Sytuacja sprzed lat kilku…nastu. Mała biblioteka blisko domu babci.

- Proszę paaaani, bo ja chcę coś strasznego!
-A rodzice aby ci pozwolą?
- <po chwili kalkulacji> Tak, na pewno tak.
- No to może Mastertona? Tylko to jest naprawdę straszne.
- No i dobrze…

To swoje „no i dobrze” przeklinałam w myślach co najmniej kilkanaście razy. Powtarzałam je sobie, niemal robiąc po gaciach w domku nad jeziorami, gdzie było zupełnie ciemno. I w pokoiku w mieszkaniu u wujostwa. I biegnąc pod prysznice na polu campingowym. I w wielu innych miejscach, gdzie tą książkę brałam ze sobą. Wtedy to był „Szary diabeł”, którego nie dokończyłam czytać, bo niestety wyobraźnia działała zbyt dobrze.

Graham Masterton opisuje wszystko bardzo obrazowo i drobiazgowo. Flaki, jelita i cała garmażeria wypełnia 3/4 książki. Każdy musi zostać zamordowany w jakiś malowniczy sposób. Dosłownie malowniczy. Kolory płynów ustrojowych również są uwzględnione. No i oczywiście sceny seksu. Musielibyście zobaczyć moją minę w wieku dziewięciu, dziesięciu lat, kiedy dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak seks francuski. Było co najmniej zabawnie.

„Szarego diabła” dokończyłam czytać w liceum. Z większym dystansem, bardziej śmiejąc się, niż przejmując opisami rozpruwanych ciał. W międzyczasie natknęłam się jeszcze na „Pogromcę wampirów” i jeszcze jakąś krótką książkę, której tytułu nawet nie pamiętam. Wszędzie to samo. Podobna fabuła, dużo motywów indiańskich i demony, robiące z ludzi sałatkę.

Czemu więc do licha znowu sięgnęłam po książkę tego niezbyt normalnego gościa? Bo chciałam się pobać, poczuć znowu ten dreszczyk emocji. A natknęłam się na niezbyt porywającą historię o zgwałconym muzyku, który załapał przez stosunek seksualny chorobę nazywaną „chorobą bardów”. No i o tym, jak całe jego otoczenie zaczęło odnosić się do niego z odrazą. W to wplątany nieporadnie jakiś wątek fantastyczny, który niby miał być straszny. Cóż… To nieprawda, że na świecie istnieją tylko dobre książki.

Wiecie co? Mam wrażenie, że z książkami z gatunku „horror” jest dokładnie tak samo jak z filmami. Albo jest strasznie albo obrzydliwie.

Znowu pojawia się motyw cofania się w czasie. Główny bohater myli rzeczywistość ze snem, inni tłumaczą mu, że trwa w jakiejś psychozie. Też byłam w stanie w to uwierzyć. Co więcej, cały wątek był tak naciągany, że wierzyłam w tę psychozę wiernie do końca, nawet znając „logiczne” wytłumaczenie całej sprawy.

W skrócie – mamy wysłanników szatana, którzy roznoszą chorobę i pięciu Wojowników nocy, którzy mają pozbyć się zarazy, zabijając tą najbardziej złą postać w książce. Ta piątka jest przedstawiona prawie tak jak Witch – czarodziejki. Nagle zbierają się w pustym pokoju i jakaś osoba (podobno zesłana przez boga) po kolei prezentuje im ich fantastyczne moce. Scena była tak głupia, że aż śmieszna. Sami zobaczcie:

- facet, któremu chłopcopies (tak, połączenie psa z głową chłopca) odgryzł rękę, ma wyrzutnię w nadgarstku, która wystrzeliwuje nowo wytworzone dłonie
- kobieta zgwałcona przez głównego bohatera, okazuje się fantastyczną łyżwiarką, która… jeździ na łyżwach i zabija przy tym wrogów
- główny bohater ma komputer w głowie i przekształca wzory Einsteina i innych fizyków, na przykład po to, by przyspieszyć ruch ziemi i przenieść się we śnie o 60 mil dalej w 12 sekund (naprawdę nie mogli wytworzyć we śnie samochodów, skoro przywoływali zbroje?)
- syn głównego bohatera (lat jedenaście) jest świętym nożownikiem, którego rolą jest robienie sałatki z wrogów
- a piąty Wojownik… nie wiem. Już nawet nie pamiętam. Staruszek, alkoholik, który poczuł misję… Jaką miał moc? Naprawdę nie mam pojęcia.

A jak zakończenie? To Masterton. Przecież wiadomo, że wszystkich uratowali… Doczytałam do końca, ostatnie rozdziały męcząc prawie jak Sienkiewicza. Frajdy w tym było niewiele, za to sporo frustracji. Przynajmniej w miarę wygodnie się to wszystko czytało (poza małymi wyjątkami). Kompozycja sprawia wrażenie odcinkowej i każdy rozdział tworzy w miarę zamkniętą całość. Na uwagę zasługują też złote myśli autora. Zapisałam sobie dwie z nich, chociaż różnych kwiatków było o wiele, wiele więcej. -”Możesz naciągnąć twarz, podciągnąć cycki, ale nigdy nie uda ci się zmienić swych dłoni”
-”Smakuje jak podszewka torebki starej panny”

Jakieś pytania?

Jeśli chodzi o samo banie się… Chyba jednak już jestem na to za duża. Bardziej podziałał na mnie opis gnijącej kobiety wychodzącej z wanny w „Lśnieniu” Stephena Kinga, niż… jak to było? „Ciało, które po tym, jak wylały się z niego flaki i wątroba, wyglądało jak pusty skórzany worek”.

Dlaczego więc, skoro ta książka była tak ewidentnie kiepska, ciągnie mnie do dwóch tytułów Mastertona z serii „Wojownicy Nocy”? Lubię ciągłości i mam nadzieję że temu autorowi zdarzają się lepsze dni. Z tego co pamiętam „Pogromca wampirów” był naprawdę niezły. A może mi się wydawało? Cóż, na razie odłożę Grahama grzecznie na półkę i poczekam, aż złość za tą kiczowatą książkę mi przejdzie. Za jakiś czas może znajdę na tyle zacięcia, żeby doczytać ten (jak podejrzewam) prequel.

Sytuacja sprzed lat kilku…nastu. Mała biblioteka blisko domu babci.

- Proszę paaaani, bo ja chcę coś strasznego!
-A rodzice aby ci pozwolą?
- <po chwili kalkulacji> Tak, na pewno tak.
- No to może Mastertona? Tylko to jest naprawdę straszne.
- No i dobrze…

To swoje „no i dobrze” przeklinałam w myślach co najmniej kilkanaście razy. Powtarzałam je sobie, niemal robiąc po...