Filozofowie dwudziestego wieku należą prawdopodobnie do tych najbardziej płodnych oraz operujących najszerszym i najbardziej specjalistycznym słownikiem pojęciowym. Są trudni w odbiorze. Czy niniejszy tom ułatwił zapoznanie się z nimi? Tak nie do końca.

Sprawdza się tu zasada, że czasem mniej znaczy więcej. Zmieszczenie dwóch postaci w jednym tomie zmusiło autora do bardzo powierzchownego opisania ich myśli, jednak ten nie zrezygnował przez to z ogromnego zakresu tematów, które mógł poruszyć. I poruszył. W konsekwencji powstało dzieło o wszystkim i o niczym – troszkę o Teorii Francuskiej, troszkę o Foucaulcie, troszkę o Derridzie, troszkę o fenomenologii, troszkę o psychoanalizie… Ostatecznie nic nie zostało rozwinięte i wyjaśnione w sposób dogłębny. Być może czytelnik zaznajomiony z filozofią dwudziestego wieku wyciągnie z książki coś dla siebie, ale co z laikami?

W książce pojawiło się wiele cytatów, kilka naprawdę dobrych grafik/zdjęć i wtrąceń w ramkach, które są bardzo charakterystyczne dla całej serii. Niestety, prócz pozytywnych aspektów, po poprzednich tomach zostały odziedziczone także literówki. Ocena sześciu na dziesięć gwiazdek powinna być odpowiednia.

Filozofowie dwudziestego wieku należą prawdopodobnie do tych najbardziej płodnych oraz operujących najszerszym i najbardziej specjalistycznym słownikiem pojęciowym. Są trudni w odbiorze. Czy niniejszy tom ułatwił zapoznanie się z nimi? Tak nie do końca.

Sprawdza się tu zasada, że czasem mniej znaczy więcej. Zmieszczenie dwóch postaci w jednym tomie zmusiło autora do...