Ile zła może przyjąć na siebie człowiek? Czy istnieje jakaś granica w wyrządzaniu krzywdy? Co rządzi światem – miłość czy pieniądz? Te pytania kołatały się w mojej głowie podczas czytania książki Virginii C. Andrews „Kwiaty na poddaszu”. Udało mi się znaleźć w niej odpowiedzi, niestety bardzo przygnębiające.

Autorka opisuje historię czworga rodzeństwa, nazywanych przez niektórych „drezdeńskimi lalkami”. Po tragicznym zdarzeniu, które spada na nich niczym grom z jasnego nieba, są zmuszeni pożegnać się z dotychczasowym życiem pełnym miłości, bezpieczeństwa i dziecięcej radości. Odtąd ich życie toczy się na zamkniętym poddaszu, w tajemnicy przed ludźmi nieświadomymi ich istnienia. Pozostawieni sami sobie, od czasu do czasu widując jedynie twarz oddalającej się od nich matki oraz religijnie fanatycznej babki, cierpliwie czekają na dzień, kiedy ich nieszczęście wreszcie się skończy.

Wciąż staram się uporządkować myśli po tej lekturze. To niesamowite, ile sprzecznych uczuć obudziła we mnie ta książka. Początkowo czułam ogromną irytację względem języka, jakim została napisana. Dialogi były sztuczne, nieco naiwne, utrudniające odbiór przedstawionej historii. Dość długo zajęło mi oswojenie się ze stylem autorki, jednak im dalej w las, tym bardziej byłam do niego przyzwyczajona i po prostu przestałam zwracać uwagę na irytujące fragmenty. Mimo tej wady muszę przyznać, że było w tej powieści coś uzależniającego, intrygującego. W pewnym momencie przyłapałam się na tym, że nie byłam w stanie odłożyć „Kwiatów (…)” nawet na chwilę. Kierowała mną zwykła, ludzka ciekawość tego, co stanie się dalej. Rzadko kiedy udaje mi się trafić na powieść, która wywołuje jednocześnie gniew, współczucie, niechęć, zainteresowanie i odrazę. Andrews osiągnęła to głównie dzięki poruszonej w książce kontrowersyjnej tematyce. Autorka trafia w czuły punkt czytelnika – nie od dziś wiadomo, że intryguje nas zakazany owoc. Myślę, że właśnie to właśnie składa się na fenomen tej książki – mimo kiepskiej formy nie jesteśmy w stanie oderwać się od przedstawionej historii, bo pragniemy poznać dalszy rozwój niecodziennych wydarzeń.

Po przeczytaniu „Kwiatów na poddaszu” wiem na pewno, że nie sięgnę po kolejne części tej serii. Zakończenie nie było poprowadzone na tyle dobrze, żebym z wypiekami na twarzy popędziła w poszukiwaniu kolejnego tomu. Mimo tego, powieść Andrews była dla mnie zaskakującą lekturą, jedną z tych, które zapamiętam na dłużej.

Ile zła może przyjąć na siebie człowiek? Czy istnieje jakaś granica w wyrządzaniu krzywdy? Co rządzi światem – miłość czy pieniądz? Te pytania kołatały się w mojej głowie podczas czytania książki Virginii C. Andrews „Kwiaty na poddaszu”. Udało mi się znaleźć w niej odpowiedzi, niestety bardzo przygnębiające.

Autorka opisuje historię czworga rodzeństwa, nazywanych przez...