- Czy nie pragniesz wyjść za mąż? Pandora milczała, więc hrabina ponagliła ją: − A zatem? Bliźniaczka spojrzała pytająco na Kathleen. − Mam odpowiedzieć tak, jak wypada, czy szczerze? – zapytała. Lady Berwick uprzedziła Kathleen: − Mów szczerze, dziecko. − Dobrze – zgodziła się Pandora. – Nie, nigdy nie pragnęłam wyjść za mąż. Całkiem lubię mężczyzn, przynajmniej tych, których znam, ale nie miałabym ochoty słuchać męża i go obsługiwać. Tak samo nie uszczęśliwiłaby mnie gromada dzieci ani siedzenie w domu z robótką, podczas gdy mąż szedłby gdzieś ze swoimi kompanami. Wolałabym być niezależna. W salonie zapadła cisza. Mina lady Berwick nie zmieniła się ani na jotę. Hrabina wpatrywała się w Pandorę, jakby toczyła się milcząca potyczka pomiędzy apodyktyczną starszą kobietą a prawdziwie niezależną młodą panną. − Musiałaś się naczytać Tołstoja – powiedziała wreszcie hrabina. Pandora zamrugała, wyraźnie zaskoczona tą niespodziewaną uwagą. − Tak, czytałam – przyznała. – Skąd pani wie? − Młode kobiety po lekturze Tołstoja tracą chęć do zamążpójścia. Dlatego nigdy nie pozwalałam swoim córkom czytać rosyjskich powieści.

- Czy nie pragniesz wyjść za mąż? Pandora milczała, więc hrabina ponagliła ją: − A zatem? Bliźniaczka spojrzała pytająco na Kathleen. − ...

- Helen chce ci sprawić przyjemność. Taką ma naturę. I tu chciałbym postawić sprawę jasno: ona jest dla mnie jak młodsza siostra. Jestem ostatnią osobą, która chciałaby prawić innym kazania umoralniające, ale musisz wiedzieć, że w trakcie swojego pobytu u nas masz się wobec niej zachowywać tak cnotliwie jak ministrant. Rhys spojrzał na niego z irytacją. − Tak się złożyło, że byłem ministrantem. Mogę cię zapewnić, że pogłoski o ich cnotliwości są mocno przesadzone.

- Helen chce ci sprawić przyjemność. Taką ma naturę. I tu chciałbym postawić sprawę jasno: ona jest dla mnie jak młodsza siostra. Jestem ost...

- Kathleen nie powinna była się za mną wstawiać − odpowiedziała głosem pełnym żalu. − Myślała, że mnie ochroni, ale… − Ochroniła cię. − Nie potrzebowałam obrony przed tobą. Walka o odzyskanie panowania nad nerwami była jak bieg przez piach; usuwał się Helen spod nóg, nie dając się wyrwać z grząskich emocji. Jakby tego było mało, nie potrafiła już stłumić łkania. – Tamtego dnia położyłam się do łóżka z migreną – ciągnęła. – A kiedy się obudziłam następnego ranka, nasze zaręczyny były zerwane… i s-straciłam ciebie, a przecież… − Helen, przestań. − Myślałam, że to tylko nieporozumienie. Miałam wrażenie, że jeśli porozmawiam z tobą w cztery oczy, wszystko s-sobie wyjaśnimy i… − Wstrząsnął nią kolejny spazm. Targana emocjami, w ostatniej chwili zauważyła, że Rhys pochyla się nad nią, i odruchowo odtrąciła jego ręce. − Helen, na litość boską, nie płacz… Proszę… − Nie chciałam cię odepchnąć. Nie wiem, co robić. Jak mam sprawić, żebyś znów mnie zechciał? Oczekiwała kąśliwej riposty. Albo litości. Ostatnią rzeczą, jakiej się spodziewała, był drżący szept: − Chcę cię, cariad… Chcę cię jak jasna cholera.

- Kathleen nie powinna była się za mną wstawiać − odpowiedziała głosem pełnym żalu. − Myślała, że mnie ochroni, ale… − Ochroniła cię. − Ni...