Książka jest rewelacyjna.Uwierzcie mi że nigdy z życiu nie płakałam tyle razy czytając jakaś powieść,masakra jak ona wyciska łzy.Nie będę spojlerowac ale przewidziałam zakończenie i...na tym zakończmy😉Smutna, piękna, zapadająca w pamięć-jednym zdaniem.Ponadto na prawdę warto przeczytać, serdecznie polecam ☺️PS:Pseudonim Wiktora (Hardy),zobowiązywał😉

Książka jest rewelacyjna.Uwierzcie mi że nigdy z życiu nie płakałam tyle razy czytając jakaś powieść,masakra jak ona wyciska łzy.Nie będę spojlerowac ale przewidziałam zakończenie i...na tym zakończmy😉Smutna, piękna, zapadająca w pamięć-jednym zdaniem.Ponadto na prawdę warto przeczytać, serdecznie polecam ☺️PS:Pseudonim Wiktora (Hardy),zobowiązywał😉

Ostatnia część nieautobiografii. Dalsze losy Weroniki vel Ewy, która po próbie samobójczej trafia do szpitala psychiatrycznego. Tam poznaje przyjaciół i staje na nogi. Wydawać by się mogło, że już nic gorszego nie może spotkać bohaterki. Ale gdy ta próbuje godnie i uczciwie żyć to zawsze znajdzie się ktoś komu się to nie spodoba. Byłam wściekła czytając co uknuł małżonek. I pomimo, że nie chciał jej odzyskać, to musiał nadal uprzykrzać jej życie. Nie rozumiem po co ludzie to robią, bo przecież w realnym życiu również są takie historie. Niestety bohaterka powieści nie wytrzymuje. Wydaje się, że po tylu nieprzyjemnościach powinna być bardziej zahartowana, jednak jej przeszłość, trudne dzieciństwo i brak czyjegokolwiek wsparcia załamuje ją. I tu znowu autorka skłania czytelnika do przemyśleń. Nie tylko w kwestii tego jak bardzo różnimy się od siebie, ale też czy my sami nie mamy na sumieniu zachowań, które ranią osoby bardziej wrażliwe. Uświadamia, że nie wszyscy są tak silni i potrafią odciąć od siebie toksyczne czynniki. Pisarka porusza, oprócz kwestii chorób psychicznych i podejścia społeczeństwa do osób leczących się w szpitalach psychiatrycznych, również bardzo ważną kwestię hejtu w internecie, który prowadzi do zaniżonej samooceny i niestety coraz częściej do samobójstw. A do tego jeszcze przekonanie, że nie ma się kogo poprosić o pomoc. I choć czytając powieść, w pierwszej chwili ma się wrażenie, że jest bardzo smutna, wręcz dołująca, to tak naprawdę jest mocno pouczająca, a nawet podnosząca na duchu. Bo przecież w końcu wszystko się układa. Może to przez wspomnianą w książkę afirmację, a może własną pracą bohaterki i tym, że w końcu spotkała przychylne jej osoby.

Cała trylogia choć wydaję się zwykłą obyczajówką jest niesamowicie pouczającą i skłaniającą do myślenia lekturą. Po prostu cudowne!

Ostatnia część nieautobiografii. Dalsze losy Weroniki vel Ewy, która po próbie samobójczej trafia do szpitala psychiatrycznego. Tam poznaje przyjaciół i staje na nogi. Wydawać by się mogło, że już nic gorszego nie może spotkać bohaterki. Ale gdy ta próbuje godnie i uczciwie żyć to zawsze znajdzie się ktoś komu się to nie spodoba. Byłam wściekła czytając co uknuł małżonek. I...

Tyle chciała bym napisać... Ale jakoś brak mi słów. Pani Katarzyno tak właśnie dopieszczać się czytelników. Dziękuję

Tyle chciała bym napisać... Ale jakoś brak mi słów. Pani Katarzyno tak właśnie dopieszczać się czytelników. Dziękuję

O czym marzy Ewa? O bezpiecznym miejscu na ziemi i człowieku, który da jej upragnione dziecko. O szczęściu w małym, białym domku nad Liwcem. O zupie pomidorowej i pierogach z jagodami. O przyjaciółkach, które będą ją wspierać i pomagać w trudnych chwilach. Czy uda się spełnić tak niewielkie wymagania?
Katarzyna Michalak wlątała po raz kolejny depresje, problemy finansowe i prawne aby przykuć czytelnika do lektury.

O czym marzy Ewa? O bezpiecznym miejscu na ziemi i człowieku, który da jej upragnione dziecko. O szczęściu w małym, białym domku nad Liwcem. O zupie pomidorowej i pierogach z jagodami. O przyjaciółkach, które będą ją wspierać i pomagać w trudnych chwilach. Czy uda się spełnić tak niewielkie wymagania?
Katarzyna Michalak wlątała po raz kolejny depresje, problemy finansowe i...

