„Braterstwo krwi"- drugi tom trylogii, po pierwszym niezbyt udanym dawał nadzieję, że może tematyka pójdzie w inną odmienną stronę i da coś nowego, ciekawszego. I wielkie rozczarowanie, bo w rzeczywistości tom jest powtórzeniem drugiej części pierwszego tomu. Przy małej poprawce, każdy bohater to chodząca świętość, bez wad, obarczony tak licznymi zaletami że miałam wprost ochotę rzucać książką o ścianę. Wielkie miłości, teraz już podwójne, do tego cudowne nawrócenie Łukasza. Książka niestety niczym nie zaskakiwała, a od powtórek opisujących główne postaci, szczególnie o dwukolorowych oczach, chciało misie wyć. A duchowa przemiana Magdaleny- z zahukanej i zakompleksionej w pewną siebie kobietę, która dokonała się w ciągu kilku dni, gdy inne ofiary przemocy walczą ze skutkami całe lata- sprawiała, że powieść robi się żałosna. Jedyne fragmenty, które jako tako mi się podobały i ratowały trochę całość to te, w których Markus załatwia w klubie swoje interesy. A jeszcze żeby było mało tego, żeby Boże broń kogoś nie zaciekawiła trzecia część trylogii, autorka w ostatnim rozdziale zdradziła zakończenie „Historii Lukasa". Dobrnęłam do końca z trudem, pomimo rozłączanego połączenia i wykłuwających się ząbków i z przykrością stwierdzam, że „Braterstwo krwi" jest bardzo słaba.

„Braterstwo krwi"- drugi tom trylogii, po pierwszym niezbyt udanym dawał nadzieję, że może tematyka pójdzie w inną odmienną stronę i da coś nowego, ciekawszego. I wielkie rozczarowanie, bo w rzeczywistości tom jest powtórzeniem drugiej części pierwszego tomu. Przy małej poprawce, każdy bohater to chodząca świętość, bez wad, obarczony tak licznymi zaletami że miałam wprost...