Przyznaję na samym początku, że oceniłam książkę po okładce. Gdy zobaczyłam stłuczone, porcelanowe serce na błękitnym tle, uznałam, że książka musi być piękna i od razu zabrałam się za „Widać było tylko szczęście” Gregoire’a Delacourta. Nie zawiodłam się, bo to jeden z lepszych tytułów, jakie wpadły w moje ręce w ostatnim czasie. Mimo że książka jest smutna i dramatyczna, nie mogłam się od niej oderwać, dzięki niesamowitej narracji i zagubionym, poranionym bohaterom.
Zastanawiam się, jak opisać książkę, żeby nie zdradzić za wiele, a jednak zachęcić Was do jej przeczytania. Utwór dotyczy rodziny Antoine’a – najpierw jego dzieciństwa, a potem życia dorosłego z piękną żoną Patricią i dziećmi. Pochylając się nad zdjęciami rodzinnymi Antoine widzi uśmiechy, radosne twarze, sielankowe obrazki wspólnego życia. To, czego nie widać, to brak miłości i ogromna samotność każdego z osobna. Rozpad wszelkich pozytywnych relacji nastąpił w momencie, gdy jedna z młodszych sióstr Antoine’a, mając siedem lat, nie budzi się ze snu, a jej siostra bliźniaczka przestaje mówić poprawnie. Dramat tego wydarzenia sprawia, że matka się wyprowadza i nie daje znaku życia, a ojciec pogrąża się w alkoholu. Dzieci zostają same ze swoimi uczuciami, pragnieniami i marzeniami, a przede wszystkim potrzebami – tymi emocjonalnymi.
Antoine dorasta, pracuje w agencji ubezpieczeniowej, oceniając przyczyny wypadków, w wyniku których ofiary domagają się odszkodowań. Jeden błąd, jedna próba pokazania dobrego serca osobie domagającej się wypłacenia świadczenia kończy się wyrzuceniem z pracy z wilczym biletem. Zakochuje się w Patricii i mają dwoje dzieci, jednak dochodzi do zdrady i kobieta go opuszcza, zostawiając z dziećmi. W wyniku strasznej tragedii Antoine trafia do szpitala psychiatrycznego na kilka lat, a po wyjściu wyjeżdża do Meksyku, aby tam rozpocząć nowe życie. Zaprzyjaźnia się z młodym chłopakiem, który pragnie zostać najlepszym bramkarzem na świecie, z jego siostrą (a tak naprawdę matką) i zamieszkuje razem z nimi, rozpoczynając nowe życie.
W ostatniej części książki poznajemy relację Józefiny – córki Antoine’a po tym, jak ojciec wyrządził jej tą okropną krzywdę (musicie sami przeczytać jaką). Niewysłowiona nienawiść w stosunku do ojca, trudne relacje z matką, jej obecnym mężem, bratem, a także pamiętnikarskie relacje ze spotkań z psychologiem oraz przyjaźń z rówieśnicą wypełniają ostatnie strony utworu.
Autor w „Widać było tylko szczęście” odmalował wnikliwe, realistyczne portrety psychologiczne członków rodziny, w której brakuje miłości i czułości. Wszyscy pragną być kochani i kochać, jednak z jakiegoś powodu to się nie udaje. Namiętność łącząca ludzi w pary kiedyś się kończy i pozostaje pustka, której nie ma czym zapełnić. Pozostaje samotność, codzienne zmaganie się z własnymi demonami, bez możliwości znalezienia bratniej duszy, wsparcia w bliskich. Odpowiedzią na opuszczenie, niezrozumienie, tęsknotę, potrzebę czułości jest obcość.
Gdybym miała w jednym zdaniu określić, o czym jest utwór, powiedziałabym, że o miłości, która nie zawsze ma dobroduszne, ciepłe oblicze oraz o mocy wybaczenia. Wiele do przemyślenia dają rozmowy Józefiny z psychologiem, które dyskretnie pociągają córkę do pojednania z ojcem. Wydaje się, że on z kolei stał się tym, kim się stał, bo nie zdobył się na zapomnienie krzywd doznanych od swoich rodziców.
Treść utworu nie należy do lekkich, jednak dzięki lakonicznemu stylowi autora i krótkim rozdziałom, całość czyta się bez większego trudu. Ładunek emocjonalny jest jednak dość mocno obciążający, dlatego warto poświęcić wnikaniu w ten świat dużo uwagi i zapewnić sobie spokój, brak bodźców rozpraszających, żeby drobne, a istotne słowa nam nie umknęły. Zwróćcie uwagę na tę niepozorną książkę, albo chociaż na autora. Mają naprawdę wiele do zaoferowania.

Przyznaję na samym początku, że oceniłam książkę po okładce. Gdy zobaczyłam stłuczone, porcelanowe serce na błękitnym tle, uznałam, że książka musi być piękna i od razu zabrałam się za „Widać było tylko szczęście” Gregoire’a Delacourta. Nie zawiodłam się, bo to jeden z lepszych tytułów, jakie wpadły w moje ręce w ostatnim czasie. Mimo że książka jest smutna i dramatyczna,...