Piękna opowieść życiem pisana, nie da się jej odłożyć i nie czytać... coś w niej przyciąga... trzyma czytelnika w napięciu :-) piękne zakończenie :-)

Piękna opowieść życiem pisana, nie da się jej odłożyć i nie czytać... coś w niej przyciąga... trzyma czytelnika w napięciu :-) piękne zakończenie :-)

Piękne zakończenie wspaniałej trylogii autorskiej. W tej części również nie zabrakło dramatów i trudnych wydarzeń. Jednak w życiu Ewy coraz więcej jest szczęśliwych momentów. Najbardziej podobało mi się zakończenie, które totalnie mnie zaskoczyło. Katarzyna Michalak do samego końca intryguje czytelnika.

Piękne zakończenie wspaniałej trylogii autorskiej. W tej części również nie zabrakło dramatów i trudnych wydarzeń. Jednak w życiu Ewy coraz więcej jest szczęśliwych momentów. Najbardziej podobało mi się zakończenie, które totalnie mnie zaskoczyło. Katarzyna Michalak do samego końca intryguje czytelnika.

Nie wiem co sądzić o tej książce, jest napisana raczej prostym językiem, jednak to co chwyta w niej za serce to emocje. Ta książka pełna jest emocji i szczerości, zakończenie wydaje mi się jednak zupełnie otwarte i pozostawia mnie z myślą "czy ukochany autorki naprawdę wrócił?". Jest to chyba pytanie na które nie dane będzie mi poznać pełnej odpowiedzi, mimo to nie żałuje chwil spędzonych z tą książka, bo świetnie się bawiłam.

Nie wiem co sądzić o tej książce, jest napisana raczej prostym językiem, jednak to co chwyta w niej za serce to emocje. Ta książka pełna jest emocji i szczerości, zakończenie wydaje mi się jednak zupełnie otwarte i pozostawia mnie z myślą "czy ukochany autorki naprawdę wrócił?". Jest to chyba pytanie na które nie dane będzie mi poznać pełnej odpowiedzi, mimo to nie żałuje...

Ostatnia i bardzo ciekawa trzecia część. To niestety nie koniec perypetii Ewy Kotowskiej. Jest tutaj trochę akcji, uniesień i upadków, ale Michalak nie byłaby sobą bez happy endu. Całość ładnie zrównoważona i mimo przeciwności losu ogrzewa serce.

Ostatnia i bardzo ciekawa trzecia część. To niestety nie koniec perypetii Ewy Kotowskiej. Jest tutaj trochę akcji, uniesień i upadków, ale Michalak nie byłaby sobą bez happy endu. Całość ładnie zrównoważona i mimo przeciwności losu ogrzewa serce.

Rewelacyjne zakończenie trylogii - nie mogłam się oderwać. Trzeba przyznać, że autorka wie jak zaintrygować czytelników trzymając ich w niepewności - ile jej biografii jest w tej nie-autobiografii. Aż mam ochotę sięgnąć teraz po "Poczekajkę", żeby odnaleźć w niej Wiktora i samą autorkę. Chętnie też przypomnę sobie Raula że Lucę i przyjaźń dziewczyn z trylogii kwiatowej. Teraz widać jak wiele autorki można odnaleźć w jej historiach.
Mam nadzieję, że w prawdziwym życiu pani Katarzynie również udało się doczekać happy endu.

Rewelacyjne zakończenie trylogii - nie mogłam się oderwać. Trzeba przyznać, że autorka wie jak zaintrygować czytelników trzymając ich w niepewności - ile jej biografii jest w tej nie-autobiografii. Aż mam ochotę sięgnąć teraz po "Poczekajkę", żeby odnaleźć w niej Wiktora i samą autorkę. Chętnie też przypomnę sobie Raula że Lucę i przyjaźń dziewczyn z trylogii kwiatowej....

To już ostatni tom tej serii. Szkoda. Historia ta opowiedziana, w oryginalny sposób pozostanie w moim sercu na dłużej. Nawet teraz, gdy to piszę wzruszam się na myśl o losach tych bohaterów.
Jak długo człowiek może czekać na ukochanego człowieka? Pewnie całe, życie.

To już ostatni tom tej serii. Szkoda. Historia ta opowiedziana, w oryginalny sposób pozostanie w moim sercu na dłużej. Nawet teraz, gdy to piszę wzruszam się na myśl o losach tych bohaterów.
Jak długo człowiek może czekać na ukochanego człowieka? Pewnie całe, życie.