z historią Wołynia. Pokazała fragment wielkiej historii, która zdecydowała o życiu większości Polaków mieszkających na Kresach. Napisała ona nostalgiczną i przejmującą opowieść o świecie, którego już nie ma.
Magdalena Majcher bardzo skrupulatnie przygotowała się do podejmowanej tematyki, co zaowocowało...