W Toruniu giną młodzi mężczyźni w wieku 22-28 lat. W taki sam sposób, w tym samym miejscu, bez żadnych śladów. Policja nie ma żadnych poszlak, dopóki morderca nie przysyła nagrania z pierwszym z zaginionych chłopaków świadczącego o jego śmierci.

I dalej mam kłopot z oceną, bo książkę czytało się całkiem przyjemnie, ale bohaterów bym zadusiła gołymi rękami.

Główny bohater, komisarz Maciej Gorczyński zachowuje się jak dziecko w piaskownicy, które nie wie, na którą zabawkę się zdecydować. Tą starą, zepsutą, którą darzy sentymentem, czy nową i piękną, dającą mu poczucie ekscytacji. Najlepiej wziąć obie.

Nie mniej denerwuje mnie Sylwia Trojanowska, jasnowidzka nieformalnie pomagająca w śledztwie, prywatnie kochanka Macieja. Cóż z tego, że komisarz ma dwójkę dzieci i umierającą na raka żonę, ona musi go mieć. Przecież nie robią nic złego... Jeżeli celem autorki było wzbudzenie emocji, to z pewnością jej się to udało.

Żeby jeszcze komisarz Gorczyński był świetnym śledczym, ale i tu się nie popisuje, więcej do śledztwa wnoszą jego dzieci, niż on sam. Mam wrażenie, że to one są tu najbardziej dorosłe i odpowiedzialne.

Mimo antypatii, którą zapałałam do bohaterów, książkę czytało się przyjemnie, dzięki lekkiemu językowi i podziałowi na krótkie rozdziały. To dość niewymagająca lektura na jeden wieczór.

W Toruniu giną młodzi mężczyźni w wieku 22-28 lat. W taki sam sposób, w tym samym miejscu, bez żadnych śladów. Policja nie ma żadnych poszlak, dopóki morderca nie przysyła nagrania z pierwszym z zaginionych chłopaków świadczącego o jego śmierci.

I dalej mam kłopot z oceną, bo książkę czytało się całkiem przyjemnie, ale bohaterów bym zadusiła gołymi rękami.

Główny...