Wystarczająco intrygujące, by dotrwać do ostatniej strony, ale jednocześnie mordercza eksploatacja przemocy, wyuzdanego seksu, masowej zagłady i wyciszenia moralnego. Zemsta oprawiona w prześliczne plansze - warto zerknąć chociażby na drobiazgową kreskę w białej pierzynie. Kiedy nasycimy oczy, to nie wiele zostaje - ciągły mord, prostytucja, czasem odniesie się do mitologii czy historii japońskiej, ale w zasadzie nie ma to wpływu na całokształt. Głównie dlatego, że nie potrafię sympatyzować z tytułową panią śniegu, która kroczy ścieżką zniszczenia. Przysięga by dopaść drani, którzy zgwałcili jej matkę, dlatego gdy dorasta uczy się sztuki wymierzania celnych ciosów, kieszonkostwa czy uwodzicielstwa. Jej niemoralne zagrywki bywają nie gorsze od ludzi władzy, mafii, czy prześladowców, którzy zepsuli życie jej zmarłej rodzicielki. I niby nie powinienem się czepiać, bo opowieść jest prosta jak kupowanie kilo sera w supermarkecie, natomiast oglądanie martwych ciał, licznej kopulacji i bezwstydu - szybko staje się jednoznaczne. Nikt nie jest bez winy. A jej zemsta tylko wzmaga niechęć i obrzydzenie do protagonistki. Robi to w okrutny, nieprzyjemny dla widza sposób.

O ile autorzy potrafią kreować soczyste kino zemsty z sensownym motywem - w mandze jest tylko ślepa przemoc bez kierowania się jakimiś uczuciami. Tutaj mamy diabelską morderczynię, bez żadnych emocji. Urodzona, by zabijać i siać popłoch na wysokich stanowiskach. To może się podobać, ale postać Lady Snowblood jest fatalnie zrealizowana. Żadnej identyfikacji, żadnego współczucia. Żadnego promyku, aby jej kibicować - nie żebym usprawiedliwiał jakąkolwiek zemstę, ale jeśli już mam faworyzować kata, to niech ma jakieś ciekawe przemyślenia, ludzkie słabości. Tymczasem dostajemy zabójczynię z Terminatora. Jak jakiś robot, który ma zaprogramowany kod na pożogę. Lektura bez litości, więc i czytelnik bez wielkich poruszeń odkłada lekturę na półkę, i się zastanawia, czy naprawdę nie można było tego zrobić w lepszej formie? Inscenizacyjnie wygląda rewelacyjnie. Problem polega na tym, że cała ta oprawa ma za zadanie nałożyć klapki na oczy i beznamiętnie wpatrywać się w kolejne bezeceństwa. Do drugiego tomu nie zaglądam, bo nie chcę się męczyć.

Wystarczająco intrygujące, by dotrwać do ostatniej strony, ale jednocześnie mordercza eksploatacja przemocy, wyuzdanego seksu, masowej zagłady i wyciszenia moralnego. Zemsta oprawiona w prześliczne plansze - warto zerknąć chociażby na drobiazgową kreskę w białej pierzynie. Kiedy nasycimy oczy, to nie wiele zostaje - ciągły mord, prostytucja, czasem odniesie się do mitologii...