Już na samym wstępie mogę powiedzieć, że jestem oczarowana tym klasykiem, który trafi na półkę moich ulubionych, sentymentalnych historii.

“(...) pozostała mi po tamtych przeżyciach śmiertelna bladość, która nie opuszcza aż do grobu istot pocałowanych przez wampira.”

Narratorem historii jest sam autor, który jest świadkiem przyznania się do m0rder$twa popełnionego ze szczególnym okrucieństwem. Zbrodnia jednak jest zagadkowa i dziwna, bowiem zab0jca twierdzi, że poszatkowane przez niego ciało ożyło.

Grono znajomych z różnych sfer społecznych zbiera się późnym popołudniem aby snuć domysły na temat wydarzenia i kontemplować nad życiem po życiu w jego namacalnej, po$miertnej formie. Każdy z zebranych opowiada niesamowite historie z własnego życia, w których byli świadkami demonicznych nawiedzeń, umar£ ych powstałych z grobowców i klątw. Książka zamienia się w zbiór opowiadań, które łączy jedno - niesamowitość wydarzeń, poddających racjonalizm dużej próbie.

Każda z historii skradła moje serce ale muszę wyróżnić zdecydowanie ostatnią, wampiryczną i niesamowicie romantyczną opowieść. Jako, że zbiór jest z 1849 roku możecie domyślić się, że wampir jest tutaj ukazany jako mściwy demon, znany nam dobrze z wiejskiego folkloru. Nie chcę zdradzać fabuły dotyczącej tego opowiadania - przekonajcie się sami, jak bardzo jest ono klimatyczne!

Już na samym wstępie mogę powiedzieć, że jestem oczarowana tym klasykiem, który trafi na półkę moich ulubionych, sentymentalnych historii.

“(...) pozostała mi po tamtych przeżyciach śmiertelna bladość, która nie opuszcza aż do grobu istot pocałowanych przez wampira.”

Narratorem historii jest sam autor, który jest świadkiem przyznania się do m0rder$twa popełnionego ze...

Książka krótka, poszczególne opowieści uczestników tytułowej biesiady pobudzają wyobraźnie. Nie są jakieś szczególnie skomplikowane, ale kreują bardzo specyficzną atmosferę. Biesiadę widm czytało mi się bardzo dobrze.

Książka krótka, poszczególne opowieści uczestników tytułowej biesiady pobudzają wyobraźnie. Nie są jakieś szczególnie skomplikowane, ale kreują bardzo specyficzną atmosferę. Biesiadę widm czytało mi się bardzo dobrze.

XIX-weczne historie z dreszczykiem opowiadane sobie przez uczestników pewnej kolacji w dobrym towarzystwie. Mimo upływu czasu czyta się przyjemnie...

XIX-weczne historie z dreszczykiem opowiadane sobie przez uczestników pewnej kolacji w dobrym towarzystwie. Mimo upływu czasu czyta się przyjemnie...