Skumu śniła, że jest w podróży. Że oddala się od wszystkiego, co znane i bezpieczne, by uczyć się obcych smaków, zapachów, kształtów i przede wszystkim siebie. By w świecie bez granic przekroczyć kolejne granice i znów się sobą zadziwić. Bodźce, które przedarły się do półsnu ze świata zewnętrznego, zdawały się współgrać z jej wizją. Ale zbudził ją nie ryk silników dreamlinera i turbulencje, lecz drgawki zmurszałego składu PKP i chrapanie Lucka. Przedział, przegrzany i niewietrzony od przesiadki w Katowicach, marynował się w oparach przetrawionej wódy. Stacją docelową nie była Dżakarta, Kinszasa czy Hawana, ale Budapeszt.

Czasem nie wiemy, czego mamy się spodziewać po danej książce. Sięgamy jednak po nią zachęceni opisem, reklamą, okładką bądź po prostu z ciekawości. Właśnie tak było w przypadku mojej przygody z „Pożegnaniem z Budapesztem”. Jej autorem jest Łukasz Błaszczyk. To dość młody pisarz, który parał się już w życiu wieloma zajęciami. Aktualnie „zajmuje się scenariuszami”.

„Pożegnanie z Budapesztem” ukazało się nakładem wydawnictwa Świat Książki. Jak zapewnia nas wydawca, jest to „słodko-gorzka opowieść o przykrawaniu marzeń do możliwości i o przekonaniu, że za wszelką cenę i w każdych okolicznościach należy się dobrze bawić”. Cóż, już to mogło mi dać do myślenia. Według mnie bowiem nie zawsze i nie każde okoliczności pasują do świetnej zabawy.

Powiem od razu, że książka zupełnie do mnie nie przemówiła. Czytałem bowiem dużo lepsze zarówno książki o emigracji i emigrantach, jak również tytuły podróżnicze czy powieści obyczajowe. Mam mgliste przeświadczenie, że Błaszczyk chciał napisać o tym wszystkim po trochu, jednak mnie jego dzieło nie zachwyciło.

Akcja toczy się wokół trojga przyjaciół z Wrocławia. W 2012 roku jadą oni do Budapesztu na angielsko-węgierskie wesele. Sama książka składa się z trzech części: „Pożegnania z Brighton”, „Pożegnania z Budapesztem” oraz „Początku”. Ostatni rozdział nosi tytuł „Walkower”.

Skumu, Wawer i Lucek to bohaterowie, z którymi nie potrafiłem się utożsamić. Nie do końca także potrafię powiedzieć, o czym jest ta książka. O poszukiwaniu sensu życia? Czy może o życiu bez celu, z nieodłącznym alkoholem i przygodnym seksem?

„Pożegnanie z Budapesztem” po prostu mi się nie podobało. Nie zainteresowała mnie ani opowiadana historia, ani bohaterowie, toteż niespecjalnie polecam wam ten tytuł. Czytałem dużo lepsze książki.

Wojciech Sobański